Hondenplaag

19 november 2014

Gisteravond had ik niet één maar twéé honden aan mijn broekspijp hangen. Terwijl ik rustig langs een speelweide in de donkerte fietste, rende zo’n beest blaffend op me af. Gewoon rustig doorfietsen, Satyamo! Dat hielp niet. En even later kwam er nog een kleiner kefbeest bij. En maar grommen! Met hun tanden in mijn jeans kwam ik tenslotte tot stilstand, en eindelijk hoorde ik in de verte een vrouw fluiten naar die krengen, waarop ze verdwenen. Maar ik durfde niet terug te fietsen om haar aan te spreken, want ik kon in de donkerte niet zien of ze de honden aan de lijn deed. Maar ik was wel pissig, het liefst had ik die honden doodgetrapt. Stomme beesten. De uitlaatster was zeker aan het whatsappen, facebooken of twitteren in plaats van haar honden in de gaten te houden. En ik zou haar alsnog willen aanspreken, maar hoe vind ik haar? Op dezelfde tijd daar weer eens gaan kijken? Beetje eng idee. En hoe doe je aangifte tegen iemand die je in het donker niet eens hebt gezien? Lastig.

Ik hou niet zo van honden en die krengen weten dat. Toegegeven: er bestaan wel een paar aardige modellen zoals golden retrievers. Toen ik in de Bijlmer woonde had Max er zo een die bij mij kwam logeren als hij zelf met zijn vriend op vakantie ging. Lief beest om mee te wandelen in het Bergwijkpark. Maar in het algemeen heb ik niet zo’n hoge pet van die beesten. Twee jaar geleden had ik er ook eentje aan mijn broek hangen, waarop ik de eigenares wel even ter verantwoording riep en ze keurig nog dezelfde avond een briefje van vijftig in mijn bus deed om nieuwe jeans van te kopen. Maar gisteravond is mijn broek heel gebleven. En ik zelf ook trouwens. Ja, ik weet heus wel dat die beesten zich misdragen door het misselijke gedrag van hun eigenaren. Twee of drie huizen verderop hebben ze een hond die ik ’s zomers regelmatig luidruchtig uitscheld als hij weer eens door de tuin rent. Onterecht eigenlijk. Weet dat beest veel…

Op het autovrije straatje naar het winkelcentrum staat vaak een autootje. Hondenuitlaatservice. Op zich natuurlijk leuk dat mensen daar geld mee verdienen, want het houdt niet alleen hen maar ook de honden van de straat. En van het fietspad. Op datzelfde straatje lopen hond en eigenaar soms links en rechts van het fietspad. Dan kan ik me soms moeilijk inhouden om, heel onschuldig fluitend, door de lange lijn te fietsen die tussen die twee is gespannen. Die lange lijnen zijn wel een vondst, dat moet ik toegeven, maar wat ontbreekt is een sterke veer in het handvat, waarmee je de hond in één zwiep weer bij zijn halsband hebt. Wat me ook leuk lijkt is mijn neus eens in de gulp van de eigenaar te steken als zo’n beest weer eens aan mijn kruis snuffelt. Waarom zou een hond iets wel mogen wat een mens niet mag? Waarom mag hij wel wel piesen op straat, en mag ik niet wildplassen? De dierenemancipatie is echt een beetje uit de hand gelopen!

‘Hij doet niks hoor!’ wordt dan vaak geroepen als een hond je weer eens lastigvalt. Dééd hij maar niks! En dan dat altijd bezig gehouden willen worden. Gooi je een stok weg, brengt hij hem weer terug om je vervolgens smekend met lieve ogen te vragen om hem weer weg te gooien. Zucht. Misschien moet ik voortaan maar een stuk hout meenemen als ik ga fietsen. Twee stukken dan. Het eerste om weg te gooien en het tweede om zijn hersens in te rammen als hij niet achter de eerste aangaat. Dierenmishandeling? Nee, pure archaïsche verdediging is het! En de natuurlijke selectie een handje helpen, zodat alleen die honden overblijven die zich een beetje weten te gedragen zonder de buurt te terroriseren met geblaf, gebijt en gepoep. Ja, ik weet het wel, er zijn ook lieve en aardige honden en wellicht hebben enkele exemplaren zelfs een beetje bewustzijn. In de jaren zestig vroegen we ons zelfs af of honden verlicht konden zijn.

Maar intussen zit ik er maar mee. Moet ik voortaan, zelfs bij hondenweer, een andere route gaan fietsen? Moet er meer gehandhaafd worden? Hondenpolitie? Want intussen ben ik zelf de gebeten hond. Want hoe vaak ze ook roepen dat het niet zo is, mijn ervaring is dat blaffende honden wél bijten! En dat die beesten me soms als een hond behandelen. Ja, hondsbrutaal zou ik het willen noemen! Maar geen hond die erom geeft. Word ik cynisch? Nou, liever niet, want dat woord betekent eigenlijk… honds! Ben ik nu al besmet dan?

Gepost in Uit mijn leven