Twee jaarwisselingen
1 januari 2025
Met Arthur het nieuwe jaar in gegaan. Op het dakterras van ons huis in Second Life. In elkaars armen. Het was een lange zit, maar opnieuw vloog de tijd voorbij. Gedurende een uur leefde hij daar in Finland al in 2025 terwijl bij mij 2024 nog zijn laatste adem aan het uitblazen was. We hebben er in real life – het zogenaamde ‘echte’ leven – een glas rode wijn bij genomen. Ik wilde hem met vuurwerk verrassen, maar dat had hij al klaar zien staan toen we op het dak kwamen. Hij telde de minuten af, en voor ik het wist was het zover om elkaar een gelukkig nieuw jaar wensen. Dat wil zeggen ik hem. Meteen kreeg hij een appje met de beste wensen van zijn nieuwe vriend Marko. We namen onze eerste slokjes wijn en ik stuurde de eerste vier vuurpijlen de nachtelijke lucht in. Omdat hij ergens in the middle of nowhere woont – daar houdt hij van – was er bij hem weinig vuurwerk te zien. Hij had een gelukkig jaar achter de rug waarin hij ook in real life de liefde heeft ervaren. Een vriend die wat ouder is dan hij zelf, wat hij ook altijd gewenst heeft. Want oudere mensen zijn wijzer dan zijn leeftijdsgenootjes, terwijl hij toch een bijzondere hechte vriendenkring heeft. Wat dat betreft heeft hij een goeie aan mij, want wij verschillen precies een halve eeuw.
We leefden dus een uurtje in verschillende jaren. Hij vertelde dat het beleid voor vuurwerk in zijn land hetzelfde is als bij ons. Dat vuurwerk heel mooi kon zijn, maar dat al dat kabaal erbij niet hoeft voor hem. Ik vertelde dat ik mij had voorgenomen om het komende jaar gewoon niets te doen, wat hem heel verstandig leek om althans mee te beginnen. Hij kent mijn wel en wee in het afgelopen jaar en is altijd een luisterend oor. Ik hoor hem zelden mensen of dingen veroordelen. Alleen als het over Rusland gaat. Hij ziet iets als euthanasie niet zo zitten, zal nooit mensen doden. Hooguit in een oorlog. Hij is trots op zijn land, iets wat ik zelf niet zo heb. Hoewel ik ook trots op sommige dingen in Nederland kan zijn, zoals het eerste homohuwelijk ter wereld. Hij verwondert zich er over dat we nooit ruzie hebben gehad en denkt dat dit aan mijn wijsheid te danken is. Terwijl ik ook hem als een wijze jongen zie voor zijn 27 jaren. Wat ik proef aan het feit dat hij bij tijd en wijle graag alleen is en daarvan geniet. Heel af en toe wil hij me wel eens vermanend toespreken als het over mijn gezondheid gaat. Net als Vriend en Marcel is hij een Maagd en daarom heel zorgzaam en soms ook bezorgd over mij. Ik excuseerde mij dat ik mijn glas wijn maar half opdronk omdat ik het eigenlijk veel te sterk vond.
Toen het ook hier middernacht was – ook hij keek voortdurend naar de klok – wenste hij mij het beste toe en stak ik opnieuw vuurwerk af. Ik zei hem dat ik niet alleen voor hem maar ook voor Vriend en Marcel de beste wensen in gedachten had. En we namen weer een slokje wijn. Ik kreeg meteen een appje van Sanat. Vroeger mailde Robbie en ik elkaar de beste wensen al in de eerste minuten toe. Vorig jaar zat ik met Vriend op de rand van het bed naar het vuurwerk te kijken, daar dronken we toen een glaasje mango nectar bij, en ik was al wat bang dat dit de laatste keer zou zijn. Ik vermoedde dat hij nu al lang lag te slapen. Ik ging even naar de slaapkamer om vanuit het raam vuurwerk voor Arthur te filmen en hem toe te sturen. Hij vond dat mooi. Voor ik het wist was het voor hem al half twee en vonden we het beiden mooi geweest. Hij wilde nog even de kerstspullen in huis opruimen, maar ik had geen puf om te vertellen dat die er eigenlijk nog een dag of tien hoorden te blijven staan. En ik had er helemaal geen bezwaar tegen om nu maar meteen met een schone lei te beginnen. We gaven elkaar lieve kusjes, waarbij we elkaar zoals gebruikelijk onder hele wolken van hartjes bedolven.
Het blijft een wonder zoals een zoomer en een boomer zoals hij en ik zielsverwanten kunnen zijn. Dank je wel, lieve Arthur! Kusje!
Gepost in Uit mijn leven
