Bermbende

28 februari 2014

Ben ik ervoor om de rotzooi achter de konten van anderen op te ruimen?

Nee!

Als ik al het afval ga opruimen dat anderen achteloos op straat, in het groen en in het water kieperen, lost dat op langere termijn niets op. Omdat het probleem van vervuiling niet bij de wortel wordt aangepakt en de vervuilers zo hun gang kunnen blijven gaan. Ik zou zelfs willen zeggen: laten we de rotzooi van anderen juist niet opruimen! Net zolang tot de snelwegen niet meer begaanbaar zijn door blikjes en plastic flesjes, tot dieren uitsterven en de wereld een grote vuilnisbelt is geworden. Dat is de enige manier om de veroorzakers ervan tot bewustzijn te brengen. Als babyboomer kijk ik raar aan tegen de huidige mentaliteit waarin de veroorzakers van problemen niet meer worden aangepakt en men braaf de troep opruimt die ze achterlaten. Of het nu bankdirecteuren zijn die ons bestolen hebben, of zogenaamd sportieve wielrenners die hun plastic flesjes op het fietspad gooien maakt weinig verschil. Wij ruimen het wel op! Dit soort symptoombestrijding lijkt een kenmerk van deze tijd. In plaats van statiegeld weer in te voeren en microplastics in tandpasta te verbieden gaan we in de zeeën en oceanen de plasticsoep bestrijden. Opdat we nog meer kunststoffen in het milieu kunnen dumpen.

Ja!

De korte film Midway, a message from the Gyre van Chris Jordan laat schrijnend zien wat de gevolgen zijn van ons weggooigedrag. Vaak kunnen we moeilijk anders. Probeer maar eens iets te kopen dat niet in kunststof is verpakt: hoe meer afbreekbaar die is, hoe meer ervan wordt gebruikt. Maar wie er ook schuldig is: als ergens hulp nodig is spring je in, en blijf je niet toekijken. Eerst de drenkeling uit de gracht halen en daarna zien we verder. Eerst het milieu redden en dan de veroorzakers van de ramp erop aanspreken. En laten we eerlijk zijn, daar doen we allemaal – gedwongen of niet – aan mee. En probeer maar eens in de sociologische en psychologische complexiteit de échte schuldige te vinden. Kunnen mensen het helpen dat ze dom zijn? Of geen empathisch vermogen hebben? Wie zijn vanuit een beetje spiritueel perspectief de echte schuldigen? Als ik rommel op straat zie – want daar begint het vaak mee – kan ik twee dingen doen: me ergeren omdat de gemeente het niet opruimt terwijl ik toch belastingen betaal, of het zelf even opruimen en genieten van een schone straat en berm. Maar het belangrijkste is mijn hart: voor de vogels, voor de natuur, en als ik die wil beschermen kan ik niet om organisaties als Klean heen. En met Hart voor Blaricum gaan we op 8 maart met onze onze eigen Bermbende de straat op!

Gepost in Gezondheid en welzijn, Maatschappij en politiek