Liedjes schrijven
28 juli 2007
In mijn studententijd waren mijn gitaar en ik bijna onafscheidelijk. Dat begon al in mijn eerste studiejaar met mijn verliefdheid op Arjen, die zelf liedjes componeerde. ‘Dat kan ik ook,’ dacht ik. En dat kon ik ook. Al snel had ik een tweedehands gitaartje gekocht en maakte ik mijn eerste melodieën en teksten. In het Engels, want zo hoorde het in de jaren zestig. Hoewel ik ook Drinklied 198 schreef tijdens het genot van een halve fles whisky bij een medestudent op de gelijknummerige studentenflat in Amstelveen – het enige lied waarvan ik later veel hoofdpijn kreeg en moest kotsen. Die Nederlandse liedjes werden vaak iets oubolligs, hoewel Ik wil je versieren elke toets der kritiek kan doorstaan. Ik heb altijd geloof gehad in mijn liedjes. Gewoon omdat ze goed waren, hoe klungelig ik ze soms ook speelde en zong. In die jaren hing een explosie van kleurige creativiteit in de lucht, en als je iets bijzonders meemaakte was het eigenlijk doodnormaal dat je er een liedje over schreef. Dat verwachtten de anderen zelfs, en zo gebeurde het ook vaak. Toen ik er zes had gemaakt begon ik net als Arjen de teksten met akkoorden in een boek te schrijven, en Be aware kreeg de eer om nummer 1 te worden. En zo schreef ik tussen 1969 en 1981 in totaal 123 liedjes. Dat vond ik een mooi getal en na het laatste aan Bhagwan gewijde liedje You are the sun had ik het gevoel dat alles af was. Dat was het dan.
Veel deed ik niet met die liedjes. Het was immers de tijd waarin je vond dat alles moeiteloos uit zichzelf moest gebeuren, en dat alles wat niet spontaan was nooit echt goed kon zijn. Maar wel volgde ik Arjen in het veilig stellen van mijn liedjes door ze keurig bij Buma/Stemra te laten registreren. Zo belandde ik met hem ook eens op een Conamus liedjesbeurs in Heuvelstad, waarvan ik me niet veel meer herinner dan dat iemand een compliment maakte over de geluidskwaliteit. Ik verzweeg maar dat ze gewoon met een Sony TC-366 waren opgenomen. Op de kamer van Hein, waar hij met die spoelenrecorder een echo simuleerde door de band tegelijk op te nemen en af te spelen: de weergavekop bevond zich net iets achter de opnamekop, zodat één van de drie gangbare bandsnelheden de vertraging bepaalde. Mijn vriend de tandarts in spe heeft ook opnames gemaakt toen ik op 22 december 1971 met Beautiful boy Pim en pianist Dio in de sociëteit van Uilenstede speelde. En in een lege Augustinuskerk zette ik Harro’s orgelspel voor The chapel of light op de band, waarvoor Gert en ik achter een harmonium een keurige partituur hadden gemaakt. Daar zong ik later de tekst overheen, wat tot een nogal amateuristisch resultaat leidde. Maar je blijft toch voelen dat het een mooi lied is.
Rond de eeuwwisseling ben ik al die oude opnames eens gaan digitaliseren en heb ik zelf mijn eigen dubbelelpee On the road again samengesteld. Met daarop 26 liedjes, waartussen de luisteraar mag uitzoeken met welke nummers de vier kanten begonnen van de twee oorspronkelijke grammofoonplaten, die nooit hebben bestaan. En ik koester mijn liedjes nog steeds alsof het mijn kinderen zijn. Want, zoals gezegd, ik geloof in ze. En tot vandaag de dag zou ik het leuk vinden als iemand of een groep er wat mee zou doen. Daarin sta ik niet alleen, want voor mensen zoals ik bestaat PALM, de vereniging Professionele Auteurs Lichte Muziek waarvan ik al een paar jaar lid ben. Die hebben hun eigen website waarop uitvoerende musici kunnen snuffelen in nog ongebruikt werk van componisten en tekstdichters. Net toen ik lid werd lag die site echter plat, maar Fred Vogels was zo aardig om zeven van mijn liedjes op zijn site Radio Oranje te zetten. Klik daar op Satyamo en je kunt ze meteen beluisteren. Maar sinds kort is de site van PALM weer in de lucht. Tot een paar dagen geleden wist ik dat niet. Daar kwam ik achter door een brief met gebruikersnaam en wachtwoord voor hun site, zodat ik weer eens ben gaan kijken.
Op www.palmnet.nl trof ik zes van de zeven liedjes aan die ook al op Radio Oranje te beluisteren zijn. Alleen het in Saint-Tropez geschreven liefdesliedje Love you all day mist. Het is een nogal artistiek vormgegeven website waar je, na het klikken op ‘Visit the shop’, in een winkel belandt. Na het wegklikken van een klein welkomstscherm kun je bovenaan in verschillende rubrieken zoeken. Klik daar eens op ‘Pop’, en na een paar seconden verschijnt onderaan een afspeellijst, waartussen zich drie liedjes van mij bevinden, die te beluisteren zijn door op het afspeelknopje rechts te klikken. Zoals Mary Jane, dat enkelen heeft doen geloven dat ik tóch van vrouwen hield, maar dat in werkelijkheid ging over het marihuanaplantje dat ik kocht op de boot van Kees Hoekert in Amsterdam. Voor details hierover verwijs ik naar de rubriek ‘Lyrics’ in deze winkel, waar alle bijbehorende teksten te vinden zijn. Verder is hier On the road again te beluisteren, een herinnering aan de lange tochten met Pim in zijn 2CV naar de kop van het uitgestrekte Denemarken. En Sugar Boy’s and Candy Girl’s farm, waarvan de muziek tijdens een jamsessie met Arjen en Sjoerd is ontstaan, een wonderbaarlijk moment waarop uit verschillende gitaren tegelijk dezelfde nog nooit eerder gehoorde melodie oprijst. Drie andere liedjes zijn door de webmaster onder de rubriek ‘Pop Ballad’ geplaatst. Daar vind je Do you know what it means to me, een liefdesliedje voor Pim, dat door Hein werd gezongen toen we najaar 1971 op zijn kamer die opnames maakten. De andere twee liedjes zijn van eind jaren zeventig. Flowers you wear gaat over een jeugdige wetenschappelijk medewerker waarop ik opvallend heimelijk verliefd was, en One minute friends vertelt over het luie strandleven, waarin één kort oogcontact meer zegt dan boekdelen vol woorden.
Twaalf jaar liedjes, waarvan ik er nog veel meer op Palmnet ga plaatsen. Liedjes in de sfeer van de jaren zestig, waarin creativiteit de normaalste zaak van de wereld was. Omdat ik mezelf niet meer als popmuzikant door stad, land en wereld zie trekken, stel ik ze graag beschikbaar aan anderen die feeling hebben met de sfeer en de wereld waarin deze liedjes geboren zijn. Serieuze maar toch speelse belangstellenden kunnen me een e-mail sturen. Laat de jaren zestig herleven! Erna is alles, maatschappelijk gezien, toch alleen maar bergafwaarts gegaan! Want waar is de sprankelende zonnigheid gebleven, het vertrouwen, de hoop, de levenslust, de kleurigheid, het protest, de vrolijkheid, de liefde? Luister en huiver!
Gepost in Muziek
