IJsberen

3 mei 2006

Vannacht liepen ze steeds heen en weer over de smeltende grond onder hun voeten. Omdat de Postbank en Nokia in mijn computer vochten om het gebruik van een communicatiepoort, waardoor ik òf niet meer kon telebankieren òf geen back-up meer van mijn mobieltje kon maken, was ik tot voorbij het middernachtelijk uur gespannen en vloekend bezig om het een en ander weer op orde te krijgen. Geen ideale conditie om meteen in slaap te vallen en al snel zag ik die ijsberen op de weg van mijn gedachten opdoemen. Want ze zouden niet lang meer bestaan, had ik gelezen.

Ik zag ook een globe waarvan de polen niet meer wit maar blauw waren. Want gebrek aan ijs is natuurlijk de oorzaak van het uitsterven van de ijsberen. Onze kleinkinderen zullen deze dieren alleen nog kennen van plaatjesboeken en leesplankjes. Van dvd’s en stripverhalen, bedoel ik. Het broeikaseffect doet de leefwereld van de ijsberen smelten. En dat broeikaseffect ontstaat vooral omdat we het autorijden niet kunnen laten. En dat autorijden kunnen we niet missen omdat we ons willen verplaatsen. Bijvoorbeeld omdat we op een andere plek werken dan wonen. Of omdat we gewoon eens ergens anders willen zijn, in een andere natuur en/of cultuur. Of omdat we het gewoon heerlijk vinden om op de weg te zijn, ons vrij te voelen.

Ik heb bewondering onze dampkring omdat die het zo lang met onze uitlaatgassen heeft uitgehouden. Want ga eens op een brug boven de snelweg staan. Verwonder je over al het rijdende en stilstaande verkeer dat uur na uur, dag in dag uit, jaar in jaar uit haar gassen de lucht in spuit. Dan is het wonderbaarlijk dat we niet al in de jaren tachtig of negentig door het broeikasaffect zijn omgekomen. Maar straks gaat het dus ècht gebeuren. Het water dat hoger komt. Een regering die niet veel meer zal doen dan plastic schepjes uitdelen, waarmee we zomaar vergunningsvrij een beschermend dijkje rond ons huis mogen aanleggen.

En dan zal de warme golfstroom Europa niet meer bereiken, zodat we allemaal in de kou komen te staan. De energierekeningen worden onbetaalbaar, en als je je huis lekker warm gaat inpakken komt er vast een welstandscommissie die dat niet goedkeurt. Dan komt er èchte armoede, honger en kou. Eetbaar vlees zal er niet meer zijn omdat het verziekt is en stijf staat van de hormonen. De laatste schamele gewassen hebben door intensieve landbouw hun smaak en voedingswaarde verloren. Zodat de enige mogelijkheid om te overleven is dat we elkaar gaan opeten. En zo sterft de mens dan uit door zijn misbruik van moeder aarde. En terecht.

Het werd een slapeloze en inderdaad wat depressieve nacht met al die gedachten in mijn hoofd. Een oplossing voor deze problemen zie ik nog niet. Hoewel ik er vaak over loop te ijsberen. Zolang dat nog kan.