Ontvangst

19 december 2020

Soms weet ik niet wat ik ga schrijven. Zoals nu. Het scherm van mijn iPad is nog helemaal leeg. Op deze vier zinnen na dan. Ik wacht gewoon op wat er gebeurt. Zo is het ook spannend voor mezelf. Ik heb geen zin om over corona met de lockdown te schrijven, of over het zo lastig te vieren kerstfeest. Daar wordt al genoeg over geschreven. Ik zou wat oude herinneringen kunnen ophalen in mijn babyboomer blog. Of over sterven en dood, maar ook daarover heb ik al veel geschreven. En is het interessant om nu alvast te verklappen dat ik volgende maand op mijn verjaardag een mooi en duur cadeau ga krijgen, een nieuwe heup? Vanwege mijn verjaardag wilden ze die operatie best uitstellen, maar ik vind het best zo. Het afgelopen jaar hadden we een raadsvergadering op mijn verjaardag, dus wellicht ben ik in 2022 die dag weer ’s avonds thuis. Ze hadden het het afgelopen jaar maar druk met me in de medische wereld, maar ik had dan ook nog wat in te halen als ik mezelf vergelijk met veel leeftijdsgenootjes.

Soms denk ik dat ik veel te veel in het hier en nu leef. Me te weinig zorgen maak en dingen maar een beetje op zijn beloop laat. Maar tot nog toe ging dat meestal wel goed, want ik leef nog steeds en heb niets te klagen. Nou ja, ik loop het afgelopen jaar steeds slechter, maar toen kwam er een lockdown die dat minder noodzakelijk maakte. En als ik mensen niet fysiek kan omhelzen, doe ik dat met mijn ziel, wat misschien veel belangrijker is. Ja! Hier heb ik iets om over te schrijven! Dat ik leer mijn eigen energie beter te voelen, me daarvan bewust te worden. Juist door dat teruggeworpen zijn op mezelf. Vroeger was ik best behulpzaam voor oude mensen, en nu leer ik het omgekeerde daarvan over me heen te laten komen. ‘Kan ik u even helpen?’ vroeg een vrouw toen ik met boodschappen over straat strompelde. Ik had gewoon ‘Graag!’ moeten zeggen! Stom. Geven is veel makkelijker dan ontvangen. Als je anderen ergens mee de stuipen op het lijf wilt jagen, kun je dat vaak doen door iets te willen geven.

Waarom is ontvangen moeilijker dan geven? Eigenlijk is het beledigend om niets te willen ontvangen. ‘Dat had je niet hoeven doen!’ Maar ik vind het juist leuk om iets te geven! Een ingestampt gevoel van zelfredzaamheid, eigen verantwoordelijkheid en zelfstandigheid staat het geven en nemen alleen maar in de weg. Ieder voor zich. Er zijn zelfs – niet in de laatste plaats in spirituele en rechtse kringen – mensen die zeggen dat je al je ziektes en ellende aan jezelf te danken hebt, desnoods aan een vorig leven. Maar jongens, dingen gebeuren gewoon! Er zijn geen oorzaken en gevolgen, daarvoor zit het leven te complex en holistisch in elkaar. Door het afwijzen van die hulp van die vrouw op straat beledigde ik haar behoefte om iets aardigs te doen. Kennelijk heb ik ook last van het sprookje van zelfredzaamheid, zeg maar gewoon mijn ego. Hoe makkelijk is het niet om nee te zeggen, en hoe moeilijk is het niet om ja te zeggen!

Ik zet nu de titel boven dit blog. Ontvangst. Het is me wel eens verweten dat ik daar misschien te makkelijk in ben. Me dingen laat aanleunen. Vaak willen mensen iets niet aannemen omdat ze zich dan verplicht voelen iets terug te doen. Maar als je zo’n verplichting voelt, ben je nog niet écht in staat om iets te ontvangen. Het is dan ook niet netjes van mij als ik niets terug doe, want dat hoort eigenlijk wel zo. Zo’n verwachting van een soort tegenprestatie komt vaak niet eens in me op. Vond die ander het dan niet gewoon leuk om me iets te geven? Was dat op zich niet al mooi? Voor wat hoort wat, heet het dan, maar geven en nemen is toch iets anders dan een berekende boekhouding? En waarom moet ik wachten op een feest of een speciale gelegenheid als ik iemand iets wil geven? Zo blijft er weinig meer over van spontaniteit, voor ruimte voor het hart.

Geven is geen kunst, ontvangen wel. En het echte geven is tegelijk al een ontvangen omdat het heerlijk is om te doen. Althans als het spontaan gebeurt. ‘Ont-vangen,’ zoals mijn Wijze Tante gezegd zou kunnen hebben, betekent dat je je niet laat vangen door verwachtingen en verplichtingen. En wat is een mooier antwoord dan gewoon blij te zijn met het gegevene? Echte vriendschap en liefde wordt om niets gegeven. Durf te ontvangen!