Uit de droom

18 mei 2007

Het waren even drukke weken. Zo hebben we het afgelopen weekend in het Belgische Landhuis van mijn Wijze Tante een dag gewijd aan Eckhart Tolle. Net als de maand ervoor toen het over Al Gore en het klimaat ging, kwam ik mezelf tegen als leider van de bijeenkomst, iets wat ik eigenlijk nog nooit eerder had gedaan. Daar heb ik lol in: dingen voor het eerst doen, totaal zonder ervaring, en dan overkomen alsof ik al jaren niets anders doe. Zoals ik een paar jaar geleden opeens met een jarige Gordon in de studio zat en hem luchtig wat over zijn horoscoop vertelde: ‘Dat doe je zeker vaak hè?’ ‘Nou, eh… het was de eerste keer hoor!’ Soms doe je dingen beter juist omdat je er geen ervaring mee hebt, zoals je ook dingen kunt verpesten juist omdat je ze wel vaker hebt gedaan. Want zo werkt het: in nieuwe, onverwachte situaties ben je gedwongen om creatief te zijn, kun je niet meer alles bedenken omdat je daar geen tijd voor hebt. En als je ergens ervaring mee hebt, wordt wat je doet voor je het weet herhaling, een ingesleten patroon dat geen ziel meer heeft.

Zo was er eergisteravond een nogal hectische raadsvergadering. Mijn amendement om geen UMTS te plaatsen in de nieuw te bouwen Oldegeppelermeent heeft het met 8 tegen 5 gehaald! Ja, dank u. Maar de Parmantige Wethouder gaf geen antwoord op een vraag van mij en toen ik daarop aandrong antwoordde hij geen helder antwoord te kúnnen geven. ‘Dat is een helder antwoord,’ liet ik weten, hem enigszins in verwarring achterlatend. Fractiegenootje Rob (2,21 m) heeft dat ook, een gevoel voor relativerende humor waar diverse serieuzeriken niet tegen bestand zijn. Humor! Ik vertelde hem dat ik de raadsstukken altijd op bed lig te lezen. ‘O, vandaar dat je zo dromerig overkomt!’ gaat hij – tsjak – eroverheen. Zonder Fractiegenootje Rob (2,21) zou het een stuk saaier worden in de raad. Soms kan je putten uit andere werelden. Creativiteit, intuïtie heeft te maken met het contact dat je met die andere werelden kan maken.

Laten we voor het gemak stellen dat er drie werelden zijn: een doe-wereld, een droomwereld en een denkwereld. Laten we ons die voorstellen als echt bestaand, elkaar doordringend. Zo heb ik het althans van esoterici begrepen, en daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Een astrale droomwereld die, net als een elektromagnetisch veld, alles doordringt en overal aanwezig is. Een mentale denkwereld die nóg fijnstoffelijker is en zowel het astrale als het materiële omvat. Denk aan iets als morfogenetische of Akasha-velden. Als we krampachtig hechten aan ons fysieke bestaan, dan verliezen we contact met de droom- en denkwereld. Dan scheiden we ons af van de bron, die altijd in het hogere ligt. Het fysieke is een concretisering van het astrale, van gevoelens en wensen. Die zijn op zich weer een maaksel van het mentale, van gedachten. Zo is het Woord uiteindelijk vlees geworden, is het fysieke lichaam niets anders dan gestolde Geest. Maar wellicht zou ik nu dit abstracte betoog moeten stoppen om terug te keren naar het Belgische Landhuis, naar de gemeenteraad, naar de werkelijkheid…

Lastig hoor! Want was is nu de werkelijkheid? Waarom zou de droom- of denkwereld minder echt zijn dan de fysieke realiteit? Als ik droom of denk ben ik inderdaad ‘niet van deze wereld’, maar zit in die uitspraak niet al het oordeel dat ‘deze wereld’ beter of reëler is dan die andere? We zijn toch in deze wereld geworpen met de opdracht om het paradijs weer terug te vinden? Waarom doen al die mensen dan zo moeilijk als ik droom en fantaseer? Eigenlijk is de droomwereld reëler dan de fysieke wereld, en is dat voor de gedachtewereld nog veel meer het geval! Ik bedoel: we dromen van onsterfelijkheid en daar is niks mis mee omdat we dat in feite ook zijn. En in de abstracte denkwereld komen we Plato tegen met zijn onveranderlijke en daarom waarheidsbevattende ideeën.

Ik schijn niet weg te branden te zijn uit de wereld van sprookjes en fantasieën – ik las dat gisteren nog in mijn eigen kinderhoroscoop. Dat heeft ook te maken met het Schotse Findhorn waar Eckhart Tolle een retraite hield. Met uit datzelfde land de Incredible String Band, die al in 1968 zong over de verlichte Douglas Harding. Met de bomen en het groen waarvoor ik zo vecht in de gemeenteraad, alsof mijn leven afhangt van het in stand houden van een sprookjeswoud. Nee, ik sta net stevig genoeg in deze grofstoffelijke wereld om erin te kunnen functioneren, maar vraag me niet om die belangrijker te vinden dan mijn droomwereld. Laat ik je uit de droom helpen: dat had je dan gedroomd!