Spoedcursus Verlichting

7 november 2011

‘Voor Satyamo, die allang verlicht is!’ schreef Tijn Touber voorin zijn boek Spoedcursus Verlichting dat ik in de pauze van hem kocht. Wow! Dat dit jaar me zoveel goeds brengt! Eerst ben ik officieel hoogbegaafd en nu ben ik nog verlicht ook! Ik word er zo verlegen van dat ik me eigenlijk nergens meer durf te vertonen. Nou moet ik er eerlijkheidshalve wel bij zeggen dat volgens Tijn Touber iedereen eigenlijk allang verlicht is. Het is alleen een kwestie van ervoor kiezen en jezelf toestemming geven om verlicht te zijn. Dat vertelt hij ons allemaal op deze zondagmorgen in de Besanthall in Naarden waar we regelmatig lezingen bijwonen van de werkgroep De Nieuwe Mens. Ik weet dat de meningen over deze vijftiger verdeeld zijn, maar ik word wel getroffen door de eenvoud, vanzelfsprekendheid en gewoonheid waarmee hij zichzelf als verlichte presenteert. En zo hoort het ook volgens zen.

‘Ja maar dit kan helemaal niet,’ zegt een stemmetje in me. ‘Want voor verlichting moet je jarenlang mediteren, en het is iets heel hoogstaands en heiligs dat je niet zomaar op straat mag gooien alsof je een snel kroketje uit de muur trekt!’ Maar Tijn wijst op een ander stemmetje in ons, de stem van de verlichte die in ons allemaal leeft, en die eigenlijk ontdekt is door zenmeester Genpo Roshi, wiens boek Big Mind – Big Heart al een tijd half uitgelezen naast mijn bed ligt. En Genpo ontdekte zijn snelle weg naar verlichting door de techniek van Voice Dialogue, waarin je één van de vele zelven of subpersoonlijkheden in iemand aan het woord laat. En waarom dan niet de verlichte in ons aanspreken? En zo ontdekte hij dat het werkte toen een leerling opeens in een boeddha veranderde. Hoewel ik betwijfel of de slapende verlichte in mij ook deel uitmaakt van mijn persoonlijkheid, kan ik me toch goed voorstellen dat zoiets werkt.

En waarom zou het eigenlijk niet eenvoudig zijn om verlicht te raken? In hoeverre is dat idee ons niet door priesters en politici aangepraat? Probeer jezelf maar niet te bevrijden, dat is veel te hoog gegrepen, een mooi ideaal dat niet te realiseren is. Ja, zo ben ik ook opgevoed. Maar meesters als Osho – en Tijn vertelde me dat hij hem één van de meest hoogstaanden vindt – wijzen er toch vaak op dat verlichting zo dichtbij is dat elk zoeken alleen maar afdwalen betekent. Bovendien profiteren huidige generaties van al het werk dat hun voorgangers al hebben gedaan. Zoals de eersten die een puzzel oplossen daarmee de grootste moeite hebben, maar het daardoor anderen gemakkelijker maken, dankzij het Veld van Lynne McTaggart. Zo verhaalt Tijn van jongeren met wie hij op Lowlands gaat mediteren en die heel goed begrijpen waar het om gaat. En ik zag ze zelf ook bij Occupy in Amsterdam, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.

Waar het dan om gaat? Om het loslaten van identificaties, zodat je onder andere naar je eigen gedachten kunt kijken en luisteren zonder je ermee te vereenzelvigen. Osho zou zeggen: blijf in het centrum van de cycloon waar het stil is. ‘Heb je gedachten, gevoelens en emoties of ben je ze?’ is één de checks die Tijn in zijn boek noemt. Gevolgd door een mooie aha: ‘Wanneer de hersenen teveel gedachten produceren, dan is er geen ruimte voor heldere inzichten, ahamomenten of spirituele ervaringen,’ wat een leuke opmaat kan zijn voor een discussie in de nu 65-jarige internationale vrijdenkersclub Mensa, die immers het IQ hoog in het vaandel heeft. Denken kan een grote belemmering zijn op het spirituele pad. Zeker omdat eigenlijk dat hele pad zelf óók is bedacht. Kom op, laten we met een vingerknip ons ego en onze persoonlijkheid achter ons laten en transpersoonlijke werelden betreden, dat doen we toch gewoon even?

Gepost in Spiritualiteit, Uit mijn leven