Tijd

Date 31 december 2013

Vroeger was een jaar nog een jaar, maar in de loop van de tijd is daar nog maar een dag van overgebleven. Als kind voelde een jaar als een oneindige tijdzee, maar nu ik ouder ben herinner ik me de vorige jaarwende als de dag van gisteren. Misschien is dat een optische illusie, lijkt het afgelopen jaar zo kort omdat het leven ervoor zo lang was, en leek als kind het jaar zo lang omdat het verleden nog zo kort was. Hoe jonger je bent, hoe ouder oud is: iemand van veertig is voor je gevoel al heel oud. En eigenlijk tellen in je jeugd mensen ouder dan een jaar of vijfentwintig al niet meer mee, want dan ben je gesetteld, heb je een baan en kinderen, draag je een das en heb je netjes leren eten, kortom je leeft eigenlijk niet meer als je zogenaamd volwassen bent, vergeet het maar.

Het is alsof de tijd toch iets met je doet wat je niet wilt. Slijtage, aftakeling, geleidelijk wordt je lichaam een rammelkast met allerlei kleine gebrekjes waarmee je, ondanks de eerste schrik bij het constateren ervan, toch in de loop van de tijd leert leven. Net als die kies die afbreekt waardoor je mond van binnen raar aanvoelt maar waar je toch aan went. Veel mensen gaan al die gebrekjes camoufleren, zijn vaak bezig hun lichaam op te lappen opdat het mooi en jong zal blijven. Ik denk dat je daarmee voorzichtig moet zijn, en hier en daar een gebrek gewoon een gebrek moet laten, want uiteindelijk ga je toch dood aan dit soort dingen en het lijkt me verstandig daar alvast aan te wennen. Gewoon een beetje leren sterven is nooit weg.

We willen allemaal de eeuwige jeugd, en dat is niet voor niets. Omdat het leven daarin culmineert zoals een bloem dat doet als hij zijn bladeren opent voor de zon en de bijen, en hij zijn geuren welig verspreidt. Sommige mensen vinden de tijd dan ook wreed omdat ze uiteindelijk aan alles een einde maakt. Misschien wel om ons te leren dat het helemaal niet gaat om al die uiterlijkheden, om ons te leren dat we in ons diepste binnen, in ons wezen uit niets dan schoonheid, waarheid en goedheid bestaan. Want uit dat onzichtbare binnenste wellen ideeën en idealen op, uit inspiratie is mijn avatar Ganymedes geboren, hoewel ook die slechts een vergankelijk beeld is van schoonheid waarvan de kern een raadsel is, maar die je wel degelijk waarneemt.

Net als tijd. Niemand weet wat het is, niemand heeft die concreet gezien en toch wordt die door iedereen waargenomen. Soms gaat hij snel, soms langzaam. Soms hebben we het niet, soms wel. En niet alleen in de psychologische wereld maar ook in die van de natuurkunde blijkt hij zich soms vreemd te gedragen. En juist omdat hij zich zo ongenadig manifesteert, aan alles steeds een einde maakt, wordt hij vaak afgebeeld als een man met een zeis, als de dood, als de harde concrete niets ontzeggende Saturnus, de wachter op de drempel Maar nu ik er dieper over nadenk vraag ik me af of hij eigenlijk wel bestaat. Want als hij zélf de tijd is, hoe kan hij dan zelf iets doen, zich bewegen? Wat blijft er dan meer van hem over dan een illusie?

Waarmee mijn oudejaarsmijmering eindigt met dat wat ik al vreesde: de conclusie dat tijd helemaal niet bestaat, een droom is. Waarbij ik me dan weer afvraag hoe ik me iets kan verbeelden als daar geen tijd voor is. Dat de wereld tijdloos is en alles eigenlijk tegelijkertijd gebeurt. Wat misschien verklaart waarom ik vroeger slecht was in geschiedenis. Nu ook nog trouwens. Mijn wens voor iedereen mag duidelijk zijn: een tijdloos 2014!

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>