Het

25 december 2009

Het. Vooral de laatste jaren kom ik Het vaak tegen. Maar eigenlijk heb ik nog nooit over Het verteld. Aan de ene kant omdat Het zo voor de hand ligt, zo vanzelfsprekend als het zonlicht dat elke dag uit de hemel schijnt. Aan de andere kant omdat er voor Het geen woorden zijn. Dan moet je naar allemaal poëtische en prozaïsche hulpmiddelen grijpen om het onbeschrijfelijke te beschrijven.

Het zindert in de lucht, maar is transparant, zodat het onzichtbaar is. Het is aanwezig, maar ik kan Het niet voelen of betasten. Het straalt onafgebroken een scherp licht uit, maar dat is niet te zien. Het is een voortdurend oplaaiend vuur, maar ik voel geen warmte. Het bruist als water, maar ik kan het niet horen. Het is als een Niets dat ontzettend aanwezig is. Het is als een fontein van energie die ik niet kan waarnemen maar die wel alles verfrist en reinigt. Het is onpersoonlijk, heeft niets met mij te maken, maar voedt en doorstraalt me wel.

Het is er, en tegelijk ook niet. Een spookzon, waarvoor ik misschien ook wel bang ben. Alsof Het een alles verterend monster is dat achter de atomen van de zichtbare en tastbare werkelijkheid schuilt. Voortdurend en overal aanwezig. Alsof Het me achtervolgt, bezit van me wil nemen, en misschien wel het wezen is van alle achtervolgingswaan. Terwijl Het niets anders is dan een sprankelende en dorstlessende aanwezigheid die me vertelt dat de hele wereld en werkelijkheid totaal, maar dan ook echt totaal anders in elkaar zitten dan we altijd hebben gedacht. Dat uit mijn allerbinnenste een diep lachen doet opborrelen om de Grote Grap, de virtualiteit van alles.

Ik vond Het bij Bhagwan, maar ik kom niet meer in Poona omdat het mij daar teveel een Club Med is geworden. Ik vond Het in de tempels van de Rozenkruisers, wiens leer ik echter te serieus, te somber en te chaotisch ben gaan vinden. Ik vond Het gisteren gewoon in mijn door de sneeuw verhelderde woonkamer. En toen vroeg ik me af hoe het toch kwam dat ik nog nooit over Het had geschreven. Het, dat me bij tijd en wijle sprankelend doorzengt en dat ik ook vaak in psychedelische sprookjes ben tegengekomen.

Soms geloof ik dat niets echter is dan het virtuele. Daarover is niet iedereen het met me eens. Toch geloof ik dat we maar al te makkelijk andere werkelijkheden buiten de deur zijn gaan houden door ze als virtueel te bestempelen. Dat klinkt iets wetenschappelijker dan te zeggen dat het namaak is, onzin, gek. Maar Het trekt zich daar allemaal niets van aan en blijft aanwezig, vol van leegte, verstild juichend en onzichtbaar stralend. Hoezo virtual reality… Als er iets is dat virtueel genoemd kan worden, dan zijn we het zelf.