Wortelcantate

21 november 2012

Vanmorgen is ouwe makker en rakker Mik overleden. Vroeger deden we aan parapsychologie, dus wellicht hoor ik nog van hem ;-). Goeie reis, Mik!

Eind jaren zestig woonde mijn studie- en vakantiekameraad Sjoerd op een zolderkamer op Overtoom 184 in Amsterdam. Mik was zijn buurman, en zat in een hele andere wereld dan wij, die psychologie studeerden. Hij zat in het bankwezen, en runde later een bijkantoortje van de Rabobank in Buitenveldert, waar ik hem ook wel eens opzocht omdat het vlak bij Uilenstede was waar ik toen woonde. Met Mik had je lol. En niets was hem te dol. Net als ik zong hij graag liedjes terwijl hij zichzelf op de gitaar begeleidde. Hij zat ook in ons groepje dat zich met parapsychologie bezighield. Ik geloof niet dat hij hasj of weed rookte, dat was hem wellicht een bruggetje te ver, en bovendien had hij dat helemaal niet nodig. Na zijn werk bij de bank is hij zelfstandig verder gegaan als zzp’er zoals dat tegenwoordig heet. Deed een poos iets met effecten en gaf cursussen. Trouwde. Ging in Lelystad wonen toen dat alleen nog maar met de bus was te bereiken, zodat ik daar vaak heb overnacht. Kreeg kinderen. Adopteerde kinderen. Trouwde weer. En dat ging een tijdje zo door. ‘Vind je het erg dat ik het niet meer kon bijhouden?’ vroeg ik hem, toen ik hem twee weken geleden opzocht in Enschede. Een guitige lach was het antwoord.

Hij was geveld door MDS, het myelodysplastisch syndroom waarbij bloedcellen voortijdig worden vernietigd, en had bovendien last van een longfibrose: ziektes die je zomaar zonder oorzaak vanuit het niets overvallen, en dat vond hij niet eerlijk. Het enige dat hij kon doen was in bed liggen omdat hij nergens meer energie voor had. Toch was hij heel wakker, met nog steeds de oude guitige humor van vroeger. Hij was heel blij dat ik kwam, want we hadden elkaar al jaren niet meer gezien. Via Facebook wist ik wel dat hij met vervelende ziektes te kampen had, maar het was zijn zoon die via dat medium contact met me opnam en vertelde dat het erg slecht met Mik ging. En dat zijn vader mij, als oude ‘jeugdvriend’, heel graag nog eens zou zien, maar het toch moeilijk vond om dat zelf te vragen. Toen ik naast zijn bed zat was ik op een onbeschrijfelijke manier heel dicht bij hem, alsof we samen in een soort astrale bol in dat kleine kamertje zaten. Veel vrienden zie je soms jaren, zo niet decennia niet, maar zodra je dan weer bij elkaar bent is de vriendschap en de intimiteit daarvan alsof je elkaar gisteren nog hebt gezien. Je bent samen op bekend terrein en hij kon mij dingen vertellen die hij niemand anders kon vertellen Zei hij.

De afgelopen dagen heb ik veel aan Mik gedacht, en vanmiddag heb ik weer de cd beluisterd die hij me gaf toen ik mijn vijftigste verjaardag vierde in de Bombay Inn in Amsterdam. Hij was gek op de liedjes die ik maakte, vooral de soms smartlapperige Nederlandse liedjes zoals Ik wil je versieren, Oh ouwe dealer, Drinklied 198, In dienst en Pakkuteffe, waarvan het laatste geïnspireerd was op wat zijn eerste vrouw eens riep. Maar behalve die liedjes vond ik ook de Wortelcantate terug, eind jaren zestig op een late diepe nacht met een cassetterecordertje opgenomen op zijn kamer, met Sjoerd erbij. Mik had het vaak over die Wortelcantate, die kennelijk iets heel dierbaars voor hem betekende. Niet dat daar gezongen wordt, evenmin als op Revolution 9 van The Beatles, want we zitten alleen maar gekke geluiden te maken zoals die van het knauwen op worteltjes die ik maar heel ordinair, ‘square’ vind, square roots dus. Nee, we zaten geloof ik niet onder de stuff, wat niemand zou geloven als hij dit zou beluisteren. Een tikkeltje maf waren we, maar leuk maf. Hoe lang kan je de letter A uit je keel krijgen? Of gewoon een boer laten? Of geluidjes van de Cloud song van de United States of America nadoen? Regelmatig afgewisseld met dat van voorbij scheurende motoren omdat we net de film Easy rider hebben gezien? ‘We worden nooit meer oud!’ roep ik, met het lot van de vrijgevochten easy riders in gedachten.

Nee, Mik is niet oud geworden. Nu zou hij dat ook nooit geworden zijn, want een rebelse jeugdigheid zou hij nooit hebben verloren, hou oud hij ook geworden zou zijn. Huisjes, boompjes en beestjes waren niet echt aan hem besteed. Sommige mensen blijven lekker eigenwijs en compromisloos tegen de klippen op zichzelf en daarmee altijd een lichtpuntje in het leven en de herinnering van anderen. Ook van mij. Dank je Mik, je bent in mijn hart. En de tweet waarmee ik dit verhaal begon vind je best wel leuk, dat weet ik zeker!

Gepost in Uit mijn leven