Melkweg

30 september 2013

Eindelijk heb ik weer eens de Melkweg gezien. In Duitsland, op een stille plek waar nachten nog nachten zijn. Want maar al te vaak bouwen we niet alleen muren om landen, waarover ik in de vandaag online gegane De Correspondent heb gelezen, maar ook om ons waarnemingsvermogen, rond ons bewustzijn. Bewustzijnsvernauwing noem ik dat. We verzamelen steeds meer licht en kabaal om ons heen, afleiding waardoor we steeds minder in staat zijn om even verstild de diepte in te gaan. We slapen te weinig en werken te hard en beiden zijn ongezond – daar worden wetenschappers het steeds meer over eens. De waardering voor ‘hardwerkende Nederlanders’ is eigenlijk propaganda voor ongezond leven, minstens even ongezond als drugs omdat ook dit je hele leven dag en nacht doordrenkt. Weinigen zijn echt uitgeslapen en dat kan op de lange duur niet goed gaan.

Eindelijk heb ik weer eens de Melkweg gezien. Zo’n moment van verstilling, een korte pauze waarin even niets méér hoeft dan gewoon wat in het rond kijken, wie kent dat nog? Zonder muziek op de achtergrond om het gezellig te maken, zonder gepraat over hoe mooi het is allemaal, zonder oordeel of het wel goed is wat er allemaal om ons heen gebeurt. Alsof elk moment waarop alles even stilstaat gevuld moet worden met popcorn van bezigheden en gedachten, want ledigheid is des duivels oorkussen – dat zit diep in onze genen ingebakken. Werken zullen we, en als we niet werken zijn we nutteloze losers, fantasten, luie donders. Ja, er is zelfs een politieke partij die arbeid in haar naam propageert, alsof dat de mooiste bestemming van de mens is. Maar dat geldt alleen voor mensen die van hun werk houden. Terwijl de meesten dingen doen of moeten doen die ze eigenlijk helemaal niet leuk vinden, met als gevolg dat ze hun werk niet echt goed doen. Gelukkig is hij die echt leeft voor zijn werk omdat hij ervan geniet – totdat hij als dank gepromoveerd wordt naar ander werk, want al dat genieten hoort natuurlijk niet eeuwig te duren.

Eindelijk heb ik weer eens de Melkweg gezien. Die mooie glinsterende sliert over de hemelkoepel, waar je eigenlijk helemaal niets van snapt. En die toch bestaat. Met de app Google Sky Map op mijn smartphone speurde ik naar sterrenbeelden en ontdekte ik zelfs stukjes van de Waterman aan de zuidelijke hemel. De anderen waren en wilden al naar bed, maar het liefst was ik nog een uur buiten gebleven, op een stretcher dwalend tussen de sterren. Gezien heb ik het niet, maar het kan heel goed zijn dat sommige van die sterren andere melkwegstelsels waren, oneindig ver weg van mij vandaan. Alsof ik zelfs over de grootste afstanden contact met ze maakte, alleen maar door ze te zien. Als kind dook ik al in sterrengidsen en boeken over het heelal, alsof ik al iets voorproefde van wat het was om er in het echt in te duiken. De oneindige ruimte, leegte en stilte om je heen te voelen, die uiteindelijk toch alles doordringt, ja, zelfs het wezen van alles is.

Gepost in Spiritualiteit, Uit mijn leven