Wijze Tante overleden

10 mei 2009

Vanmiddag is mijn Wijze Tante overleden. Ze is heel rustig en vredig heengegaan, met de zo voor haar typerende blije glimlach op haar gelaat. Ik was er niet bij – heb haar een paar weken geleden voor het laatst gezien. Ze zat toen stilletjes en gelukkig voor zich uit te kijken en als ik haar op het hoofd aaide begon ze gelukzalig te glimlachen. Zo veel als ze in haar leven heeft gesproken, zo weinig zei ze in haar laatste dagen. Heel langzaam en ontspannen is ze weggegleden in de andere wereld, waarover ze zo vaak vertelde en waaraan ze zelf gedichten wijdde onder de titel Mijn hart is aan de overzijde.

Ze was 100 jaar en nog heel gezond voor haar leeftijd. En daarmee was ze zelf het levende bewijs van de gezonde leefwijze die ze altijd voorstond. Wel liet haar geheugen haar de laatste jaren steeds meer in de steek. Dat gaf in het begin nog wel eens misverstanden en irritaties, maar in de loop der jaren heeft ze zich steeds meer verzoend met dat verplichte leven in het hier en nu. En wie weet is het wel heilzaam om de rivier van vergetelheid over te steken voordat je weer wakker wordt in een andere dimensie. Ik kan me voorstellen dat het bewustzijn dan weer helderder schijnt, en dat mijn Wijze Tante dan weer alle herinneringen heeft waar ze de laatste tijd zo moeilijk bij kon komen.

Een van de belangrijkste dingen waar ze op hamerde was het volgen van je eigen autoriteit, je eigen intuïtie, wat zij eigen-wijsheid noemde. Onder titels als Sterven is niet erg heeft ze vaak geschreven over de reis die ze nu begonnen is. Ook dat doet ze dus op haar eigen manier, in volle overgave en vrede, met een lach op haar gezicht. Als het aan haar ligt moet een uitvaart ook iets feestelijks hebben. Sterven associeerde ze met de lente, met nieuw leven, fris groen. Vanmorgen hebben we nog naar de koolmeesjes gekeken. Toen we in de tuin zaten te eten wuifde de kastanje, want stevige windvlagen stormden bij tijd en wijle door de blauwe lucht.

Laat me zien hoe je sterft en ik zeg je wie je bent. Mijn Wijze Tante was inderdaad wijs. Niet altijd even makkelijk en meegaand, niet altijd even praktisch en zakelijk, maar wel wijs, eigen-wijs. En dat is wellicht veel belangrijker. Ze wees ons op onze eigen wijsheden. Daar ben ik dankbaar voor. Ze steekt nu alleen de rivier over. Kusje! Vaar wel, lieve Wijze Tante!