Het leven van een avatar

10 juli 2015

Misschien heeft Ganymedes een vermoeden van mijn bestaan, maar tot nog toe heeft hij het idee dat hij zelf wakker geworden is. Vanaf zijn terras kijkt hij uit over het rustige groene bungalowpark. De kat zit aan zijn voeten. Hij neemt hem in zijn armen en wiegt hem aan zijn borst en geeft hem kusjes. Hij heeft niet in de gaten dat ik hem dat laat doen. Dan is het tijd om even de disco te inspecteren na het feest van gisteravond. Hij laat de kat weer wandelen, loopt naar binnen, neemt even een douche, trekt andere kleren aan en daalt verfrist de wenteltrap naar de woonkamer af. Ondanks het feit dat het hartje zomer is brandt het haardvuur nog steeds. Het is hem niet gelukt het te doven. In werkelijkheid is het mijn eigen onhandigheid, maar dat weet hij niet. En erg is het ook niet. Het belangrijkste is dat de twee Rietveldstoelen ervoor er niet onder lijden. De staande klok naast de voordeur tikt zachtjes als hij de bungalow verlaat, en de klassieke muziek sterft langzaam weg als hij over het gras wandelt. Hij heeft zijn overbuurman al een jaar niet meer gezien: wat is daar aan de hand? De ronde disco naast het zwembad ziet er schoon uit, maar de lichten branden nog en de muziek van Boystown Live staat hard te schetteren. Ganymedes heeft niet door dat ik het ben die de lichten dimt en het geluid zachter zet. Dat interesseert hem ook niet zo, want het leven is goed.

Maar hij moet toegeven dat er, net als in de film The Truman Show, af en toe rare dingen gebeuren. Waarom zijn sommige vrienden soms onbereikbaar als hij ze roept? Waarom begint hij soms rare dingen te zeggen in gesprekken met anderen zoals ‘Problemen met de textures, ik relog even,’ waarna hij ongewild een minuut verdwijnt? Hoe komt het dat hij soms van anderen hele lichaamsdelen en stukken kleding niet ziet, zodat hij soms alleen maar een bovenlijf ziet rondlopen of zelfs alleen maar een roze wolk? Waarom kan hij de ene keer veel verder kijken dan de andere keer? Waarom wijst de zonnewijzer voor zijn bungalow wel de juiste tijd aan terwijl er verder helemaal geen schaduwen zijn te bekennen? Het leven zit vol met raadsels en wetenschappers zullen er nog jaren over doen om die vreemde verschijnselen te verklaren. Maar gelukkig blijven de sterren in de nachtelijke hemel keurig op hun plaats. En wie zei ook alweer ‘Life is not a problem to be solved but a mystery to be lived?’ Hij zelf! Maar hij weet niet waar hij die wijsheid vandaan heeft. Hij tikt op de stemdoos, een soort Vind ik leuk die de disco nog makkelijker vindbaar maakt voor anderen. ‘One vote for today so far, thank you,’ zegt het ding.

Soms vraagt Ganymedes zich af of hij wel werkelijk bestaat. Zoiets had hij zichzelf wel eens horen zeggen in gesprekken met vrienden, terwijl hij ook toen niet wist waarom hij dat zei, alsof het een soort innerlijke stem was die hem dat toefluisterde. Dat waren diepgaande filosofische gesprekken waarin betoogd werd dat hij niet veel meer was dan de fantasie van een god of zo, die hem had gemaakt van een soort atomen die pixels werden genoemd. Dat zelfs zijn gedachten niet van hemzelf waren, maar werden geprogrammeerd door een vreemde entiteit die ergens in de cyberspace hing. Omdat het iets met computers te maken had, is hij wel eens naar het administratiekantoortje aan de andere kant van het bungalowpark gegaan, want daar stond zo’n ding. Daar werd hem voorgeschoteld hij dat hij niet veel meer zou zijn dan een avatar in een computerspel dat met hem werd gespeeld. Hij had dat idee verworpen als zijnde een onzinnige gedachte van een of andere religieuze of spirituele fanaat. Maar het benauwde hem wel dat zelfs dit oordeel niet van hemzelf zou zijn, net als de rest van zijn leven. Dansen met vrienden is leuker dan je tijd te verdoen met dit soort waanideeën, vond hij. Liever hield hij zich bij de realiteit en ging hij een diskjockey voor de komende party contracteren.

