Kredietcrisis

25 april 2009

De oplossingen van veel problemen liggen vaak zo dicht voor je neus dat je er meestal overheen kijkt. Zo ook die van de kredietcrisis. Daar wordt heel moeilijk over gedaan, en ik betwijfel of spastische maatregels zoals geld pompen in de economie echt helpen. Het lijkt de problemen even op te lossen, maar maakt op langere termijn de zaak alleen maar erger. Een doekje voor het bloeden helpt niet tegen nieuwe wonden: stop je aan de ene kant belastinggeld in een bank, dan haalt Patrick Flynn het er aan de andere kant weer uit. Dat schiet niet op. Bos wil bonussen voor 90% belasten, Wilders voor 100%, maar zelfs dat vind ik nog te weinig. Maar wat je ook doet, die slimme jongens vinden er wel iets op om zich te verrijken. ´De indruk bestaat bovendien dat de ontspoorde bonuscultuur in de financiële sector een van de aanstichters van de kredietcrisis is,´ was een redactioneel commentaar in de Ooi- en Geemlander van 21 maart. De graaimentaliteit van enkelen die snel veel geld willen maken blijkt nu de halve wereld, en daarmee ook de andere helft, in een economische crisis te storten. Kleine oorzaken, grote gevolgen.

Moreel verval dus. In dezelfde krant lees ik ook een verhaal van René van der Lee, opinieredacteur, onder de titel Leven in een land vol Tokkies. Ik citeer: ´Het grootste obstakel naar een fatsoenlijker land achtte Jan Peter Balkenende de verzorgingsstaat, die volgens hem het cement in de samenleving had weggehaald. Pas als de staat een paar stapjes terug zou doen, zou de burger zich weer verantwoordelijk gaan voelen voor zichzelf en de anderen. En dus zette Balkenende samen met de VVD de aanval in op de ´verstikkend verzorgingsstaat. De ontmanteling van de verzorgingsstaat verliep inderdaad voorspoedig, maar anders dan Balkenende dacht, leidde dat niet tot nieuwe gemeenschappen, tot nieuwe vormen van solidariteit. Integendeel: de mentaliteit van ikke-ikke-ikke kreeg er een forse impuls door.´ Ik zou het zelf geschreven kunnen hebben, en heb dat waarschijnlijk al gedaan, zij het in andere woorden. De burger moet zich verantwoordelijk voelen en om dat te bereiken moet de staat haar verantwoordelijkheden van zich afschuiven. De burgers moeten hun eigen problemen oplossen, het onderling maar uitvechten. Burgers moeten volwassen worden en niet tegen vadertje staat blijven aanleunen.

Anarchie dus. Ja, als CDA en VVD eerlijk zijn dan moeten ze toegeven dat dit hun grootste wens, hun hoogste moraal is. Privatisering, niet meer willen handhaven, het zijn allemaal verschijnselen die in deze lijn liggen. Hoe lang zal men nog doorgaan met de uitverkoop van de publieke sector, die ons al zoveel ellende heeft gebracht? Als dat maar lang genoeg doorgaat is er op gegeven moment geen overheid meer, omdat alles in de handen van het bedrijfsleven is beland. We hadden juist de verzorgingsstaat bedacht om dat te voorkomen! Wie al zijn verantwoordelijkheden voor zijn medemensen afwijst en iedereen aan zijn eigen lot overlaat is immoreel en het is een gotspe wanneer mensen als Balkenende dit als ´fatsoen´ propageren. En hoewel Nederland wel een land is met wellicht het hoogste Tokkie-gehalte ter wereld, wil dat nog niet zeggen dat deze mentaliteit in andere landen afwezig is. Teveel overheden likken de hielen van het bedrijfsleven, dat niets ontziend de aarde naar de kloten helpt. Want de economie moet blijven draaien, anders stort de wereld in elkaar! Terwijl de wereld juist kapot gaat… precies!

Voor het oplossen van de kredietcrisis zijn er offers nodig. Offers van onze welvaart ten gunste van die van anderen en het milieu. We kunnen niet blijven doorgaan met consumeren en het milieu verpesten. Ik denk dat veel mensen best deze offers willen brengen, maar dat hiervoor wel vertrouwen nodig is. Vertrouwen in de overheid die dat allemaal organiseren moet. Dat zou komen als zij zelf goede voorbeelden gaf en zaken als het milieu echt serieus zou nemen en het bedrijfsleven wat harder aan zou pakken. Bijvoorbeeld door hen te verplichten, zoals Wouter van Dieren voorstelt, om ook de milieuschade in de balans op te nemen. Bijvoorbeeld door nu eens echt te gaan handhaven – iets dat zichzelf kan terugbetalen als je het principe hanteert dat de vervuiler betaalt, dus kom bij mij niet aan met excuses dat daar geen geld voor is. Wat moet camoufleren dat men het gewoon niet wil. Zo ben ik er ook niet echt van overtuigd dat onze regering de kredietcrisis en het milieuprobleem echt wil oplossen. En ik geloof dat al deze problemen makkelijk op te lossen zijn als die wil er maar is.