Pacemaker

Date 8 juli 2020

Voor het eerst in mijn bewuste leven heb ik in een ziekenhuis gelegen. Want gisteren heb ik een pacemaker gekregen. Die werd bij mijn linker sleutelbeen onder mijn huid geschoven nadat er twee draadjes via een ader met mijn hart waren verbonden. Daar voelde ik helemaal niets van. Toen alles weer netjes dichtgemaakt, en klaar was Kees, dit alles binnen anderhalf uur op de bank in de operatiekamer. Best koud daar trouwens. Ik moest plassen als een rund, maar er werd gauw een urinaal gebracht. Ik kon helaas niet meekijken, want het ging er zo hygiënisch aan toe dat er een zeiltje tussen mijn hoofd en mijn schouder was omdat zelfs mijn adem besmettelijk zou kunnen zijn. En mijn huid kleurt nog steeds rood van vier lagen ontsmettingsmiddel.

Na afloop weer terug naar kamer 4 van de afdeling Cardiologie. Van op een bed door de gangen gereden te worden werd ik net niet duizelig van de voorbij schietende plafonds. Voor de hartbewaking werd ik meteen weer vol elektrodes geplakt. Weinig tot geen pijn toen de verdoving was uitgewerkt. Iedereen tevreden, hoewel ik wel wat drukkende pijn voelde als ik mijn arm bewoog. Die mag ik voorlopig even niet naar achteren of naar boven bewegen, dus het aantrekken van een jas is wat lastig. Volgende week een technische controle.

Iedereen tevreden. En wat word je heerlijk verwend in zo’n ziekenhuis! Iedereen staat meteen voor je klaar. In mijn geval had ik nog de luxe de enige te zijn die afgelopen nacht op een vierpersoonskamer sliep. Niet dat ik genoeg geslapen heb, evenmin als de nacht ervoor toen ik om zes uur op moest om tijdig in Tergooi hier in Blaricum te zijn. Het enige dat ik heb aan te merken is dat op het toilet het wc-papier op een onhandige plek hangt. Maar dat zal niet de belangrijkste reden zijn dat dit ziekenhuis inclusief terreinen een paar maanden geleden is verkocht. Veel wordt naar de locatie in Hilversum verhuisd, maar de poli’s en de Eerste Hulp blijven in dit uithoekje van ons dorp.

Vanaf gisteren zorgt de pacemaker ervoor dat mijn hart minimaal zestig keer slaat per minuut. Maar dat ben ik helemaal niet meer gewend! Wat snel! Mijn hartslag loopt dan exact synchroon met de secondewijzer van mijn horloge. Vannacht had ik nog wel een riedeltje extrasystolen toen ik na het toilet weer in bed kroop en snel stond er iemand ongevraagd naast mijn bed. En vanmorgen werd daarvoor nog iets draadloos bijgeregeld. Er zit ook een bewegingssensor in de pacemaker zodat mijn hart een hogere snelheid gegarandeerd is als ik me inspan. Dat geeft soms wel een raar effect zoals in de taxi op de terugreis toen die diverse hobbels moest nemen. En als ik stilstaand zware boodschappen optil zal mijn hart in elk geval niet door de pacemaker in een hogere versnelling aan. De sinusknoop doet trouwens ook nog wel wat hoor, die is net als de zogenaamde A/V-knoop niet uitgeschakeld. Tot nog toe heb ik geen last de moeheid waarom alles begonnen is.

Veel mensen leven met mij mee. De burgemeester was de eerste die vanmorgen een appje stuurde, gevolgd door veel anderen in de groepsapp van de gemeenteraad en die van de fractie. Hartverwarmend. Sommigen ook een persoonlijk appje of mailtje. En van de reünieclub van Uilenstede 198 vertelde Ineke dat ik vroeger een ‘peacemaker’ was ‘met die vingers omhoog in een V-teken. Dat was beter werk.’ De komende nacht ga ik weer eens goed slapen, in de wetenschap dat mijn hart niet meer te stoppen is.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>