Sprookjes

16 mei 2013

Vaak word ik gezien als iemand die in sprookjes gelooft. Naief en goedgelovig, met veel te veel vertrouwen en optimisme. Ze kunnen me van alles op de mouw spelden. Als iemand tegen me liegt, me iets wijsmaakt, is dat zijn probleem en niet het mijne. Vind ik. Ik ga ervan uit dat iemand de waarheid spreekt, tot het tegendeel is bewezen. Ik maak voor mezelf wel uit wat waarheid en werkelijkheid zijn, wat de realiteit is. En als sprookjes daar centraal in staan, zijn die voor mij werkelijkheid.

Daar is niks mis mee. Zolang ik althans het dagelijkse leven er niet mee verwar. Want iedere wereld heeft zijn eigen domein, en sprookjesfiguren zal ik niet snel op straat of in de supermarkt tegenkomen. Als ik meen dat engelen echt van aards vlees en bloed rond me heen zweven heb ik een probleem. Die wonen nu eenmaal in een fijnstoffelijke wereld die ik met mijn fysieke ogen niet kan waarnemen, ondanks de voorstellingen die ik van hen heb, en die ook nodig zijn om er iets over te vertellen. De zogenaamde aardse werkelijkheid is nu eenmaal een andere dan die in hogere sferen, en alleen het geheel van al die werelden is eigenlijk de werkelijkheid.

Als je werkelijkheden door elkaar haalt, er geen onderscheid meer tussen kan maken, heb je een echt probleem waar psychiaters hele enge namen aan geven. Als je bijvoorbeeld denkt dat de koning echt is neergedaald uit een romantische wereld, als je meent dat hij het goddelijke op aarde vertegenwoordigt ben je raar bezig. Dat is letterlijk idealiseren: ideaal en materiële werkelijkheid door elkaar halen. Plato zou wellicht zeggen dat de koning de verstoffelijking is van de koning als idee. Maar daarmee zijn ze niet identiek. Ja, uiteindelijk wel op het diepste niveau, maar je kunt alle werelden pas verbinden als je eerst duidelijk onderscheid tussen hen hebt gemaakt.

Sprookjes zijn niets anders dan vingers die naar de maan wijzen, en zo zou de koning niets anders moeten zijn dan een verwijzing naar de koning in onszelf. Hoewel we dat diep van binnen ook wel aanvoelen, verheerlijken we vaak de koning van vlees en bloed. Opdat we niet de koning in onszelf, onze eigen kern en autoriteit hoeven te ontmoeten. Een ware koning toont ons ons eigen koningschap. Om dat in onszelf te ontdekken moeten we naakt en eerlijk tegenover onszelf zijn. En daar is moed voor nodig, durf om tegen jezelf te zeggen: ‘Daar sta je dan…’

De Kaarsvlam, mei/juni 2013

Gepost in Psychologie, Spiritualiteit