65 jaar!

28 januari 2012

En vandaag ben ik ook zelf 65 jaar! Dat vond ik vroeger héél oud! Tegen die tijd liep je met een wandelstok rond, had je een vals gebit, werd je vergeetachtig en zat je in een bejaardenhuis voor je uit te staren. En gingen jongeren voor je stáán in bus of tram. Dat vond mijn vader trouwens helemaal niet leuk toen dat voor het eerst gebeurde, want dat betekende voor hem dat hij écht oud geworden was. Gelukkig is dat mij nog nooit overkomen, maar dat komt ook omdat ik er tien jaar jonger uitzie dan ik ben. Dat heb ik trouwens mijn hele leven al gehad: in mijn jonge jaren was ik gauw vijf jaar jonger, hoewel ik op de middelbare school altijd wat ouwelijk was zodat ze me wel eens ‘avus’ noemde, grootvader. Maar dat kwam ook door mijn eigen wat belerende en verheven houding die ik uitstraalde, iets waarop ik achteraf toch niet zo trots ben. Gelukkig ging ik psychologie studeren en was dat niet alleen theorie maar ook praktijk, zodat ik me wat minder zorgen ging maken over al dan niet geaccepteerd worden en erbij horen. Wat ook scheelt is dat mijn haar nooit gekaald heeft en de grijze plukken erin nog altijd in de minderheid zijn. Dat heb ik van mijn moeder, met als bijeffect dat ik het nog steeds te vaak te lang laat groeien. En als het dan weer eens bijgeknipt is, zoals van de week, zie ik er nog jonger uit.

Terwijl ik nooit echt gezond geleefd heb. En me ook relatief weinig zorgen gemaakt heb over mijn gezondheid. Alsof ziektes niet voor mij zijn weggelegd, en iets zijn waar hoofdzakelijk anderen last van hebben. Natuurlijk heb ik zo mijn oprukkende kwaaltjes, maar als ik om me heen kijk en merk wat leeftijdgenootjes soms allemaal al achter de rug hebben word ik daar niet echt jaloers op. Afkloppen! Ja, ik ben sneller moe, zie me niet meer echt tot nachtbraken in staat, of tot het bezoeken van popconcerten. En ik moet extra opletten bij het nogal wild de trap op- en aflopen, want het breken van een heup is best pijnlijk en onhandig. Er is wat vaker iets met mijn gebit aan de hand, ik heb wat sneller koude handen en voeten, soms last van extrasystolie, wat migraine en vaak tinnitus. En andere dingetjes waarover ik lekker naar goed burgerlijk gebruik kan gaan klagen. Maar dat doe ik niet. Omdat ik nog steeds fit naar het dorp op en neer fiets, mijn bloeddruk en mijn gewicht meestal heel netjes zijn en zich nog geen enge ziektes aan me hebben geopenbaard. Terwijl ik toch 28 jaar stevig heb gerookt (en niet alleen sigaretten), bijna niks aan sport heb gedaan en meestal gewoon gegeten heb wat ik lekker vind. Kortom: volg mijn voorbeeld en lééf. Dat is heel gezond, als ik op mijn eigen ervaring mag afgaan.

Ik ben een babyboomer. Een echte dan, want tegenwoordig heet geloof ik iedereen een babyboomer die in de eerste tien jaar na de oorlog is geboren. Je weet wel: de generatie die zo nodig in de jaren zestig de wereld op zijn kop wilde zetten en daar nog een beetje in slaagde ook. Bij velen van hen zijn de idealen van vroeger nu ver te zoeken, alsof ze een heuse persoonlijkheidsverandering hebben ondergaan. ‘Als je jong bent en geen socialist bent, heb je geen hart,’ zeggen ze wel eens. ‘Als je volwassen bent en nog steeds socialist bent, heb je geen verstand.’ Nou, dan maar geen verstand, en zonder dat verstand heb ik me aardig weten te redden in het leven. Eerst eeuwige student, dan een baantje bij de bank, dan leven van een uitkering en tenslotte een eigen bedrijfje – alles meegemaakt dus. Nooit echt rijk geweest en nooit echt arm. Geen eigen huis, maar ook geen schulden. Relatief zorgeloos en van God los. Brutaal genoeg om af en toe het recht op te eisen me gelukkig te voelen, wat in veel kringen not done is zolang er nog ellende op de wereld bestaat. Alternatief genoeg om in gekke dingen te geloven als Bhagwan, psychedelica, astrologie en dergelijke onzin. De zin van onzin, heerlijk!

Wel gaat de tijd steeds sneller als je ouder wordt. Vroeger was een jaar onoverzichtelijk lang maar tegenwoordig herinner ik me voorvallen uit vorige jaren alsof ze een paar weken geleden gebeurd zijn. Misschien komt dat omdat een jaar een steeds kleiner deel van je leven wordt en daarom steeds korter lijkt. Toen ik vijftien was leek dertig me stokoud, want dat was nog een heel leven erbij zoals ik dat al achter me had liggen. Nu hoef ik voor mijn vorige verjaardag slechts anderhalf procent in mijn leven terug te gaan, bijna niks dus. En als ik vroeger oude mensen zag en hen traag vond, realiseerde ik me niet dat dit betekende dat voor henzelf de wereld en alles juist heel snel ging! Ja, ook de dagen zijn korter geworden en voor ik het weet is er alweer een dag voorbij. Ik hoor het me nu al zeggen als ik sterf: ‘Het leven is voorbijgevlogen!’ En toch… Eigenlijk ben ik altijd jong en nooit ouder geworden dan een jaar of twintig. Alsof mijn diepste ontwikkeling daar is blijven steken en ook niet verder hoefde omdat het volmaakt was. Het tijdloze ik aan wie dit allemaal voorbijgaat. Dat is misschien allemaal gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar wel heel goed voelbaar. En nu heb ik nog een aantal jaren om erachter te komen dat ik eigenlijk helemaal niet besta. Voor niets gaat de zon op. Mag ik dat Niets zijn?

Gepost in Psychologie, Uit mijn leven