Het laatste oordeel

Date 27 juni 2013

Van jongs af aan heb ik er nooit in geloofd. Dat je ergens na je sterven voor een soort tribunaal zou verschijnen om uiteindelijk in de hemel of de hel te belanden. Voor eeuwig. In de hemel zou ik me na verloop van tijd suf gaan vervelen. En de hel vond ik maar een bedenksel van perverse godgeleerden, die me met veel kunst- en vliegwerk trachtten wijs te maken dat de almachtige God zo’n sadistische tegenstrever als Satan niet baas kon. Hoe kan God, die liefde is, toestaan dat zijn eigen schepselen in de hel belanden? En hoe kan er in het rijk van God, die alomtegenwoordig is, überhaupt nog plek zijn voor een hete, kokende hel? Een raar iets, dat laatste oordeel. Ik zou bloednerveus zijn als ik voor Gods troon stond en daarmee de zaak meteen verknallen – gewone aardse examens zijn al erg genoeg om je de stuipen op het lijf te jagen.

Maar in de afgelopen halve eeuw is er veel veranderd. Men begon dominees en pastoors steeds minder serieus te nemen, en de kerken liepen leeg. Ook in het religieuze domein heeft individualisme toegeslagen. Wat ik geloof, dat maak ik zelf wel uit. Dat werd natuurlijk een ratjetoe, dat wellicht het beste gestalte kreeg in de kleurige hippiewereld van de jaren zestig, waar men Oosterse wijsheden en goeroes ging ontdekken en in eigen psychedelische werelden ging trippen. Maar toen de rookwolken van de hasj en weed waren opgetrokken werden de eerste contouren zichtbaar van wat later als de new age-beweging zou gaan bloeien. Daar zaten veel gnostische elementen in, want meestal kon je God of de ultieme vrede en het hoogste geluk uiteindelijk alleen in jezelf vinden, iets wat de hippies natuurlijk allang wisten.

Maar ook die new age lijkt niet het eeuwige leven te hebben. In de chaos en wirwar van klankschalen, wierook, meditatiekussentjes, horoscopen, etherische oliën, kristallen, boeddhabeeldjes, tarotkaarten en nog héél veel meer raakte de essentie van religie, van spiritualiteit ondergesneeuwd. Die begint vooral in de laatste jaren gelukkig steeds meer aan de oppervlakte te komen, en wel in de vorm van het non-dualisme of advaita. Dat is niets nieuws, want als je goed oplet zie je hoe deze ‘leer’ van eenheid en heelheid aan de wortels van vrijwel alle religie en mystiek ligt. Van Lao-tse tot en met Eckhart Tolle wordt daarin verteld over het Onzegbare, de Stilte, de Leegte, het Niets dat we uiteindelijk zelf zijn. En dat we alleen kunnen ‘bereiken’ als we al onze oordelen en opvattingen over de werkelijkheid durven laten vallen en alles laten zijn zoals het is. Pas in de wolk van niet-weten, pas na ons eigen laatste oordeel, zijn we vrij.

De Kaarsvlam, juli/augustus 2013

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

2 reacties op “Het laatste oordeel”

  1. Peter Woninck op Facebook zei:

    Ook goed toepasbaar op de huidige economische en politieke situatie.

  2. Annete van Luijk op Facebook zei:

    Ik deel deze van je Satyamo Uyldert

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>