Nobelprijs

12 oktober 2007

Al Gore en het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) hebben de Nobelprijs voor de Vrede gekregen. Dat zal niet iedereen even prettig vinden, want zij hebben de nodige en onnodige tegenstanders. Daarover schreef ik al eerder onder de kop Milieuzwendel, waarin ik mijn keuze meer baseer op de mentaliteit van voor- en tegenstanders, dan op rationele argumenten die wellicht moeilijk te ontwarren zijn. Het kan best zijn dat het huis van Al Gore veel te groot is en hij teveel licht laat branden. Dat hij veel te vaak in vliegtuigen zit, hoewel ik niet zou weten wat je anders moest in Amerika. Dat het arrogant van de mens is om te denken dat hij überhaupt het milieu zou kunnen aantasten. Dat de hoeveelheid CO₂ in de atmosfeer een gevolg is van klimaatverandering en niet omgekeerd. Dat er in An Inconvenient Truth hier en daar gemanipuleerd is met beelden. Dat het heel natuurlijk is dat om de zoveel jaar diersoorten uitsterven.

Maar dat alles doet niet af aan het gegeven dat wij mensen ons gedragen als profiteurs en uitbuiters van de aarde. Als consumenten die alleen maar willen nemen, zonder dankbaarheid of respect jegens de aarde. Die het neoliberale ikke, ikke, ikke en de rest kan stikke zonder enig historisch besef ook op haar eigen grond en wortels toepassen. Die de mens belangrijker vinden dan de aarde, zodat je je kan afvragen wie er hier nu arrogant is. En dan heb ik het nog niet eens over economische belangen die misschien wel eens heel toevallig voorzichtig een rolletje zouden kunnen spelen in de klimaatdiscussie.

Ik geef toe dat ik dit alles niet anders kan onderbouwen dan door een beroep te doen op intuïtie. En daarbij gaat het niet om mijn intuïtie. Want intuïtie is niet iets persoonlijks, maar een ‘weten’ vanuit een contact met een universeel weten, een soort morfogenetisch veld dat overal aanwezig is. Over het bestaan hiervan is wel eens verteld dat degene die ’s ochtends de puzzel in de krant als eerste oplost daar de grootste moeite mee heeft, maar het daarmee voor mensen die pas later uit hun bed komen gemakkelijker maakt. Het is een weten dat je overkomt. (Bij mij vooral onder de douche.) Niemand weet waar het vandaan komt. Het is net zoiets als een aanval van geluk. (Bij mij vooral in de bus met een iPod in mijn oren.) Het overvalt je gewoon, je hebt er geen invloed op, lijkt uit het Nergens vandaan te komen. Voor de astrologische lezer: ik heb het hier over de planeet Uranus, met zijn flitsende en onverwachte inzichten uit een transpersoonlijk domein.

De crisis waar de mens voor staat heeft alles te maken met het vertrouwen op transpersoonlijke krachten, op dingen die buiten zijn eigen denken, voelen en handelen om gebeuren. Daar is vertrouwen voor nodig, want we geven ons persoonlijke eigenbelang niet makkelijk op. Als we het aandurven om ons met elkaar, de aarde en het hele bestaan één te voelen, dan zullen alle problemen in een oogwenk zijn opgelost, dank zij een nu nog voor onmogelijk gehouden creativiteit. Als we echter volharden in ons egoïstisch eigenbelang, dan zal er niet veel van de mensheid en de aarde overblijven. In beide gevallen is het goed, want terecht.