Verliefd!

‘Dokter, ik ben verliefd!’
Hij schrikt even op van zijn beeldscherm en kijkt me vragend aan.
‘Is dat erg?’ vraag ik hem bezorgd. ‘Ik bedoel: ik word ouder en ouder en het raakt maar niet over! Ik lijk wel een puber die steeds van de wereld raakt!’
‘Hmm. Uw generatie…’ moppert hij. ‘Dat krijg je van al dat flowerpower gedoe uit de jaren zestig…’ en hij richt zich weer tot mijn virtuele zelf op het beeldscherm.
‘Het wordt zelfs erger!’ blijf ik hem eigenwijs storen. ‘Ik raak steeds op van alles en iedereen in extase. Ik zal niet in details treden, want dan krijgt u het héél druk!’
‘Maar die wil ik wél weten,’ schampert dokter.
‘Die zijn er teveel!’ herhaal ik mezelf. ‘Het omvat alles, de hele wereld en alles wat daarin ooit gebeurd is en nog gebeuren zal! Het vertoont zich als een prachtige films in de mooiste kleuren met de ontroerendste muziek.’
Dokter ratelt met zijn vingers op het toetsenbord van mijn patiëntendossier. O help, dat staat over een paar dagen allemaal op het internet, en wie weet waar dat allemaal gepubliceerd gaat worden. Dit gaat toch niemand wat aan?
‘En in extase omarm ik ook nog eens de sterren die dit allemaal omhelzen vanuit hun oneindige leegte!’ voeg ik eraan toe alsof het niet al erg genoeg is. ‘Het doortintelt mijn lijf tot in de vingertoppen!’
‘Heb je er vaak last van?’ wil dokter weten.
‘Het zijn aanvallen,’ geef ik toe. ‘Vooral in de bus of in de trein, met een iPod in mijn oren, met muziek van Coldplay of de Eagles of…’
‘Vaak?’
‘Nou eh… Een keer per week? Maar het blijft heel lang nawerken! Als ik er alleen maar aan denk komt het!’
Wat zou hij allemaal aan het typen zijn? Hij gaat me straks vast doorsturen naar een psycholoog of psychiater. Verliefdheid is onzichtbaar, niet te pakken en onmeetbaar, dus daar zal huisarts niet blij mee zijn. Net als homeopathische middelen of elektrosmog zal het wel iets zijn dat niet kan bestaan en dat daarom ook niet bestaat… En als je last hebt van niet-bestaande dingen, tja, dan heb je een probleem.
‘Helemaal hier en nu! Ik dacht vroeger dat het hier alleen het plekje was waar ik ben, en het nu een stipje tussen verleden en toekomst,’ leg ik uit. ‘Maar het hier wordt het hele heelal en het nu omhelst het hele verleden en de toekomst! Snapt u?’
Nou, nee… Dokter lijkt niet echt geïnteresseerd te zijn in mijn ontboezemingen. Hij lijkt naarstig in de computer een plekje voor me te zoeken in de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, vierde editie.
‘296.43’ concludeert hij knikkend, waarop hij enthousiast op het toetsenbord begint te ratelen.
‘Is het echt zo erg?’ wil ik weten, want nu begin ik me echt zorgen te maken. Straks komt hij met allemaal enge medicijnen die een zombie van me gaan maken.
‘Uw medicijnen liggen klaar bij de apotheek!’ concludeert hij vrolijk ten afscheid terwijl hij me de hand reikt.
Ik snel snel het gezondheidscentrum uit, laat de medicijnen lekker bij de apotheek liggen.
Ik snuif de frisse buitenlucht op, en proef weer dat alles liefde is, van het kleinste atoompje tot het grootste melkwegstelsel. Het leeft misschien een beetje onhandig in deze materialistische waanwereld die ze ‘realiteit’ noemen, dat wel. Maar het voelt zo ontzettend goed en is eigenlijk het beste medicijn dat ik me wensen kan. Gewoon verliefd. Op iedereen en alles, op de wereld en mezelf, op de liefde.

(2008)

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites