Zomeravond

Date 17 juli 2014

Tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf… Loom zit ik in de tuin me voor te bereiden op een komende hittegolf. Het is zeven uur in de avond en de lucht begint gelukkig wat koeler te worden. Er kwinkeleren wat vogeltjes, die hun best doen om de elektrische heggensnoeier van de buren te overtreffen. Die zijn daar altijd mee bezig op de momenten waarop ik even van de zoele stilte wil genieten. Gelukkig moeten ze niets van groei hebben – waarvoor anders een heggensnoeier? – en dat pleit weer voor ze, want bedrijven en economieën die altijd maar moeten groeien wantrouw ik. Ook pleit voor die buren dat ze dit onder etenstijd doen en ze kennelijk net als ik een vreemd afwijkend dagritme hebben. Bovendien ben ik ook jaloers op hun heg, ik wou dat ik er zo eentje had. Het gebrom van een overvliegend vliegtuig sterft in het oosten weg terwijl in het westen een nieuwe machine nadert die net als zijn voorganger Oekraïne wel zal mijden. Want buiten mijn tuin lijkt de wereld in vuur en vlam te staan, hoofdzakelijk omdat hele mensenmassa’s het oneens zijn over God en zo. Nou, buiten Ford Europa bedoel ik eigenlijk. Derde vliegtuig in de verte, maar vogeltjes blijven kwinkeleren, vooral de tjiftjaf.

Heerlijk, zo’n lome zomeravond. Het enige wat me een beetje stoort is dat ik me verveel. Hoewel ik daarvan zou kunnen genieten omdat dat me maar een paar keer per jaar overkomt, vind ik het toch een beetje raar. Kennelijk wil ik iets doen, en gelukkig zijn er dan nog weblogjes te schrijven. Desnoods zoals nu op een iPad, het apparaat met Het Meest Onhandige Toetsenbord. Heb net het eerste deel van Het Transgalactisch Liftershandboek gelezen, en zou graag verder willen lezen, maar dat stuit op het technische bezwaar dat morgen pas deel twee in mijn brievenbus valt. Neem ik aan. Voor degenen die dit pas veel later zullen lezen: het duurt nu minstens een dag voordat een bestelling arriveert, en dat is heel lang! Als het nu vroeger was zou ik naar een boekwinkel zijn gegaan, dan kon ik vanavond verder lezen, maar het is niet vroeger omdat de tijd continu naar later gaat en niet naar vroeger. Ik zou dat boek trouwens zelf geschreven kunnen hebben – de auteur hield ook van Pink Floyd – maar dat is me nooit gelukt omdat ik (a) niet zo goed kan schrijven Douglas Adams, en (b) als dit wel het geval zou zijn het schrijven ervan overbodig zou zijn omdat het boek al geschreven is.

Er ligt op de tuintafel nog een tijdschrift, in tegenstelling tot de tafel binnen waar er nog een stuk of vijftig ongelezen op een stapel liggen. Ik kijk ernaar en puzzel of ik het zal gaan lezen of niet. HiQuarterly, een uitgave van de club Mensa waarvan je alleen lid mag worden als je slim bent. Waarom ze zich niet gewoon Tafel hebben genoemd weet ik niet, maar ik geef toe dat Latijn handiger is als je wereldwijd opereert, hoewel Esperanto mij dan meer voor de hand lijkt te liggen. Tablo dus. (Als student at ik vaak in een heel andere mensa, zo’n eetgelegenheid waar je gewoon aardappelen, boerenkool en gesmaakstofte puddinkjes kon krijgen, zaken waarvoor je in de meeste restaurants niet terechtkunt, alsof het net zoiets is als bij Van Dobben te vragen om een broodje pindakaas, om niet te spreken van een broodje pindakaas met appelstroop waarop ik mijzelf in mijn fijnproeverige jonge jaren vaak trakteerde.) Maar goed, het blad van de Tafel ligt op de tuintafel, en ik had er al drie artikels in gelezen. Over de macht van lokaal bestuur, over BDSM en over de film The Matrix – dit alles zijn toch leuke hobby’s voor hoogbegaafden. Toch? Maar kennelijk vind ik het nu leuker om maar een beetje te schrijven wat in me opkomt. Dat hoort ook bij het warme weer. De buurman is uitgeheggensnoeid, nu blaten wat duiven in de verte en hoor ik kinderen in een tuin. Straks zal de geur van barbecue wel binnendrijven als ik boven weer achter mijn computer zit.

Dan is er mijn elektronische sigaret, maar die is leeg. Gelukkig dat mijn vader niet hoeft mee te maken dat je een stopcontact (en energielevering) nodig hebt voor een sigaret. Opnieuw een vliegtuig, maar gelukkig hoor ik wegens de nogal windstille westenwind geen verkeer van de A27. Een hondje blaft ergens tussen de huizen. Ik neem mijn toevlucht tot een sigaartje. Wellicht hebben mensen zoals ik een extra affiniteit met alcohol en drugs (wat het verschil is weet ik niet) om hun hersentjes bij tijd en wijle wat te benevelen. Ik zou zo’n sigaartje best willen inhaleren (wat ik indertijd dus heel goed heb geleerd), maar ben daar toch een beetje bang voor. Over het algemeen ben ik best gezond voor mijn leeftijd. Het resultaat van mijn darmkankeronderzoek was gunstig. Bloeddruk schijnt perfect te zijn. En de teek die me vorige maand te pakken had blijkt best aardig te zijn, gezien de gunstige uitslag van de tekentest. (Niet te verwarren met de tekentoets uit de wereld van de statistiek.) Maar toch: tinnitusje hier, prostaatje daar en dat soort dingen, maar ik mag (van wie? van God?) niet klagen, wat ik trouwens ook niet van plan was. Dat het lichaam hier en daar wat mankementjes gaat vertonen en soms begint te haperen is een goede leerschool om er alvast aan te wennen zonder een lichaam te leven. We leven tenslotte om te sterven, nietwaar, als een feniks op zijn kop zal ik maar zeggen. Maar door nu – tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf – te zitten schrijven heb ik helemaal vergeten mijn sigaret weer in de lader te stoppen. Die lader moet zelf trouwens ook om de twee dagen opgeladen worden. Ingewikkeld.

Maar waar was ik gebleven? Ik geloof nergens. Net als Waf en Beertje, de twee knuffelbeesten die op de tafel zitten te wachten tot een van de katten van de buren weer eens langs komt sluipen. Beertje heb ik indertijd opgepikt in een winkeltje op het vliegveld van Minneapolis en is op een eigen vliegtuigstoel de oceaan overgevlogen omdat die naast mij leeg was. Aan het raampje nog wel. Waf kwam vele jaren later Beertje in gezelschap houden toen hij oppopte uit een ronde koker die een beloning was voor het feit dat ik Whiskas kocht voor mijn real life-katten toen ik in Amsterdam woonde. Snuf overleed aan suikerziekte, ondanks de vele spuitjes die ik hem heb gegeven, en is begraven in het dijklichaam van de metro. Snik kneep ertussenuit toen ik ergens in Zuid-Duitsland was en heb ik daarna alleen nog maar in bevroren toestand gezien: staande op zijn achterpootjes kon hij heel leuk naar je wuiven. Lucky is gewoon vredig ingeslapen in zijn mand voor de kachel in gezelschap van Waf en Beertje, en die hebben Vriend en ik stiekem begraven ergens in het Gijsbrecht van Amstelpark. Waarom ik dit schrijf? Opdat het niet onopgemerkt is gebleven, zoals Reve zou zeggen, en het bij deze opgenomen is in de akasharecords, tegenwoordig internet geheten.

Het is nu wel heel stil om me heen. Misschien kijken toch nog veel mensen naar het 8-uurjournaal. Zelf ben ik geen televisiekijker. Het ding is trouwens eergisteren opgehaald door de Kringloopwinkel, samen met onder andere een computer, twee faxapparaten, drie beeldschermen, een printer, een stofzuiger en twee knuffelbeesten die jaren lang niks anders te doen hadden dan vanuit een boekenplank de kamer in te zitten gapen. Dat geeft ook weer ruimte in de boekenkast, want straks moet ik weer plaats maken voor vijf delen van Het Transgalactisch Liftershandboek. Waarom ik ze trouwens niet als e-boek koop als ik zo ongeduldig ben? Ik vind dat gewoon niet lekker lezen, kan e-boeken niet ruiken, terwijl ze een laag knuffel- en bladergehalte hebben. Misschien ga ik ze ooit in Second Life lezen, maar nu nog niet. Dat was trouwens leuk, gisteren. Mocht ik Second Life niet binnen voordat ik voor akkoord had geklikt na de Terms of Services gelezen en akkoord bevonden te hebben. Bleken 16012 woorden te zijn (23 pagina’s ofwel 10,967 keer zo lang als deze weblog), dus ik heb het toch maar niet gelezen. Als je al dit soort overeenkomsten bij alles wat je op de computer, notebook, tablet of smartphone wil doen zou moeten lezen, zou je echt helemaal nergens meer aan toekomen, maar om de een of andere paradoxale reden schijnen ze toch rechtsgeldig te zijn.

Of ik niks beters te doen heb dan dit allemaal te vertellen? Nee dus. Gelukkig maar. Bovendien ligt en zit er verder niets op de tuintafel. Nou ja, mijn telefoontje, een hoesje voor mijn elektronische sigaret, een asbak, een visitekaartje en een groene aansteker. Maar daarover wellicht een volgende keer. Tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf…

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

1 reactie op “Zomeravond”

  1. Diana Schellekens zei:

    Satyamo, dit alles schreef je dus op die dag dat MH 17 uit de lucht werd geschoten.
    Ondanks het wegdoen van de TV wist je kennelijk wel van de ramp af. Vliegtuigmaatschappijen laten zich pas door de overheid en rampen “dwingen” om iets duurder om een oorlogsgebied heen te vliegen. Vóór die tijd tellen mensenlevens niet en erna eigenlijk ook niet, maar bepaalt vooral inkomstenverlies het beleid qua vliegroute. Men kan wel zeggen dat de toegestane vliegroute door de verkeersleiders wordt bepaald, maar die geven slechts de mogelijkheden aan. De vliegmaatschappij kan altijd gebruik maken van nóg veiligere maar duurdere alternatieven.
    Enfin, eenvoudiger en goedkoper is soms gelijk aan 298 mensenlevens…!

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>