Hij kijkt om zich heen in de disco. Gelooft helemaal niet dat ik het ben die hem doet besluiten om lekker te gaan zwemmen. Plons! Schoolslagen lang geniet hij van zijn ideale en onsterfelijke leven onder de zomerzon. Maakt mooie salto’s vanaf de duikplank, dobbert op een rubberen vlotje, laat zich op de rand van het zwembad drogen en gaat een pizza eten in het aangrenzende restaurantje. Een vriend komt langs en na een discussie over de huurprijzen van de bungalows en de relatie tussen andere vrienden hebben ze het er toch weer over. Ze vinden het maar niks dat zij in werkelijkheid niets anders dan poppen zouden zijn waarmee de goden spelen. Goden spelen niet met poppenhuizen, besluiten ze, en daar drinken ze een wijntje op. Ik geniet van hun genieten op mijn beeldscherm. Voor mij leven Ganymedes en zijn vrienden in de tweedimensionale wereld van mijn monitor, en ze hebben niet door dat ik vanuit een derde dimensie hun wereld bestuur. Leuke knapen zijn het, en Ganymedes heb ik zelf gemaakt. ‘Met goddelijke inspiratie,’ grap ik in mezelf, wetende dat grappen soms – en misschien wel altijd – diep versluierde waarheden in zich bergen. Wel een leuke gedachte trouwens, die vergelijking van pixels met atomen. Maakt het wat uit of je uit quarks of pixels bestaat? Waarom zouden op, neer, tover, vreemd, top en bodem een hoger realiteitsgehalte hebben dan rood, groen en blauw? Alles is trilling, energie. En misschien is het wel mijn liefde die echt leven en bewustzijn in Ganymedes geblazen heeft.

Terwijl de jongens voor mijn ogen van een tweede wijntje genieten en zich vermaken met nichtenhumor, reis ik in gedachten door een uitgestrekt netwerk van kleurige microwerelden in wervelende wolken van onzeker trillende deeltjes die alleen maar bestaan omdat ik naar ze kijk. Zijn dit de bouwstenen van Ganymedes of van mezelf? Ik kan me niet voorstellen dat hij bewustzijn heeft, evenmin als ik me dat bij mijn knuffelbeesten kan voorstellen terwijl ik toch van ze hou en mijn vriend en ik hun inmiddels echte persoonlijkheden hebben gegeven. Ben ik het magische kinderstadium nog steeds niet ontstegen of word ik echt oud? Ik word een beetje duizelig van mijn eigen vragen. Kan zelfbewustzijn alleen maar oprijzen uit zeer complexe structuren in vergelijking waarmee Ganymedes slechts een zeer eenvoudig figuurtje is dat ik uit mijn grafische kaart pomp? En als dat zo is, heeft de kosmos als geheel dan niet óók bewustzijn? En waar ligt de grens? Terwijl die vragen door mijn hoofd en over het toetsenbord razen, zie ik dat Ganymedes en zijn vriend het bij een derde gras wijn over precies hetzelfde hebben.

Het wordt donker en de vrienden geven elkaar een hug als afscheid. Ganymedes wandelt weer naar huis en op zijn terras ligt zijn kat te slapen. Had hij hem niet beter Schrödinger kunnen noemen? Hij vlijt zich achterover neer in zijn rieten stoel, de benen uitgestrekt, en met de handen onder zijn hoofd gevouwen kijkt hij naar de sterrenhemel. Of hij al dan niet een avatar in een computerspel is interesseert hem eigenlijk niet zo. Of hij leeft of geleefd wordt is ook niet zo belangrijk. Misschien leeft hij in de Matrix, maar wat maakt het uit want bestaat de wereld niet uit een grote opstapeling van matrices binnen matrices? Ganymedes weet niet dat niet hij het is die dit denkt, maar dat ik het ben die hem dat allemaal laat denken. Denk ik. Ja, hij is nog wat dronken van de wijn op deze zoele zomeravond en of hij nu wel of niet bestaat met een al dan niet vrije wil en zo: het vindt het best allemaal, want het leven is goed.

Gepost in Computer en internet, Second Life, Spiritualiteit