Pinksteren

11 mei 2008

Vandaag is het Pinksteren. En Moederdag. En de 95ste verjaardag van mijn moeder, als ze nog had geleefd. En vier dagen geleden zou mijn vader 100 geworden zijn. Mijn ouders zijn tijdig gestorven, begin jaren negentig. Ik bedoel: ze hebben de ontwikkelingen na die tijd gelukkig niet meer hoeven meemaken, het geleidelijk steeds sneller bergafwaarts glijden van onze Nederlandse samenleving.

Ze waren dus beiden geboren onder het teken Stier. Daar zit je mooi mee als Waterman! Niet zozeer mijn vader, maar vooral mijn moeder drukte me voortdurend op de zogenaamde feiten. Die noemde zij realiteit. Genieten van het leven was iets dat altijd later nog kon gebeuren: eerst de school afmaken, eerst studeren, eerst een baan. Die liedjes en verhalen die ik schreef vond ze ontzettend mooi, maar daaruit trok ze niet de conclusie dat er wel eens dingen belangrijker zouden kunnen zijn dan werk en maatschappelijke status. Gelukkig heb ik me daar niet altijd evenveel van aangetrokken en ben ik de dromer in me trouw gebleven.

Werk boven alles. Een behoorlijke baan moest ik ambiëren. Op zich niet zo verwonderlijk, want mijn moeder kwam uit een zakelijk milieu van de vooroorlogse modewereld. Haar moeder moet keihard hebben gewerkt omdat mijn grootvader nogal van een glaasje hield en niet al teveel deed – iets dat in die dagen niet echt makkelijk was, zeker toen daar dan ook nog een oorlog overheen kwam.

Dat is de tragiek van de generatie van mijn ouders, dat ze na de oorlog een betere wereld voor ons wilden opbouwen, maar dat wij – narcistisch geworden door al hun geloof, hoop en liefde die op ons gevestigd was – hun autoritaire wereld ook niet zagen zitten. ‘Weer niet goed,’ moeten ze vaak gedacht hebben. In al haar pogingen om toch nog iets behoorlijks van me te maken, sleepte mijn moeder me een keer mee naar een kledingzaak in Osdorp om me in een driedelig zwart – volgens haar donkerblauw – pak te steken, zodat ik als student goed voor de dag zou komen. (De professor kwam daar ook!) Ze had niet door dat het inmiddels 1966 was…

In die tijd droomden we ervan dat computers en robots de mensen het werk uit handen zouden nemen. Zodat we zouden toekomen aan dingen die echt belangrijk waren. Ons leven konden wijden aan zelfontplooiing, aan genieten, aan kunst en cultuur. Eigenlijk stond het paradijs voor de deur. Want er was gewoon niet meer zoveel werk te doen!

Als ik vandaag de dag om me heen kijk, ben ik het daar nog helemaal mee eens. Want driekwart van al het werk is puur kunstmatig tot stand gebracht. Overbodig. Bijvoorbeeld door slechte kwaliteit te leveren, zodat er al veel te snel iets nieuws moet worden gekocht. Door werk te leveren waar niemand om gevraagd heeft. Door het creëren van behoeftes en het gek maken met reclame. Door het maken van steeds meer regels. En last but not least: door elkaar zoveel mogelijk het werk onmogelijk te maken, iets waarin managers nogal goed zijn. Allemaal uitwassen van het idee dat er gewerkt moet worden. De wereld zal echt aan vlijt ten onder gaan!

Het pinksterfeest is niet voor niets het ondergeschoven kindje van de christenen! Stel je voor de we echt bevangen worden door de heilige geest, dat we verlicht zouden raken! We moeten er alles, maar dan ook alles aan doen om dat te voorkomen! Wat ook maar een beetje alternatief ruikt moet verdacht worden gemaakt. Want meditatie en verlichting en zo is doodeng, dus moeten mensen daarvan af worden gehouden. Werk boven alles! Laat de mensen zich niet herinneren dat ze goddelijk zijn, dat is gevaarlijk. Zoiets zei mijn moeder ook al.

Werk boven inkomen en dat soort onzin is bedoeld om mensen te verslaven aan materie, en ze ver weg te houden van de spirituele wereld. Om te voorkomen dat mensen zich met hun goddelijke kern verbinden, weer heel worden. Verdeel en heers, zaai angst en ongezondheid – zo blijven de wereldleiders en hun schoothondjes aan de macht. Zal het hen blijven lukken? Hoe lang kunnen ze hun eigen volk blijven tergen voordat de revolutie uitbreekt? We leven in een uiterst boeiende tijd!

Als er één drug bestreden moet worden is het wel het arbeidsethos, dat ons wil afleiden van onze goddelijkheid. Hele volkeren moeten aan die verslaving worden geketend, daar zijn zelfs links en rechts het over eens. Weg met al het overbodige werk! Dan hoeven we ook niet meer zes keer per jaar met vakantie. De echte vakantie leeft diep in ons hart. Laten we gaan pinksteren! Pinksteren is niet alleen de naam van een feestdag, maar ook een werkwoord. Een niet-werkwoord moet ik eigenlijk zeggen. Ik pinkster, jij pinkstert, wij pinksteren… Pinkster ze!