Abbey Road

Date 26 september 2019

Kan muziek in je DNA zitten? Ik heb een beetje zitten rekenen en het zou me niks verbazen als dat inderdaad kon. Letterlijk dus. In elke cel zitten zo’n drie miljard basenparen, en daar kan je wel wat mee. Zeker omdat we nog weinig weten over de overgrote meerderheid ervan dat junk-DNA wordt genoemd. Wie weet gaan we wel muziek horen als we die raadselachtige zooi gaan sequencen. Onzin misschien, maar het idee spreekt me aan, want sommige muziek voelt aan alsof je ervan gemaakt bent, letterlijk zo diep in je genen is doorgedrongen dat je haar in al je cellen voelt trillen. Bij mij zit er dan vast een Abbey Road-gen tussen want dit album, dat verwijst naar de studio’s waar het is opgenomen, is voor mij een van de beste van The Beatles. Vandaag viert het zijn vijftigste verjaardag.

Ik verdenk nog steeds de hasj of de wiet van een soort genenmanipulatie in mijn lijf. Want daarmee wordt het verschil tussen binnen en buiten wat vloeibaarder zodat de klanken wat makkelijker in je lijf worden gegoten. Soms voel ik me weer een beetje stoned worden door alleen maar naar Abbey Road te luisteren. De climax van The Beatles. Daarna kwam nog het eerder opgenomen Let it be uit. Ook best mooi, maar meer een bijeengegaard rommeltje, geen echte eenheid zoals bijvoorbeeld Sgt. Pepper. Zodra ook maar één song van Abbey Road in mijn hoofd zit, speelt de muziek automatisch door, ook als ik aan heel andere dingen denk of met iets anders bezig ben. De enige manier om daarvan af te komen is het laatste nummer in gedachten af te spelen, in dit geval Her majesty dat niet eens op de hoes van de lp was vermeld. Dat helpt trouwens niet altijd, want soms wordt in mij de plaat gewoon omgedraaid en begint alles weer van voren af aan. Come together.

Misschien is het juist zo’n mooi album geworden omdat elke Beatle er zijn eigen bijdrage aan heeft gegeven terwijl het toch een geheel blijft, hoe verschillend ze ook zijn. Ringo met zijn onzinnige oppervlakkige teksten, zoals die over een gele duikboot, vind ik vaak groots, net zoals Toon Hermans groots kan zijn in onbenullige dingen. Ringo’s Octopus’s garden geeft lucht in de speelse onderwaterwereld. Even niet serieus. Daar kon Paul trouwens ook wel wat van met zijn Maxwell’s Silver Hammer waarin je hem na het woordje ‘writing’ even hoort gniffelen als je goed luistert. Een liedje dat ik vaak met mijn gitaar heb gezongen. En ook het korte Carry that weight van hem mag er zijn.

Tegenover al die oppervlakkigheid zijn er de andere twee Beatles, de meer politieke John met zijn openingsnummer en de spirituele George met Something en Here comes the sun. Ook dat laatste nummer zong ik zelf graag en dat vond en vind ik eigenlijk het allermooiste nummer van Abbey Road. Hoewel? Het ijle Because en het dromerige Sun king deden me ook vaak in andere werelden belanden. Nummers die op naam van zowel John, Paul en George staan. Ze kónden het dus echt wel, samenwerken! Zelfs ook nog een keer met Ringo erbij, en wel in de apotheose The end. Het einde van The Beatles, waarna ieder van hen zijn eigen pad volgde. Muziek zit nu eenmaal in je genen en ik heb wel eens horen zeggen dat de wereld en alles erop en eraan uit muziek is ontstaan.

Het zebrapad van Abbey Road heeft intussen iets als een monumentale status en tot vandaag de dag wordt het verkeer vaak opgehouden door mensen die zich erop laten fotograferen. Wat daar gebeurt is zelfs via een webcam van de studio live te volgen. Terwijl ik dit schrijf is die even niet bereikbaar, maar het is dan ook een soort Abbey Road-day vandaag.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>