De grootste kunst

26 november 2024

Griep. Ondanks de prik. Maar zonder prik was het waarschijnlijk erger geweest. Ik zit even buiten in de frisse lucht, dan heb ik minder last van snotteren. Buurman is bezig met een steiger aan de zijkant van zijn huis. De huishoudelijke hulp is net gearriveerd en ik laat haar lekker haar gang gaan. Over een uurtje thee. Ze wil geen ‘gekke thee’ en gelukkig vond ik nog wat Ceylonthee, wat vroeger bij ons thuis ook de standaard was. Griep slaat ook vaak op mijn ogen die gaan branden. Kennelijk zijn die verbonden met mijn neusholte. Als ik vroeger mijn neus wel eens te hard snoot kwam de lucht mijn ogen uit. Als Vriend hier was had hij zich niet verwonderd, want het slaat bij mij altijd in november toe, wist hij te vertellen. Ook dat nog. Alsof Black Friday niet al erg genoeg is. Deze tijd van het jaar is niks voor mij, ben altijd weer blij als het januari is. Dan zal ik terugkijken op een idioot jaar. De eerste helft belastte ik mezelf teveel met hulp voor Vriend. De tweede helft was ik bezig met bijkomen. Een lijf repareren neemt meer tijd in dan het afbreken.

Gisteren is een nieuwe verwarmingsketel geplaatst. De oude was zestien jaar oud, en ik kreeg het veel te druk met het steeds indrukken van de resetknop. Ik heb een poos staan toekijken naar werk waar ik niets van snap. De baas had een jonge knaap meegenomen en ik was bijna ontroerd zoals die twee samenwerkten, een flow van een dikke anderhalf uur. Ik voelde iets van jaloezie. Lekker met je handen werken, iets concreets in elkaar knutselen. Dat is toch iets anders dan achter de computer hangen. Tussendoor mailde Naarderheem mij documenten over de verhuizing van Vriend. Het slotstuk van verhuizen, wennen, kennismaken, dingen organiseren. Fantastische service daar. Ook voor mij: als ik iets vraag krijg ik vrijwel per omgaande antwoord. Ik ben er even welkom als Vriend, alsof het daar ook een stukje van mijn eigen huis is. Nog steeds ga ik drie keer per week met AutoMaatje op en neer. Gisteren liet ik voor het eerst verstek gaan omdat de verwarmingsketel kwam. Morgen zoek ik hem eindelijk weer op. Ik hoop dan wat minder snotterig te zijn. Vanmiddag naar de tandarts voor controle. Had ik graag uitgesteld, maar dat had ik al een keer eerder gedaan.

Arthur was er gisteren niet, die moest opeens in het ‘echte leven’ invallen voor een ander. Dus nodigde ik Gustaaf uit, een jongen uit Hongarije die zich had aangemeld als ‘pledge’ voor onze broederschap waar ik nu na een chaotisch jaar weer wat actiever word. Ik vertelde hem de ins en outs van onze Broederschap en gaf hem taken die hij voor zijn initiatie moet vervullen. We hadden een gesprek over de werkelijkheid van onze virtuele wereld en het klikte zodanig dat ik hem weinig meer hoefde te vertellen. Hij houdt van Gregoriaanse muziek en vertelde daar mooi over. Kortom een serieuze jongen, wat ik niet van iedereen in onze wereld kan zeggen. Want voor velen draait het alleen maar om de seks, wat ik eigenlijk stomvervelend vind. Hongarije! Is dat niet het land van die enge Orban? Wat acceptatie en integratie van homo’s betreft moet er daar nog wel het een en ander gebeuren, want voor je het weet word je als homo voor pedo aangezien. Aldus Gustaaf.

Ik zit om mijn stoeltje en bekijk de werkende wereld. Voorbijvliegende bestelauto’s. Hoor de A27 waarop de huishoudelijke hulp nog in de file stond. In tegenstelling tot de files staat de wereld nooit stil, terwijl het geen kwaad zou kunnen als er soms dagen waren waarop iedereen gewoon niets deed. Maar ook zelf maak ik me schuldig aan te uitbundig werken. Zeker in het verleden toen ik alles tegelijk deed. Toch een beetje hypocriet van mezelf om dan tegen het arbeidsethos te fulmineren. Hoewel? Ik vond altijd alles leuk wat ik deed en dat kan je niet van alle werkende mensen zeggen. De wereld gaat een beetje aan me voorbij. Ik sta – of beter: zit – erbij en kijk ernaar. Oorlog in Oekraïne, Russen die internetkabels doorknippen, Trump weer aan de macht, Israël dat om antisemitisme vraagt. Een klimaattop waarin rijke landen hun verantwoordelijkheid voor ellende elders van zich afschuiven. Elon Musk … Genoeg voor vandaag! Ik zie en hoor vogels om me heen die zich nergens druk over maken, zich geen zorgen maken over de mislukte evolutie. En iedereen maar werken en werken voor een boterham met pindakaas. Of de nieuwste iPhone.

Snotter snotter. Het is de grootste kunst en opdracht om ondanks alles gelukkig te zijn. Daarover zijn Arthur en ik het eens. Als je jouw geluk door anderen en de wereld laat frustreren ben je niet veel verder dan degenen waarop je moppert. Don’t worry, be happy! Is dat egoïstisch? Nee, want écht geluk heeft niets met egoïsme te maken.

Gepost in Maatschappij en politiek, Second Life, Uit mijn leven