Mijn tandartsen

Date 20 augustus 2021

Bart stond erop even te verdoven, want anders zou het echt pijnlijk worden. Soms hou ik wel van pijn, maar niet bij de tandarts. Kennelijk heb je allemaal verschillende soorten pijnen. Als het om mijn gebit gaat laat ik liever eerst een proefboring doen, want waarom verdoven als het niet hoeft? ‘Kom je dan dicht bij de vulva?’ vroeg ik nog, waarbij ik dus graag een moeilijk woord gebruikte om weer eens zo nodig te laten weten best wat verstand van een en ander te hebben. Maar ik bedoelde natuurlijk de ‘pulpa’ waarin zich de meest pijnlijke zenuwen van je lijf nestelen. Enkele van die moeilijke woorden had ik al opgestoken in mijn studententijd. Je kon gratis behandeld worden door studenten, en Pim was daar een van. En omdat ik smoorverliefd op hem was, lag ik graag bij hem op de stoel. Vaak na een nachtje op zijn kamer, want dan kon ik de volgende ochtend meteen met hem meerijden naar het provisorium van de Vrije Universiteit, een houten gebouw dat decennialang provisorisch bleef. Daar lag ik dan urenlang op de stoel, want elk stukje behandeling moest door een assistent worden bekeken. Dat duurde soms even. Bart vertelde dat ze soms rustig van hun koffie en krantje bleven genieten en iedereen op zich lieten wachten.

Pim was blij met mij, want ik was nog nooit eerder naar een tandarts geweest, en hij dacht mij te kunnen presenteren als iemand met een ideaal gebit. Dat viel tegen, want er bleken best wat reparaties nodig te zijn. Maar eerst moesten de verstandskiezen eruit. Ik weet nog steeds niet waarom. Ze hadden er trouwens maar drie gevonden, en dat ging in één keer. En hoe verdoofd ik ook was, het was geen prettig krakend gevoel en geluid. Toen later de verdoving uitgewerkt was, had ik zo’n pijn dat ik de rest van de dag in bed doorbracht. Had ik geen pijnstillers meegekregen? Afijn. Ik heb dus vele ochtenden op die stoel bij Pim doorgebracht, met zijn gezicht en zijn mooie blonde haar vlak boven me. Soms was het even schrikken, want dan werd er ‘Exponatie!’ geroepen, ofwel iemand had te diep geboord. Wat volgens Bart ‘expositie’ zou moeten heten. Ik vraag me trouwens af hoe ik mijn plas zo lang heb opgehouden. Ik leerde er allemaal mooie woorden: linguaal, buccaal, occlusaal, palatinaal, distaal, mesiaal en zo. En hoe alle elementen een nummer hadden volgens de kwadranten, een rondje van 1.7 naar 4.7. En er werd toen alleen nog met amalgaam gevuld, want de revolutie door het composiet moest nog beginnen.

Via Pim leerde ik zijn studiegenoot Hein kennen en ook met hem raakte ik snel bevriend. Hij was een harde werker en liep snel een jaar voor op Pim die, net als ik, het niet zo nauw nam met zijn studietempo en met wie ik graag jointjes rookte. Ook Hein ging met ons mee op vakanties naar Pineda, was veel met fotografie bezig en een paar opnames van mijn liedjes deed hij met zijn Sony TC-366 recorder. Hij werkte later bij ACTA en kwam wel eens een nachtje bij mij in Buitenveldert slapen als hij daar de volgende dag moest zijn. Hij werd een expert in esthetische tandheelkunde en gaf daar ook cursussen in. Ook aan Bart. Ik denk dat Hein de beste was in zijn vakgebied, want hij gaf ook vaak cursussen in het buitenland. Samen met een collega schreef hij een paar rijk geïllustreerde boeken over zijn werk en hobby. Later verhuisde hij naar Arnhem waar ik hem nog hielp met het schilderen van muren en deuren. Hij begon daar zijn eigen praktijk en ik bouwde een website voor hem. Het kon niet anders of ik lag al snel regelmatig bij hem in de behandelstoel, met zijn vrouw als assistente. Net als Vriend. Ik ken hem als de zorgvuldigheid zelve. Hij nam ons vaak mee naar zijn huisje in Frankenau in Hessen, waar we met zijn vieren veel auto- en fietstochtjes hebben genaakt, en lange wandelingen. Onlangs heeft hij zijn praktijk beëindigd, en ons geadviseerd bij Bart in behandeling te gaan.

‘Het zou inderdaad pijn hebben gedaan,’ concludeerde Bart na afloop. De volgende keer gaat hij naar mijn 3.7 kijken, waar Hein me ooit een kanaalbehandeling heeft gegeven. Misschien is dat dezelfde kies waar ik zo’n vijftien jaar geleden dagen lang een loeiende pijn had. Vond ik niet leuk. Op oudejaarsavond was die pijn opeens weg. Dood. Veel amalgaam is intussen door composiet vervangen, maar misschien zit nog ergens een restje van Pim in mijn mond. Van zijn amalgaam, bedoel ik.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>