Spirituele stapjes

28 februari 2020

Ben ik intussen na het bewandelen van veel spirituele paden verlicht? Nee omdat ik me nog te vaak identificeer met gedachten, emoties, mijn lichaam, wat ik doe, kortom met van alles wat zich in mijn bewustzijn voordoet. Ja, omdat ik net als iedereen allang verlicht ben maar het nog niet weet. Verlicht zijn betekent voor mij rusten in mezelf en alleen maar waarnemen zonder daar oordelen aan vast te knopen. Gewoon de wereld even laten zijn zoals die is, wat gepaard gaat met innerlijke rust, stilte en leegte. Wie kent die ervaring niet, waarin alles goed is zoals het is en er eigenlijk helemaal niets meer hoeft? Waarin begrippen als goed en slecht, mooi en lelijk hun betekenis verliezen? Echt bewustzijn is leegheid waarin zich van alles uit je binnen- en buitenwereld manifesteert en het heerlijk is om er gewoon naar te kijken zonder het in te vullen met gedachten, angsten en verlangens. Kortom: verlichting is gewoner dan gewoon, een natuurlijke staat van acceptatie en vrede. Niets bijzonders.

Maar voor je het weet gaat je denken ermee aan de slag. O, is dit verlichting? En floep, weg is het! Zo werkt het denken, het ego nu eenmaal. Dat wil alles pakken en zit er voor je het weet over te praten of een blog over te schrijven. Op zich ook niks mis mee. Laat die gedachtenfabriek maar zijn werk doen. Ook hier kan je weer naar kijken, zien hoe dat hier en nu gevuld wordt met angsten en verlangens. Het beste wat je kan doen is je die innerlijke stilte te her-inneren. Verlichting is geen toestand die je met je wilskracht kan bereiken, want elk willen leidt af van het hier en nu, van dat wat is. Dat is het gemene van het spirituele pad, dat het eigenlijk niet bestaat. Dat je eigenlijk allang dat bent wat je zoekt. Je zoekt naar je bril terwijl je hem ophebt. Kortom: we weten drommelsgoed wat verlichting is maar laten ons bij het minste geringste afleiden. Een piepje van onze telefoon en we zijn alles meteen vergeten. Wat dat betreft is onze samenleving heel ongezond, want zij draait om afleiding door en aandacht voor uiterlijkheden.

Als ik er ben is de verlichting er niet meer, en als er verlichting is ben ik er niet meer. Want wie of wat ik ook denk te zijn ben ik niet. Het enige wat ik kan zeggen is dat ik de leegte, het bewustzijn ben waarin zich van alles voordoet. Dus zelfs als ik een ik waarneem ben ik dat niet. In het hier en nu is geen plaats voor zingeving of een vrije wil. Het leven heeft geen zin of bedoeling omdat het altijd hier en nu is. En zou het een doel hebben, wat is dan dáár het doel weer van? En wat is het willen anders dan dat je vindt dat dingen anders zouden moeten zijn als ze nu eenmaal zijn? Wie zijn wij om daarover te oordelen? Wat zou er van het goede overblijven als het kwade er niet meer was? Hoe zou iets mooi kunnen zijn als er geen lelijkheid was? Ooit schreef ik een verhaal waarin ik in de Zevende Hemel belandde die, net als het paradijs, ideaal is. Heerlijk was dat. Totdat. Want na verloop van tijd ging ik me toch vervelen zodat ik mijn stoute schoenen aantrok en bij God aanklopte om Hem ter verantwoording te roepen. En Hij troostte me met de gedachte dat ik helemaal niet in de hemel was.

Ons denken kan net zo min zonder polariteit als een computer zonder bits. Tegelijk bestaat die dualiteit niet omdat alle tegenpolen met elkaar verstrengeld zijn en zonder elkaar betekenisloos worden. Zo is acceptatie de enige weg naar bewustwording. Misschien is dat ook wel de echte liefde, want die wil niets veranderen, wil niets opdringen en is niet agressief. Iets kan je alleen maar tot bloei laten komen als je het zichzelf laat zijn. Wat overblijft is trouw blijven aan je onpersoonlijke herinneringen, die momenten waarop je overvallen werd door een verstilde vrede, waarin alles oké was, je je thuis voelde en er niets meer hoefde. Misschien is het daarom zo heerlijk om naar het nachtelijk firmament te staren omdat je jezelf herkent in de donkere leegte waarin zich een spel van sterren afspeelt, sterren die allemaal een stukje van jou zijn maar waarmee je je niet meer vereenzelvigt. Laat je niet wijsmaken dat dit soort ervaringen een illusie zijn want in feite zijn ze de enige die dat juist niet zijn. Een blik in de hemel is een blik in jezelf.

Gepost in Spiritualiteit