Gewoon even niets

2 september 2010

Even een kwartiertje op een bankje aan de Weesperzijde. Uitkijken over de Amstel. Sigaartje. Af en toe flitsen stil mensen voorbij, die zich vlijtig gezond trachten te joggen. Vraag me af wat ze horen in hun oordopjes. Ouderen roeien in een snelle boot voorbij, en ik herinner me ook nog een blauwe maandag geroeid te hebben in mijn studententijd. Misschien wel drie keer, ik weet het niet meer. Roeien was meer iets voor mijn vijf jaar oudere broer, die bij Nereus zat. Hij was ook lid van het corps en zo, echt ontgroend, en leefde toch een beetje in een andere wereld dan ik. Links van me zit op een bankje verderop een studente aantekeningen te maken op een klassieke blocnote met lijntjes. Massa’s studenten verzamelen zich in de gebouwen achter me, maar ze kijken niet allemaal even fris en uitgeslapen uit hun oogjes. De zon beschijnt me van achteren, wat raar aanvoelt omdat ik gewend ben dat de zon uit westelijke richtingen schijnt. Dan glijdt een plezierbootje voorbij over de nazomerse Amstel. Ik kijk voor me uit en voel me heerlijk leeg. Gewoon even niets.

Het is een zondige dag voor mij. Ik heb ook al een satékroket gegeten, wat altijd een kunst is omdat die voor je het weet als een slappe lul uit je handen glijden en dan nog vies doen ook. Maar ik vind ze lekker. Nee, met mijn sigaartje en die kroket moet ik niet aankomen in alternatieve kringen, die doen mijn spirituele imago geen goed. En alsof dat niet al genoeg is, ga ik ook nog met mijn mobieltje spelen. Dat vertelt me dat ik nu aan de overkant van de Amstel zit, wat op zich leuk is om te weten. Ik check mijn e-mail, en eigenlijk vind ik het juist rustgevend om hier en daar in mijn elektronische brievenbus te kijken. Dan heb ik minder hartkloppingen als ik thuis mail ga checken. In de politiek nog steeds onderhandelingen, hoewel die volgens mij hoe dan ook tot een Christen Democratische Afgang zullen leiden. Al bijna drie maanden, en dat noemen ze volwassen mensen… Na twee sigaartjes wandel ik verder langs de Amstel. Zoals gebruikelijk rijden brommers zowel op het fietspad als de rijbaan.

Ik druk gezagsgetrouw op het knopje dat me straks groen licht zal geven om over te steken. Wandel de Berlagebrug over. Ja, daar is dan het botenhuis van Nereus, dat er wat aftands uitziet. Amsteldijk. Eerst loop ik wat aan de kant van het Amstel die ik door woonboten en hun tuinen niet kan zien. Op gegeven moment wordt het fietspad zo smal dat ik liever oversteek, wat wel eng is omdat er soms hard wordt gereden. De Jozef Israëlskade straalt me met uitbundig groene boven het water hangende bomen prachtig tegemoet. Bouwvakkers bouwen steigers. Sterke mannen, die heel vroeg uit hun nest zijn gekomen. Ze zien er wat afgepeigerd uit. Zoals de meeste mensen. Het leven is niet gezond meer. Maar toch is alles goed op deze nazomermorgen. Ik heb gelezen dat filosofen zich druk maken over de zin en het doel van het leven. Niet alleen filosofen trouwens. De meeste mensen schijnen het heel erg te vinden als zou blijken dat alles zinloos en doelloos was. Terwijl dat juist het mooie van het leven is.