Hakhout

10 maart 2007

Twee jaar geleden protesteerde ik al, toen aan de andere kant van de wijk de kaalslag was begonnen. Bosjes werden tot op de grond kaalgesnoeid en zagen er uit alsof een helikopter er op zijn kop overheen had gevlogen. Veel mensen waren opeens hun privacy kwijt omdat je zo bij hen zo naar binnen kon kijken om te zien wat er gegeten werd met de kerst. Over dit zinloze geweld publiceerde ik op de lokale website DO, De Oldegeppeler, en in februari 2005 sprak ik hierover in tijdens een commissievergadering. ‘Weet u wat hakhout is?’ begon Johan van de PvdA me neerbuigend te ondervragen. Sindsdien is het nooit meer goed gekomen tussen ons. Intussen is het twee jaar verder en zijn de helikopters verder doorgedrongen in de wijk, sporen van struikenstronken achter zich latend. Drie weken geleden hebben ze mijn achtertuin blootgelegd, zodat ik een afspraak heb moeten maken voor het plaatsen van een schutting. Wat € 1000,- kost.

Vorige week stonden die jongens met kettingszagen bij mijn voortuin. In paniek schreeuwde ik naar hen vanuit het slaapkamerraam, maar omdat ze oorkleppen op hadden hoorden ze me niet. Zodat nu ook de hele voortuin bloot ligt. Dat wordt straks nog eens € 1000,-. Waarom? Omdat ooit ergens iemand bij de gemeente vond dat veel groen met de grond gelijk gemaakt moest worden. Ze schijnen te denken dat het daardoor mooier wordt of zo. En ze hebben het recht daartoe – had ik maar niet zo naief moeten zijn om te geloven dat ze die bosjes zouden laten staan. Dat ze uit een soort gewoonterecht zouden mogen blijven groeien en bloeien na de vele jaren waarin ze het groen maar hun gang hebben laten gaan.

De grens tussen Zandwijk en Oldegeppel loopt dwars door onze wijk heen. Vroeger kon je nog zien waar de gemeentegrens lag door naar het groenonderhoud te kijken: als dat opeens minder werd dan was je in Zandwijk aangekomen. Nu is dat verschil er niet meer. Lommerrijke rustieke plekjes en paadjes zijn verdwenen, intiem groen heeft plaatsgemaakt voor kil kaal. Vorige week is ook de boom voor mijn schuur weggezaagd en aan de overkant van het fietspad waaraan ik woon is ook al het groen rigoureus weggehakt. Het eens zo romantische volgroene laantje ziet er nu uit alsof je door een achterbuurt loopt. Ook mijn buurvrouw kan er niet meer tegen, stuurt verontruste mails naar de wethouder. Die heeft, na diverse klachten en een wijkschouw met ons, gisteren tijdens een commissievergadering eindelijk toegezegd dat het nu uit is met die kaalslag, en dat voortaan bewoners betrokken zullen worden bij het groenonderhoud. Maar ik kan er niet echt blij om zijn, want het kwaad is al geschied en met deze kaalslag had al heel lang geleden gestopt moeten zijn.

Sommige mensen zijn zich totaal niet bewust van wat ze anderen aandoen door zo in te grijpen in hun leefomgeving. De emoties die ze allemaal oproepen met iets dat totaal zinloos is. De schade die ze aanrichten door het uitvoeren van werk waaraan geen visie of beleid ten grondslag lijkt te liggen. Alsof ze nooit gehoord hebben van de voordelen van groen. Dat we het niet alleen nodig hebben voor de kooldioxide, maar ook tegen geluidsoverlast en fijnstof. Dat het rustgevend is, en vogels en vleermuizen herbergt. Dat het not done behoort te zijn om groen te verwijderen. Groen is voor mij heilig, daar moeten ze van afblijven. Het verwijderen van bosjes en struiken waarover nog nooit iemand heeft geklaagd en die niemand in de weg staan – die juist altijd zo hebben bijgedragen aan de intieme sfeer van de wijk – is bovendien ook nog eens pure geldverspilling. Ik ben deze dagen kwaad en depressief. Er is nog veel te doen in de raad!