Gevoelig
21 mei 2006
Gisteren rook het vreemd in mijn werkkamer. Een geur van geschroeide rubber. Vriend rook nauwelijks iets en hoe en waar ik ook snuffelde, ik kon niets onregelmatigs ontdekken. Vanmorgen zelfs de computer opengemaakt, maar dat ziet er allemaal heel normaal uit van binnen. De ventilatoren doen keurig hun bijna geruisloze werk en niets lijkt oververhit. Ik denk dat het aan de storm ligt. Want de hele dag voelde ik me al elektrisch in mijn hoofd. Snel geïrriteerd en geeuwerig. Geladen. We waren naar een orgelconcert in Zutphen geweest en ik heb de muziek nauwelijks gehoord, maar wel genoten van de ontspannende stilte en leegte die deze oproept. Sweelinck, Buxtehude en Bach deden me afvragen waar nu de waarnemer van de ruimte om me heen in mijn hoofd zat (zo die daar ergens zat) en confronteerden me opnieuw met het donkerbruine vermoeden dat de wereld in werkelijkheid binnenstebuiten in elkaar zit. Dat wat je buiten je ervaart dus eigenlijk binnenin je zit en omgekeerd. En dat klinkt heel leuk, maar nu dreig ik het nog echt te beleven ook! Wat dat met die rubbergeur in mijn kantoortje te maken heeft?
Als puber had ik vaak last van bonkende koppijnen waarbij mijn schedel uit elkaar dreigde te spatten. Vooral als ik even in het trappenhuis van onze woning in Slotervaart naar zolder rende. Ja, ik was een echt hoofdpijnkind. Tegenwoordig noem je dat migraine. Maar pas in 2000 zou ik daar de mooie aura’s bij zien: mooie witglinsterende waterige rafelcirkels die steeds groter werden totdat ze uit het beeld verdwenen. Het begon als een stip en de stomme constatering dat je niet kunt lezen, en het eindigde met de uitputting van het nietsdoen. Ook heb ik me ’s nachts vaak vermaakt met het kijken naar mooie glimmende kleurige figuurtjes die door mijn beeld zweefden, me niet realiserend dat dit niet normaal was. Sterker nog: Vriend zegt dat hij echt niets ziet als het donker is, terwijl bij mij zelfs in het pikste donker altijd wel sneeuw blijft dwarrelen. Een soort tinnitus, waar ik ook al jaren last van heb, maar dan ook voor de ogen. Nooit echt donker. Maar wie is degene die dat licht ziet? Nooit stil, maar wie is degene die dat gefluit hoort? Zoals ik wel eens zeg: mijn oren zijn misschien niet zo best, maar ik hoor nog uitstekend. En zo voelt het ook.
Migraine zonder hoofdpijn, of een beetje flauwe hoofdpijn op de achtergrond. Dat heeft voor mij te maken met de overgevoeligheid waar ik vaak last van heb. Het begon met geuren, een jaar of tien geleden, waardoor ik steeds vaker in bus of trein van zitplaats verwissel omdat er weer een dame voor me komt zitten die zo nodig lekker moet ruiken. (Ook jongens kunnen er trouwens wat van!) Daar kwamen later gemene geluiden bij, zoals het gesis van treindeuren en snerpende mechanische fluitgeluiden op stations, of meng- en klotsgeluiden uit de keukenmachine. En dan ten slotte het licht, dat me te vaak verblindt. Naar een ondergaande zon kijken is er niet meer bij en soms zie ik in het donker nauwelijks meer waar ik fiets door de agressieve lichtvloed uit de koplampen van tegemoetkomende auto’s. Zeker als ze nog gemeen blauw zijn ook, precies de kleur die iets in mijn hersens triggert waar ik hoorndol van word en die ik zonder die koplampen al vaak genoeg zie. Zoals in de vlammen die uit een vloermat van station Amersfoort opstegen, of uit andere te regelmatige beelden zoals rijen bomen of lamellen waarachter de zon schijnt, of zelfs maar een rijtje van dezelfde letters achter elkaar in het tekstballonnetje van een stripverhaal: ‘Aaaaaaah…’
Ik hou er niet van om gevoelig te zijn, als een HSP of zo door het leven te gaan. Heb wel eens getracht daar een boek over te lezen, maar op het kaft stond dan zo’n gevoelige vrouw die me alle lust tot lezen ontnam. Die gevoeligheid houdt ook niet op, maar breidt zich steeds verder uit, ook in het astrale vlak. Zodat ik veel meer reageer op een sfeer of een intentie van wat iemand zegt dan op zijn woorden. Het geeft me het gevoel heel transparant en week te zijn, zwak. En dat wil ik niet. Het heeft me al genoeg moeite gekost om me gedurende dit leven in dit lichaam te hijsen, en nu wil ik daar nog wel even in blijven ook. En niet bij elke klimaatverandering last hebben van al dit soort gestoordheden. Als kind liep ik al weg van mijn school in Nieuwegeppel naar mijn huis in Oldegeppel als het onweer dreigde. Had nooit gedacht dat ik van gevoeligheid ooit hoorndol en doodmoe zou worden. En futloos, zoals vandaag. Straks lekker naar bed met een dvd’tje. Een paar afleveringen van Medisch Centrum West uit de jaren tachtig. Heerlijk.
Gepost in Gezondheid en welzijn
