Tweede prik
22 mei 2021
Voor de tweede keer laten we ons door een taxi naar de priklocatie in Huizen brengen, die met het openbaar vervoer niet echt goed te bereiken is. Die witte tent is zo groot dat je er wel een paar dozijn gezinnen in zou kunnen huisvesten. Een wereld op zich onder de doeken die met veel kabaal de rukwinden makkelijk doorstaan. Het valt me op hoe vriendelijk we overal worden ontvangen en geholpen. Nadat een gastvrouw ons heeft gevraagd of we onze ‘aaidies’ bij ons hadden, moesten we een paar minuten wachten om aan een balie in te checken. Daar wordt gevraagd naar onze vorige vaccinatiekaart van vijf weken geleden – keurig op een A4’tje afgedrukt – en uit de printer achter de medewerker rolt al snel een nieuwe kaart op papier. We hebben het bewijs van de tweede vaccinatie al in handen voordat we geprikt waren. Nu niet meteen weglopen.
Dan doorlopen naar een rij prikhokjes en daar tegenover een paar minuten wachten op een stoeltje. Dan naar binnen, jas uit, en de prik is bijna voordat ik het merk gezet. Net als de vorige keer vrijwel niets van te voelen. Vervolgens naar de ruimte voor het nazitten, want de GGD wil wel dat je een kwartiertje even rustig bent voor het geval je onverwachte bijwerkingen krijgt. Plastic schotten tussen de stoelen, maar Vriend en ik gaan gewoon naast elkaar zitten op stoelen waar dat niet het geval is. Nergens kom je zo uit de kast als hier. Ook dit allemaal onder het toeziend oog van een medewerker die iedereen goed in de gaten houdt. Opnieuw die vriendelijkheid zodat het lijkt alsof ze ontzettend blij zijn met iedereen die zich laat vaccineren. Ik bel alvast de taxi en ga nog even naar het toilet. Intussen blijft de bulderende wind trekken aan het fladderende dak, waaronder verse lucht via grote dikke pijpen in het rond wordt geventileerd.
Voor zover ik het kan zien wordt hier alleen Pfizer geprikt. AstraZeneca is intussen een beetje op de achtergrond geraakt wegens de combinatie van een lagere beschermingsfactor, haperende leveringen, grotere pauzes tussen de twee prikken en heel soms problemen met mogelijke bloedstolling. Ik ben blij en voel me op een ongemakkelijke manier bevoorrecht. In India vallen er duizenden doden per dag en wordt gevochten voor zuurstof. Om over andere delen van de wereld zoals Afrika en Brazilië nog maar te zwijgen. Maar het is geen optie om me uit solidariteit met andere landen dan maar niet te laten vaccineren. Kan ik het helpen dat ik in Europa geboren ben? We staan te weinig stil bij de stinkende best die laboratoria hebben gedaan om vaccins te ontwikkelen en te testen, en dat allemaal binnen een dik jaar. En wat kost zo’n dosis Pfizer eigenlijk, waarvan ik er twee à 3 cc heb gekregen? Om nog maar te zwijgen over het bouwen van de priklocaties en de immense logistiek eromheen. Een grote pluim voor de GGD!
Wel mondkapjes blijven dragen. En die anderhalve meter en zo. Want hoewel je zelf veel minder kwetsbaar bent, en eventueel niet naar het ziekenhuis hoeft omdat corona dan minder hard toeslaat, kan je nog anderen besmetten omdat het virus nog rustig op je lijf kan blijven rondscharrelen. Ik voel me een stuk veiliger nu. Hoewel het natuurlijk ook kan zijn dat mijn lijf nu vol zit met microchips die via ingenieuze wegen mijn hersenen gaan overnemen zodat ik straks een keurige dociele burger word of zal gaan snakken naar babybloed. Maar als ik hierover ga puzzelen blijf ik steken bij de vraag wie ik zelf eigenlijk ben, en dan blijft er uiteindelijk niets van me over.
Gepost in Gezondheid en welzijn, Uit mijn leven
