Reïncarnatie

24 september 2013

Natuurlijk heb ook ik zo mijn herinneringen aan vorige levens. Nou ja, een beetje vaag zijn ze wel, en soms lijken ze meer uit gevoelens en emoties te bestaan dan uit beelden, maar ze zijn wel heel aanwezig. Misschien moeten we dit soort paranormale ervaringen ook niet al te letterlijk nemen. Neem nu mensen die aura’s zien. Die zien ze als mooie gekleurde wolken rond het lichaam, maar wellicht is zo’n beschrijving meer een uitdrukking van een sfeer die iemand oppikt dan van een echte concrete waarneming. Want zo’n ervaring is niet te beschrijven in termen van alledaagse zintuiglijke ervaringen, zodat een toevlucht moet worden genomen tot een gebrekkige vertaling ervan. Als je het zo beschouwt zien we eigenlijk allemaal aura’s, maar noemen de meesten van ons dat niet zo. Onlangs waren mijn fractiegenootjes het helemaal met me eens toen ik zei dat een raadslid van een andere partij iets ‘zwarts’ om zich heen had, een donkere uitstraling, terwijl ik dat nooit echt gezien heb toen ik haar in real life eens goed bekeek. Kortom: we zijn veel paranormaler dan we meestal willen toegeven. Of nog beter: er is niets bijzonders aan paranormale verschijnselen. Iedereen die eerlijk tegenover zichzelf is zal moeten toegeven dat hij dit soort ervaringen heeft gehad. Maar het maakt het natuurlijk wel interessant om het ‘paranormaal’ te noemen.

Zo ook met vorige levens. Er zijn altijd wel ergens herinneringen die we niet kunnen plaatsen. Gewoon omdat we die ooit eens in een film hebben gezien, waarbij we ons erg identificeerden met wat er gebeurde. Of omdat we erover hebben gehoord of gelezen en diep geschokt waren. Of omdat we ooit er een mooie of lelijke droom over hebben gehad. Want laten we eerlijk zijn: ons geheugen rammelt nog wel eens. Afgezien van het feit dat we ons eigenlijk nooit dingen kunnen herinneren zoals ze echt waren – omdat we zelf inmiddels veranderd zijn en alles vanuit een afwijkend referentiekader meemaken – hebben we nog altijd iets als een onderbewustzijn. In gewone woorden: dingen waar we liever niet aan denken, terwijl ze er natuurlijk wel zijn. Elke keer als je wakker wordt gaat meestal de deur weer dicht en weten we niets meer van de afgelopen uren. Terwijl we eigenlijk voortdurend bewust waren, ook tijdens onze slaap. Ook tijdens onze geboorte, maar ook ik herinner me daar weinig van. Gek eigenlijk dat ik toch stellig aanneem dat ik geboren ben – volgens mijn moeder zo makkelijk dat ze het nauwelijks in de gaten had – en maar van horen zeggen aanneem dat toen mijn leven begon.

Er is veel onderzoek gedaan naar reïncarnatie. Daar kun je natuurlijk je twijfels over hebben, en dat is vaak terecht. Vaak betekent echter nog niet altijd. Want hier en daar kom je een casestudy tegen die zó goed in elkaar zit dat die weinig ruimte voor scepticisme overlaat. Mensen die zich dingen herinneren, inclusief opvallende details, die ze nooit meegemaakt kunnen hebben en waarover ze nooit gelezen of gehoord kunnen hebben. Die ze nooit in een film kunnen hebben gezien en zo. Herinneringen waarvoor wetenschappers zoveel kunst- en vliegwerk nodig hebben om ze te verklaren dat het eenvoudiger is om reïncarnatie van stal te halen. En wetenschappers zouden voor de meest eenvoudige verklaring moeten kiezen. Bovendien geloven ze wel in die gekke kwantummechanica, dus waarom niet in zaken als reïncarnatie, homeopathie of astrologie? Al was er maar één onderzoek dat reïncarnatie verschrikkelijk ontzettend onmiskenbaar aannemelijk maakt, dan hebben de wetenschappers toch nog een levensgroot probleem. Zelfs als je gelooft dat herinneringen aan vorige levens niet de eigen herinneringen zijn, maar herinneringen van anderen die opgepikt worden, moet je nog in helderziendheid en astrale velden en zo geloven. Daar houden wetenschappers niet zo van.

Of ik in reïncarnatie geloof? Ja en nee. Want hierover kan je eeuwig blijven discussiëren als je niet duidelijk bent over wat of wie er nu eigenlijk van het ene lichaam in het andere nestelt. Pas als je dat weet kun je verder, en zolang je dat niet weet is de vraagstelling onduidelijk en daardoor het probleem onoplosbaar. Ben je de geest, de ziel, de persoonlijkheid, het ik, het denken? Wat bedoel je daar allemaal mee? Wat is je kern waarom dit allemaal draait? Sterker nog: bestaat er zoiets als een ‘wezen’ van iemand, een diepste ‘zelf’? Is het niet een beetje zielig om onszelf tot onze eigen ziel te beperken? De vraag naar het al of niet bestaan van reïncarnatie is onoplosbaar zolang de klassieke spirituele vraag ‘Wie ben ik?’ niet is beantwoord. Zijn we eigenlijk niet een onbeperkt en verruimd bewustzijn? En is het niet ons diepste verlangen om alle schillen van ons af te gooien, alle matroesjka’s om ons heen te verbranden om in oneindigheid te vervluchtigen? Is het niet daarom dat ik verliefd ben op de kosmos? Dat mezelf zo herken in de diep flonkerende sterrenhemel in de stille nacht? Een ik dat zich in een niet-ik herkent? Boeiend is dat. Maar wellicht een eerste stap op weg naar een reïncarnatie die eigenlijk niet bestaat omdat ze een illusie is.

Gepost in Spiritualiteit