Robin

30 augustus 2017

Boogschutter Robin was mijn beste vriend op de middelbare school. Onze initialen stonden naast elkaar op het periodiek systeem, en dat was geen toeval. Samen met hem begon ik een klassenkrantje, maar we kregen al snel onze strenge rector op ons dak omdat iemand er iets onaardigs over een lerares in had geschreven. Met hem fietste ik van jeugdherberg naar jeugdherberg in de zomer van 1964. De zomer erna fietsten we iets verder, tot in het Harzgebergte. Zijn idee, omdat hij daar ergens een vriendinnetje had. Die bleek het toen echter uitgemaakt te hebben. Een grote teleurstelling voor hem waar ik niet veel van merkte. Misschien omdat het me niet zo interesseerde, want liefde voor meisjes zei me niet veel. Misschien omdat Robin een wat gesloten jongen was, bedachtzaam en stil. Dat veranderde later wel, toen hij een echte fan van de Rolling Stones werd, terwijl ik meer de Beatles hield. ‘Because I used to love her, but it’s all over now,’ hoor ik hem nog luid zingen op de donkere Eemnesserweg in Blaricum. Dus mocht u daar een halve eeuw geleden last van hebben gehad, dan weet u het nu. Misschien was Robin het wel die me Wolkers en Gerard van het Reve leerde kennen, literatuur waar niks mis mee was. Een roos van vlees. Nader tot U. Van de seks erin snapte ik niet veel. Maar ik vond het prachtig. Nog steeds trouwens.

Hij had een jonger broertje, Hans. Een Weegschaal. Ik was zeventien en hij veertien en ik was straalverliefd op die jongen, die zelfs volgens mijn moeder mooi was. Hoewel mijn dagboek overdroop van verhalen over hem, noemde ik het geen liefde – dat was toch een beetje taboe in die tijd – en hoewel ik genoot van zijn fysieke aanwezigheid herinner ik me niets van geilheid of zo. Mijn moeder liet ons rustig samen in mijn kamertje slapen en wellicht was dat aardiger bedoeld dan ik me realiseerde. Veel homo’s hebben de ervaring dat hun moeder veel eerder van hun gerichtheid wisten dan zij zelf. Sterker nog: ik moest niets van homoseksualiteit hebben, want dat was maar plat seksgedoe, waar mijn liefde voor Hans natuurlijk ver bovenuit steeg. Pas vele jaren later heb ik hem op een reünie van de school verteld over wat hij toen voor mij heeft betekend. En hem bedankt voor het feit dat hij de eerste liefde in mijn leven was. Hij kon daar geloof ik niet veel mee, wellicht ook omdat ik hem daarmee nogal overviel.
 

In de eindexamenklas werd Robin wild. Met twee andere klasgenootjes had hij een clan die ze ‘Lid’ noemden, en daar mocht ik niet bij. Daar was ik veel te conservatief voor. Maar ze gaven me wel een leuk en voor die tijd duur cadeautje voor mijn verjaardag: de single That Day van de Golden Earrings, en hoewel ik het wel wat te zeurderig vond klinken genoot ik er toch van. We wisten toen nog niet wat een fantastische band het zou worden, wat voor mij culmineerde in hun hit Radar Love. Twee derde van Lid, waaronder Robin, zakte voor het eindexamen en daarna ben ik hem uit het oog verloren. Er was iets met een vriendinnetje dat ik niet mocht zien, wat volgens mijn moeder betekende dat ze zwanger was. Wonderbaarlijk, zoals je beste vrienden opeens weer kunnen verdwijnen uit je leven. Zijn huisadres in Osdorp staat nog steeds in mijn geheugen gegrift, net al de schaakpartijen – die hij meestal won, want ik heb geen geduld voor al dat strategische vooruitdenken – en het tafeltennissen. En natuurlijk de kerk waar ik me op zondagochtend vaak bij de familie aansloot om ons aan God te gaan wijden. En zelfs de catechisatie waar ik soms bij de progressieve dominee te vinden was. Misschien allemaal jeugdzondes, maar  ik vond dat heel logisch omdat God liefde was.

Mooie herinneringen. En het mooie van herinneringen is dat ze altijd blijven. Alsof ze nog steeds gebeuren in een parallel universum, nu. Dank je wel, Robin.

Gepost in Uit mijn leven