Nederwiet
24 november 2008
Op initiatief van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten staken afgelopen vrijdag in Almere 33 gemeenten de koppen bij elkaar over coffeeshops en cannabis. Op deze wiettop bleken veel gemeentes ervoor te voelen om zelf de productie van het love grass ter hand te nemen, vooral om de criminaliteit rond levering ervan aan te pakken. Lijkt me een uitstekend idee. Bovendien heb je dan invloed op de kwaliteit van de geleverde wiet, want die schijnt nog wel eens te wensen over te laten, en niet meer te vergelijken te zijn met het spul waarvan ik vroeger ook graag genoot. Bovendien maak je ook een einde aan de inconsequentie dat coffeeshops softdrugs wel mogen verkopen, maar niet mogen inkopen of produceren – een soort regeling die alleen maar door een overheid bedacht kan worden. Tenslotte laat je op deze manier zien dat cannabis geen harddrug is.
¨The dealer is a man with the love grass in his hands,¨ zong Steppenwolf al in de cultfilm Easy Rider. ¨But the pusher is a monster who don´t care if you live or if you die.¨ De dealer verkocht softdrugs, en de pusher harddrugs, dat verschil was in de jaren zestig en zeventig duidelijker dan nu. Er was indertijd dan wel een stepping stone-theorie volgens welke je al snel van relatief onschuldige softdrugs zou overstappen op desastreuze harddrugs, maar die werd niet overal serieus genomen. De werelden van de soft- en harddrugs waren veel meer van elkaar gescheiden dan nu. En last but not least werden softdrugs binnen een totaal andere sociale context gebruikt als tegenwoordig.
Het was de tijd van flowerpower, van lief en zacht zijn voor elkaar. Een liefdeswereld die vaak als te indolent en androgyn werd ervaren, maar waarin ik me eigenlijk erg thuisvoelde. Je gebruikte softdrugs niet zozeer als een vlucht, maar als een ideaal omdat het het beste in je boven bracht: creativiteit, leven in het hier en nu, relativering, acceptatie. En last but not least humor, de lachkick waarbij de diep in je cellen voelde dat alles één grote grap was. Waar je een humor deelde die geen buitenstaander, geen square ooit zou snappen, wat het nog lachwekkender maakte. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld alcohol dat je wel vrolijk maakte, maar dat je ook verdoofde en agressief maakte, en dat zorgde voor veel meer verkeersongevallen dan weed- en hasjgebruikers ooit zouden kunnen veroorzaken. Iemand onder invloed van alcohol gaat voor je het weet uit zelfoverschatting hard en agressief rijden, en dat zal een stoned iemand niet zo snel gebeuren. Die zal hooguit de weg steeds kwijt zijn omdat hij niets meer herkent en steeds rondjes blijft rijden…
De context waarbinnen vandaag de dag softdrugs worden gebruikt is een heel andere dan die van de idealistische jaren zestig. Ik zou me kunnen voorstellen dat de steeds haastiger en meer verharde wereld, de rat race van de aanbeden vrije markt, sombere toekomstperspectieven, de overinformatie en de verheerlijking van de machocultuur genoeg redenen geven om regelmatig een stikkie op te steken. Als ik kijk naar de wereld waarin en de manier waarop de jeugd wordt opgevoed, ben ik niet jaloers op de huidige jongeren. Maar het gekke is dat ik meer ontroerd ben door het stoned aandoende knulletje in zwarte kleren dat ons plaatselijke sufferdje bezorgt, dan door al die opscheppende jongens die elkaar de loef afsteken en die allemaal van alles de grootste denken te hebben. Dat soort gedrag schijnt wel echte kerels van hen te maken en goed te zijn om een plek in de samenleving te veroveren, maar de vraag is of dat de juiste plek is: misschien met veel welvaart, maar met weinig welzijn. En bovendien: alleen al het kijken en luisteren naar veel prominente leiders en zakenlui is al genoeg om aan de drugs te gaan…
Ik sluit me dus aan bij Doe Maar, de groep die in de jaren tachtig over Nederwiet zong. Ernst Jansz… wat was ik verliefd op hem, zelfs al toen hij nog in CCC Inc. zong in de sociëteit van Uilenstede waar ik hem van héél dichtbij meemaakte. Hun laatste hit was het liedje Macho, als laatste waarschuwing voor wat komen zou, en ook het laatste liedje voordat de groep zichzelf ophief. Het kan geen toeval zijn dat Doe Maar uit Tilburg kwam, de tweede stad die zich – na Eindhoven – uitspreekt voor “het experiment van de gereguleerde hennepteelt”, het zelf kweken van nederwiet. Zo is er toch nog een droom van Doe Maar werkelijkheid geworden.
Gepost in Gezondheid en welzijn, Maatschappij en politiek, Uit mijn leven
