Campagne

10 maart 2014

Waarom ik het toch leuk ben gaan vinden? Want eigenlijk hou ik helemaal niet van verkiezingscampagnes. Ik wil gewoon lekker mijn werk blijven doen, maar dat schijnt lastig te zijn zonder je partij en jezelf te profileren. Want ook ik heb wel eens last van het beeld van politici, waar ik nu ook zelf mee word geconfronteerd: van alles beloven, niets waarmaken, eigenbelang najagen, egotripperij en zo. ‘Allemaal oplichterij,’ riep iemand me na toen ik hem op het winkelcentrum trachtte te benaderen, waarna hij snel de C1000 invluchtte. Een beeld dat erg versterkt is door Rutte en Samsom, want velen voelen zich door hen belazerd na de laatste verkiezingen voor de Tweede Kamer. En dat zijn ze ook. En dat beeld straalt af naar de hele politiek. Maar ondanks dat en tegelijk daarom is voorspeld dat lokale partijen winst zullen maken, en dat is volgens mij geheel logisch en terecht.

Zeker in kleine gemeenten is het moeilijk om mensen te vinden die in de gemeenteraden willen, want dat is voor het grootste gedeelte vrijwilligerswerk zodat je daar de meeste idealisten vindt. Vaak worden politici van lokale partijen geridiculiseerd – zelfs Rob Wijnberg deed daar onlangs aan mee. Alsof die het alleen maar hebben over plantenbakken, hondenpoep en lantaarnpalen. Terwijl juist die dingen belangrijk zijn. Omdat ze iets zeggen over de sfeer in een dorp of stad. Raden hebben juist veel te zeggen over wat met een mooi woord ‘ruimtelijke ordening’ heet, bestemmingsplannen, en daarmee over de woon- en leefsfeer. Het gemeentelijke beleidsdocument over hoe Blaricum eruit zou moeten zien – verbeeld en verwoord in wat de ‘strategische visie’ wordt genoemd – is bijna een kopie van ons eigen partijprogramma. Ja, ze mogen ons best aanspreken over de beloftes die we indertijd deden.

Als je er eenmaal in zit is een campagne niet alleen vermoeiend, maar ook leuk. Voor zover je het op straat doet, raak je met mensen in gesprek. Waarbij alleen wat persoonlijke aandacht al veel doet. Waarbij je soms eerlijk moet laten weten dat je ergens (nog) geen oplossing voor hebt, of je verzet tegen provinciale en landelijke regelgeverij en plannen. Iemand bij wie een stoeptegel tegen zijn voordeur is gegooid en moedeloos is geworden van aangifte doen bij de politie: tóch blijven doen, blijf ze maar lastig vallen! Je niet afzetten tegen andere politieke partijen, maar zelf duidelijk maken waar je voor staat. Een positieve insteek, ‘in je eigen kracht staan’ zoals dat zo mooi heet.

Wij kozen ervoor om ons verkiezingsprogramma in beeld te brengen. Terwijl D66 bij Moeke Spijkstra op het terras zat en de VVD elders aan het chillen was, gingen wij als ‘bermteam’ het dorp en de Bijvanck in om rotzooi op te ruimen. En van de week kun je me nog aantreffen als klaar-over bij het in- en uitgaan van de school. Waarmee we aangeven waar onze prioriteiten liggen, bij betrokkenheid van mensen bij een mooi dorp, kinderen en dingen samen doen waartoe de gemeente wegens bezuinigingen niet meer in staat is of zal zijn. Ja, we ruimen de rotzooi van anderen op – van te agressief verkeer tot plastic flesjes – maar als je dat zichtbaar doet kan dat wellicht een paar malloten wat tot bewustzijn brengen. Uiteindelijk draait alles om bewustzijn, het wakker maken van mensen.

Mooi dorp, goed bestuur, samen leven – dat zijn de pijlers van ons programma. Ik denk dat dit heel fundamentele waarden zijn, afgeleid als ze lijken van Plato, die het al had over de drie-eenheid van schoonheid, waarheid en goedheid. Ja, wat mij betreft zijn we idealistisch. Veel mensen en partijen hebben afstand genomen van visies en geloven alleen nog maar in praktische, zogenaamd realistische oplossingen. Roepen maar al te graag en snel dat er geen geld meer is, in plaats van met financiële middelen te gaan schuiven, wat creatiever te werk te gaan en wat meer ‘outside the box’ te gaan denken. Zoals Lambik in het Suske en Wiske-album De Wolkeneters al zei: ‘Waar een wil is, is een weg, zelfs als de weg weg is.’

Gepost in Maatschappij en politiek