Mijn geluk
3 september 2025
Daar word ik zó moe van! Zit ik ’s ochtends lekker buiten met mijn koffie en mijn vapeje naar het groen te staren, krijg ik weer inspiratie! Wellicht omdat ik nog niets gedaan heb vandaag. Nou ja, ik ben uit bed gekomen, heb me geschoren en aangekleed, leerde het woord kaksikymmentäkahdeksan schrijven en uitspreken omdat Arthur volgende week 28 wordt, heb koffie gezet en een nieuw pakje bitterkoeken aangebroken. Maar de NRC blijft ongeopend op de tafel naast me liggen, op een enkele blik op het ikje en Fokke en Sukke op de achterkant na. Nu woelt opeens het idee in me op dat ik AI een cartoon wil laten maken van drie koks die pannenkoeken bakken. En ze gooien die zwiepend in elkaars pan. Wellicht iets leuks voor Onze Taal om de regel voor de tussen-n op de hak te nemen, dan wel de Taalunie een pannenkoekje van eigen deeg te geven. Want ik hou van taal en schrijf correct Nederlands – dat denk ik tenminste – maar voor die regel volg ik mijn eigen logische verstand. Belachelijk om schoolkinderen met die onzin op te zadelen. Intussen hoor ik af en toe mijn nieuwe telefoontje naast me klikken. Ik hou even niet van nieuws. Ook omdat er veel speculaties in staan over hoe dingen zich in de toekomst mogelijk gaan ontwikkelen. Dat allemaal willen weten getuigt alleen maar van ongeduld, want die toekomst komt vanzelf wel.
De NRC is de beste krant, daar gaat het niet om. Maar waarom moet ik steeds opnieuw die kop van Trump zien? Ik weet inmiddels wel hoe hij eruitziet! Intussen ontmantelt hij USAID wat tot 2030 14 miljoen overbodige doden oplevert. En die andere massamoordenaars Netanyahu en Poetin krijgen ook te veel eer met al die aandacht. Moet ik dat wat iedereen al weet nog eens in een blog gaan vertellen? Nee, ik heb geen zin om mijn hart door hen te laten vergiftigen. De wind ruist in de bomen voor me, terwijl het hier aan de lijzijde van mijn huis windstil is. Volgens Google is het 19 graden. Wat warm is voor deze dag waarop Vriend 81 wordt, negen keer negen. Jasje aan: net iets te warm. Jasje uit: net iets te fris in mijn croptop. Iedereen zegt tegen me dat ik dingen moet doen die ik leuk vind. Op mijn telefoon swipe ik steeds meer weg wat me niet écht interesseert of belangrijk voor me is. Ik word egoïstisch, ga steeds meer alleen voor mijn eigen geluk. Moet van Marcel en Arthur, en gelijk hebben ze. Mijn politieke levensfase is voorbij, ik heb mijn steentje bijgedragen. Tijd om te zorgen en lief te zijn voor mezelf. Ik ben intussen seitsemänkymmentäkahdeksan! Tijd om eens aan sterven te denken, me te verdiepen in de laatste fase van opgaan, blinken en verzinken. Interessant.
Aan de ene kant denk ik dat de mens een miskraam van God is. Want waarom maakt hij, zij of hen een schepsel dat meestal vanzelf weer doodgaat? Aan de andere kant valt het me op dat ik alleen maar bang voor sterven ben als ik me ongelukkig voel, terwijl dat me in een gelukkige bui worst zal wezen en ik er dan soms zelfs naar verlang. Dat laatste alsof ik mezelf niet beter kan verwennen dan met alles, maar dan ook alles los te laten. Zoals ik wellicht al eens eerder heb gezegd: sterven is ook een manier van leven. Weg uit de wereld van dialectiek, zoals de rozenkruisers dat zo mooi noemen. Alsof die overgave het enige echte geluk is. Ja, het kan heerlijk zijn om gewoon levensmoe te zijn. Nee, je hoeft niet 113 te bellen, beste lezer, want ik blijf nog graag genieten van dat mooie verlangen. En er zijn nog te veel leuke dingen te doen, en verveling is mij vreemd. Zo wil ik eerst nog de astrologiecursus afmaken die ik met behulp van ChatGPT voor de studenten in Second Life aan het schrijven ben. Jupiter, ongeaspecteerd als heer ascendant in het twaalfde huis in Schorpioen. Heerlijk. Astrologen zullen dat zeker in mij herkennen. Levenslust die tegelijk stervenslust is. Dat is mijn geluk. Vier het sterven, zoals Osho zegt. Toen ik Arthur vroeg of hij me wilde opeten leek hem dat een prachtig verjaarscadeau.
Gepost in Maatschappij en politiek, Second Life, Spiritualiteit
