Stekende oversteken

30 november 2017

Al in de verte zie ik een fietser wachten voor het rode licht dat ik zo haat. Vriend fietst liever een kilometer om dan dat hij voor dat licht moet gaan staan wachten. Die heeft kennelijk een gevoel van eigenwaarde dat ik mis terwijl ik hier met me laat sollen. Dan staan we samen voor het rode licht, kijkend naar auto’s die voor onze neus rechtsaf slaan. We zeggen niets tegen elkaar, maar dat hoeft ook niet want we denken ongeveer hetzelfde. Namelijk dat we veel te lang staan te wachten. Auto’s uit de tegengestelde richting trekken op om voor onze neuzen linksaf te slaan. Kan gebeuren. Ik heb eens gemeten dat de wachttijd voor fietsers hier net iets langer is dan de daarvoor voorgeschreven limiet. Maar dat mag dan kennelijk toch om de een of andere reden. Het verkeer van rechts trekt op, en ik onderdruk de neiging om nog eens vijf keer per seconde op het knopje te drukken. Sommige van die knopjes zijn gewoon fake, heb ik ergens gelezen. Opnieuw trekt het rechts afslaande verkeer achter ons op. Die auto’s al voor de tweede keer. Zij wel.

Waarom moeten fietsers langer wachten dan auto’s? In het niet de wereld op zijn kop dat degenen die zich op eigen kracht voortbewegen moeten wachten op hen die lui achterover alleen maar op pedaaltjes hoeven te drukken? De linksaf slaande auto’s vanaf de overkant rijden weer voor ons langs. Nu zullen wij wel aan de beurt zijn, want ik heb eerder geconstateerd dat fietsers maximaal twee cycli moeten wachten. Waarom weet ik niet. In tegenstelling tot de programmeurs, voor wie het wegwerken van al die auto’s in de spits veel belangrijker is dan wat extra wachten van fietsers. Ik ga op mijn pedalen staan, maar nu trekt het verkeer van rechts weer op. Wat heb ik als fietser voor boodschap aan het feit dat er veel te veel auto’s zijn? Die files zijn toch hún probleem? Voor de derde keer staan we voor het rechts afslaande verkeer te wachten. Ik voel de neiging in me opkomen om me er gewoon maar tussen te storten, maar de auto’s rijden te hard om nog te kunnen remmen. Hoewel ik er misschien wel een goede daad mee zou doen me in het ziekenhuis te laten rammen. Net op tijd bedenk ik dat ik echter nog meer wil doen vandaag.

Grappig dat die fietser voor mij even veel geduld heeft als ik. Even braaf is als ik. Auto’s komend vanaf de overkant razen weer voor ons langs. Gelukkig heb ik geen haast. Maak je niet druk, fluister ik mezelf toe. Geef je gewoon over aan de dingen zoals ze nu eenmaal zijn. Accepteer het onvermijdelijke. Flow with the river! Flow with the traffic! Maar ik geef me liever over aan mijn kwaadheid. Geen wonder dat ik auto’s haat. Het verkeer van rechts trekt weer op. Is er nu een gaatje om doorheen te glippen? Ja! Maar nu word ik weer door auto’s van achterop belaagd en knijp ik extra op mijn handremmen om mijn benen tegen te werken. Er zit zeker een dikke VVD’er achter de knoppen, die van de autopartij geloven immers in het recht van de sterkste. Een corrupt zooitje waar mensen nog op gaan stemmen ook. Verkeer vanaf de overkant raast weer voor ons langs. Ga toch lopen, neem zelf de fiets of de bus, stelletje milieuvervuilers! Door jullie kan ik zelfs in gewone straten niet meer lekker fietsen omdat ik anders gekatapulteerd word door drempels die er alleen maar zijn omdat jullie je niet gewoon aan de maximumsnelheid kunnen houden!

Het verkeer van rechts trekt weer op. Zucht. 130 mogen ze tegenwoordig rijden. Ecocide en tientallen extra doden ‘voor de beleving van de automobilist’. Sommige mensen zijn er trots op bij de VVD te horen. (Sorry, ik kan het niet laten.) Als psycholoog word je geacht empathie te kunnen tonen, maar dit is wel héél moeilijk! Corruptie is gewoon in de partijmentaliteit ingebakken. Voor de vijfde keer staan we te wachten op verkeer van achter ons dat rechtsaf slaat. En dan zeggen ze nog dat dit alles, net als al die voor fietsers lastige en hoekige bochten, bedoeld zijn voor onze eigen veiligheid, opdat ze goed zicht hebben op het overige verkeer. Maar vrachtwagens met een dode hoek mogen godbetert wel gewoon de straat op. De economie moet immers verder, en in één van die monsters zit misschien wel een pakje dat ik zelf besteld heb. De man voor me kijkt me even aan, juist op het moment dat het licht voor fietsers op groen springt. Juichend gebaar ik hem dat we naar de overkant kunnen, iets waarvoor we een paar royale seconden de tijd hebben. We mogen! Arme automobilisten, nu moeten ze op ons wachten. Vriend zou via zijn slimme omweg al veel verder zijn geweest.

P.S. De genoemde oversteek is te vinden in Huizen als je vanaf ’t Merk naar de in het verlengde ervan liggende Huizermaatweg wil, maar daarvoor eerst de Bovenmaatweg moet oversteken. Een soortgelijke situatie in Blaricum is de oversteek over de Randweg Oost in het verlengde van de Stichtseweg, waarover ik een motie heb ingediend die unaniem is aangenomen.