Sportief

9 april 2008

Het afgelopen weekend met Marcel op de Kalmthoutse heide doorgebracht. Wandelen, eten, slapen en veel, veel praten. En dan gaat het niet alleen over computers, waarbij hij me enthousiast maakt voor het gratis ‘open source’ besturingssysteem Linux als alternatief voor Windows Vista als XP niet meer ondersteund wordt. Dan gaat het ook over politiek. ‘Het CDA moet verboden worden,’ concludeert hij logisch uit het gegeven dat kerk en staat gescheiden moeten zijn. Marcel heeft net als ik een gloeiende hekel aan Balkenende, die hypocriet steeds over normen en waarden praat en tegelijkertijd ronduit staat te liegen. We namen ook door voor welke maatschappelijke sectoren de overheid zou moeten zorgen. En zo kwamen we terecht bij sport.

Mijn sportieve reputatie is kort. In de jaren zestig fietste ik met een schoolvriend naar het Harzgebergte. In de jaren zeventig heb ik één keer gebowld. In de jaren tachtig wandelde ik een keer van Zandvoort naar Leiden. In de jaren negentig ging ik met Vriend een paar keer kanovaren in het Amsterdamse Bos. In de jaren nullig fiets ik relatief veel. Ja, dat is het geloof ik wel zo’n beetje, op wat tafeltennissen, badmintonnen en zwemmen na. Nu moet ik bekennen nooit sportieve aspiraties te hebben gehad. Heb zelfs een hekel aan sport. Niet zozeer aan de sport zelf, maar om de sfeer eromheen. Wat is er überhaupt voor sportiefs aan sport? Waarom zou je je als overheid daarvoor moeten inzetten?

Is sport echt zo gezond? Onlangs las ik dat per jaar 150 à 200 mensen er een hartstilstand van oplopen. Sport veroorzaakt een volkshysterie die alle media terroriseert. Sport levert wielrenners die fietspaden en wegen opeisen en nog nooit van verkeersregels hebben gehoord. Sport zorgt ervoor dat auto’s sportief kunnen zijn. Sport dompelt ons in een overrompelende reclamewereld. Sport zorgt ervoor dat partijen elkaar bevechten, met alle emoties van spelers en publiek die daar bij schijnen te horen. Sport zorgt voor rare hobbies als TT-races en op zwijnen jagen. Dat heeft toch niks met gezondheid te maken? Als overheid moet je toch geen hobbies gaan financieren? Evenmin als je als verzekeraar gipsvluchten zou moeten vergoeden. Is het sportief om anderen te laten opdraaien voor de kosten nadat je zelf het risico hebt genomen? Maar in plaats van hier nog heel lang over door te loggen kan ik beter verwijzen naar het leuke boek (met veel leuke plaatjes) Lichamelijke oefening van Midas Dekkers. Sport is helemaal niet sportief!

De vele mensen die zich jarenlang hebben voorbereid op de Olympische Spelen kunnen deze zomer laten zien wat sportiviteit werkelijk is. Met niet te gaan kunnen ze daar een voorbeeld van geven, dat meer geschiedenis zal schrijven dan al het brons, zilver en goud dat er te behalen valt. Mens sana in corpore sano, een gezonde geest in een gezond lichaam, is een twijfelachtige uitspraak, want ik ken teveel fysiek gezonde mensen met een verziekte geest. Ik geloof eerder dat een gezonde geest voor een gezond lichaam zorgt! Sportief zijn is iets dat verder reikt dan het goed functioneren van je eigen lijf. Het gaat ook om dat van anderen, die net als wij nu eenmaal ook een lichaam nodig hebben om in te leven. In Tibet bijvoorbeeld. Ja, wegblijven, collectief! Een prachtig en krachtig geweldloos protest. Dat zou echt sportief zijn!