Mijn privacy

28 mei 2015

Als ergens het middel erger is dan de kwaal, dan geldt dat wel voor de inbreuk op onze privacy om terrorisme te bestrijden. Juist hierdoor hebben de laatsten de strijd al gewonnen, met dank aan 11 september 2001. Angst en haat is in merg en been van de westerse wereld gezaaid en rechtvaardigde een buitenproportionele heksenjacht waarvoor we het offer van onze privacy hebben gebracht. Tot vandaag de dag doen de meeste mensen dat graag. Liever veilig gevangen in een panopticum waar ik van alle kanten bespied word, dan het bijna te verwaarlozen risico nemen slachtoffer te worden van een terroristische aanslag. Wat niet wegneemt dat elektriciteitscentrales en internetknooppunten goed beveiligd moeten zijn, maar doe dat dan met betonnen muren en afweergeschut in plaats van in iedereen een potentiële terrorist te zien en alles van iedereen te willen verzamelen – informatie waarvan IS dankbaar gebruik zal maken als zij hier voeten aan de grond krijgt.

Maar wat is privacy eigenlijk? In Wikipedia kom ik begrippen tegen als ‘afweerrecht dat de persoonlijke levenssfeer beschermt’, terwijl er ook verwezen wordt naar de Van Dale waar gesproken wordt over ‘de persoonlijke vrijheid, het ongehinderd, alleen, in eigen kring of met een partner ergens kunnen vertoeven; gelegenheid om zich af te zonderen, om storende invloeden van de buitenwereld te ontgaan, een toestand waarin een mens er zeker van is dat zonder zijn toestemming zo weinig mogelijk andere mensen zich op zijn terrein zullen begeven’ wat later uitgebreid wordt met ‘zelf bepalen wie welke informatie over ons krijgt’ en ‘de wens onbespied en onbewaakt te leven’. Wellicht is het ongestoord alleen-zijn wel de kern van dit alles, waarbij ‘ongestoord’ ook betekent dat je niet bespied of gevolgd wordt, in welke betekenis dan ook, en daarmee eigenlijk een kernkwaliteit is van het alleen-zijn. Waarbij privacy uiteindelijk het recht op alleen-zijn betekent.

Hoewel het de meeste mensen wel schijnt te lukken, zou ik zonder alleen-zijn moeilijk kunnen leven. Voor de voordeur een sigaartje roken zonder dat de buren steeds naar binnen en buiten lopen. Achter de computer zitten zonder gekrijs van heggensnoeiers verderop. In de bus zitten zonder luidruchtig getelefoneer achter me. Dat alles hoort óók bij het door mij gevoelde recht op privacy. De telefoon gewoon niet opnemen. Offline zijn als ik daar behoefte aan heb. Niet alleen alleen zijn, maar ook alleen gelaten worden. Het is niet populair in onze tijd waarin alles met alles verbonden wordt. Een overgrote meerderheid is bang voor het alleen-zijn waarvan de website Inspirerend Leven echter tien prachtige voordelen noemt, en hecht daarom niet zo aan privacy. Mijn privacy is het om Seltsam im Nebel zu wandern, zoals Hermann Hesse dichtte, en ik meen daarop het volste recht te hebben. Want vaak heb ik behoefte aan dat ongestoorde alleen-zijn, alsof alleen daar mijn ware voedingsbron te vinden is.