Mijn generatie

Date 7 juli 2013

Wat is er toch met ons babyboomers aan de hand? Steeds vaker wordt er op ons gemopperd. Soms best terecht, maar op 8 juni maakte NRC-columniste Rosanne Hertzberger het wel erg bont. Zij vindt het onverteerbaar dat we zoveel protesteerden in de jaren zestig en zeventig waarin we het eigenlijk heel makkelijk hadden. Vooral als je het vergelijkt met de situatie en perspectieven van de jongeren van nu, waartoe Rosanne behoort, zodat we eigenlijk geen recht hadden op het protest dat we indertijd de vrije loop gaven. ‘Alles was reden voor een rel:’ schrijft ze, ‘een koninklijk huwelijk, of toen er een metrolijn werd aangelegd onder de Nieuwmarkt en daarbij een paar huizen werd verwijderd. (…) Er was iets grondig mis met dat stelletje hooligans die in de jaren zeventig en tachtig hun agressie vrij lieten vloeien. Eindeloos mochten ze studeren, en als er na de studie niets te vinden was bij het arbeidsbureau mochten ze linea recta doorlopen richting sociale dienst. En toch werd er aan de lopende band geprotesteerd.’

Hier en daar schrijft Rosanne best goede columns waarmee ik het van harte eens ben, maar hier laat ze zich wel erg kennen. Ik kan haar moeilijk kwalijk nemen dat ze nog nat achter de oren is, en eigenlijk kan je mensen ook niet kwalijk nemen dat ze dom zijn, zelfs als ze moleculaire biologen zijn zoals zij. Onlangs hoorde ik haar praten, en ook haar stem is dat van een puberaal meisje dat je alleen al daarom moeilijk serieus kunt nemen. Ze is stereotypisch rechts, waarvan ook gebrek aan historisch besef en framing van wat haar niet bevalt getuigen. Dus laat dit protest, dat culmineerde in haar uitspraak ‘Met ons is niks mis’ er maar zijn! Maar Rosanne, je hebt wel geprotesteerd terwijl je er zo trots op bent dat jouw generatie dat niet doet! En dat wordt door jouw leeftijdsgenoten niet gedaan: ‘We kijken niet meer zo makkelijk naar de overheid voor redding. We eisen geen gratis woonruimte, geen uitkeringen, geen werk. De staat, het koningshuis, de politie zijn onze vijanden niet meer. Wij hebben niet zoveel zin meer in geweld.’

Alsof geweld iets was waar wij indertijd wel zin in hadden. Alsof we toen maar, net als zij kennelijk nu, alles maar moesten accepteren zoals het was. Ik ben er blij mee dat mijn generatie niet alles pikte zoals het was. Toegegeven: wij waren wellicht een beetje narcistisch en ook ik ben misschien een beetje te trots op My generation. Maar als wij babyboomers geleefd hadden zoals Rosanne dat nu in haar eigen generatie waardeert, zaten we nog altijd in een verzuilde samenleving onder het juk van de kerk, was homoseksualiteit nog steeds iets waarover je nauwelijks kon praten, was er nog steeds oorlog in Vietnam, waren universiteiten autoritaire bolwerken gebleven, liepen we nog in grijze pakken rond, werkten we onder wolken van tabaksrook en rookten we weed in het strengste geniep. Dan was er nooit iets als duurzaamheid en milieubewustzijn gekomen. Ja, dan had de hele vrouwenemancipatie niet plaatsgevonden, zodat we geen columns van mensen als Rosanne Hertzberger in de krant zouden lezen. Ze mag ons eigenlijk wel dankbaar zijn!

‘Ik hoorde laatst iemand hardop de mogelijkheid overwegen dat we de woede voorbij zijn, dat we defaitistisch zijn, berusten in ons lot,’ schrijft ze. Alsof ze mij gehoord heeft. Vergeleken met ons babyboomers plaatst zij zich in een verwende generatie die het nauwelijks aandurft om volwassen te worden. Een crisis als de huidige had nooit kunnen gebeuren in de tijd dat wij nog jong waren. Misschien hadden we indertijd de wereld maar niet moeten verbeteren? Want daar komen alleen maar slappe verwende kinderen van die bij de eerste de beste uitdaging al bij de pakken gaan neerzitten. Ze denken dat ze individualistisch zijn en goed voor zichzelf moeten en kunnen zorgen, maar in hun apathische praktijk is dat juist het laatste wat ze doen! Alles wordt geaccepteerd, niemand gaat meer de straat op, Goldman Sachs staat nog steeds overeind, gedwee laten ze zich bespioneren en zich destructief geloof over geld en Europa aanpraten.

Wij babyboomers zijn nauwelijks verwend in onze jeugd. Wij moesten op de fiets naar scholen die vaak niet veel meer waren dan houten noodlokaaltjes, veegden onze konten af met ruw grijs toiletpapier, moesten sparen voor een nieuwe Suske en Wiske, en waren al heel blij als ons schoolreisje naar het verre buitenlandse België ging. We droegen door onze moeders gestopte sokken en verkeerden in levensgevaarlijke omstandigheden zoals onbeschermde stopcontacten, flessen bleekwater in keukenkastjes, en de donkere dreiging van een wereldomvattende atoomoorlog. Hoe somber de toekomstperspectieven van Rosannes leeftijdsgenoten ook zijn, hebben ze het ook niet een beetje aan zichzelf te denken? De straat op, Rosanne, de straat op jij!

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

2 reacties op “Mijn generatie”

  1. Nisarg zei:

    Helemaal juist Satyamo; uit mijn hart gegrepen.

  2. Diana zei:

    Mijn idee, Satyamo, en ik hoop, dat Rosanne Hertzberger en velen van haar generatiegenoten je repliek eens lezen.

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>