Op mensenjacht

30 juni 2007

In de loop der jaren lijkt het sadisme in computerspellen alleen maar toe te nemen. Ging het in Grand Theft Auto alleen nog maar om het bloedig doodrijden van andere weggebruikers, in het binnenkort te verschijnen Man Hunt 2 kun je je slachtoffers nog even een oog uitsteken voordat je hen vermoordt. De politiek wil het spel verbieden. Velen vinden dat betutteling. Zo ook Frans Pollux in de Ooi- en Geemlander van vandaag. ‘U dient getekende figuren om te brengen. Hoe gruwelijker, hoe meer punten u krijgt,’ vertelt hij over het spel. ‘Als u daarentegen snapt wat computergames, boeken of films zijn, als u begrijpt dat poppetjes op uw scherm bestaan uit pixels en niet uit vlees en bloed, zult u aanmerkelijk minder geraakt worden door de verschrikkingen van Manhunt 2.’ Nou, dat begrijpt de betuttelende Frans hier zélf kennelijk niet, want wat heeft het voor zin om een spel te spelen als je er niet door geraakt wordt? Geef toch toe, Frans, dat je geniet van de donkere kanten die we allemaal in ons hebben. Dat je het heerlijk vindt om hier je sadistische neigingen verder uit te leven om vervolgens, om het in je eigen woorden te zeggen, probleemloos terug te stappen in je rol van vriendelijke vader of puber. Ik zal ze in de gaten houden, die vriendelijke vaders en pubers!

Bij de toch al dubieuze website Geenstijl.nl zijn nog minder normen en waarden te vinden dan in het kabinet Balkenende. Daar schrijft iemand die zich Prof. Hoxha noemt: ‘Manhunt 2 is een spelleke. Ies hoax, nep, tekenfilmbeelden en horror. Ga in godesnaam wat nuttigs doen. Of beter nog: val gewoon dood met je betutteling. Echt, vleeshaak in de nek en hoofd op het aambeeld en doodgaan…’ Mohamed B. kan het niet beter verwoorden. Ook hier weer het geluid van: het is maar een spelletje. In de veronderstelling dat de speler weer tot rust zal komen, nadat hij zijn sadistische driftleven heeft laten uitrazen. Dat die spellen de agressie kanaliseren, en zo voorkomen dat die in het werkelijk leven wordt geuit. Ik zet daar vraagtekens bij, want dan zou er een verband zijn tussen het sadistisch gehalte van computerspellen en het vredelievende gedrag van jongeren. Maar daar zie ik weinig van. Eerder het tegendeel. Maar zo’n argument zal zonder meer worden omhelsd door de ontwerpers van deze spellen, die zo hun games steeds sensationeler en sadistischer kunnen maken. Kassa! Je kunt bijna wachten op computerspellen als Snuff Slaughter en Cannibal Kitchen. O help, laat ik hen nou niet op een idee brengen!

Dat gedachten krachten zijn en dat beelden scheppend zijn, is iets dat nog veel te weinig wordt onderkend. Of je het nu met Rupert Sheldrake morfogenetische velden, met Ervin Laszlo het A- of Akasha-veld, of met Lynne McTaggart eenvoudig Het Veld noemt, maakt niet zoveel uit. Laat ik het gewoon astrale velden noemen. Ik ben er heilig van overtuigd dat elke gedachte aan zo’n veld bijdraagt. Een van de klassieke voorbeelden is dat de eerste die de puzzel in de krant oplost, het daar het moeilijkst mee heeft. Het is de moderne versie van ‘Het woord is vlees geworden.’ Gedachten en beelden zijn niet meer vrijblijvend, niet echt privé maar dragen bij aan een collectief gedachteveld, en hoe sterker dat veld geladen is, hoe meer het verstoffelijkt, concreet wordt. De meeste mensen zijn zich niet van hun eigen krachten bewust, maar dragen zo toch bij aan het wel en wee van deze wereld. De bedenkers en spelers van dit sadistische vermaak zijn daarom medeverantwoordelijk voor oorlog en agressie op onze planeet. En wat mij betreft is een bedrijf als Rockstar Games dat Man Hunt 2 produceert even dubieus als een wapenfabriek.