David Bowie

14 januari 2016

Het heengaan van David Bowie greep me meer aan dan ik verwachtte. Vroeger had ik maar één of twee elpees van hem, en drie of vier andere op de band, want het was in die tijd niet zo dat je meteen elke plaat kocht of kon kopen die je mooi vond. Nu is in mijn cd-collectie alleen Space Oddity te vinden, en toen ik maandag de titelsong ervan beluisterde had ik het even niet meer. Oddity: eigenaardigheid, zonderling, waarschijnlijk van het woord ‘odd’ afgeleid. Dat kun je van Bowie zelf ook wel zeggen, wiens androgynie ik soms heen mooi vind als ik foto’s van hem op zijn website bekijk, en zeker in zijn jonge jaren was hij echt een mooie jongen. Als ik de verhalen over hem mag geloven was hij aanvankelijk homo, later bi, en is hij uiteindelijk als hetero uit de kast gekomen. Zo kan het kennelijk ook.

Ik bekijk elke dag wel een paar YouTube-filmpjes van hem. Kom een mij nog onbekende vrolijk uitgevoerde ‘I tell you we must die’ Alabama Song tegen, een lied uit 1927 van Brecht/Weill dat ik ook van The Doors ken. Daar word ik even helemaal warm van. Mooi vind ik ook het minder bekende Five Years van zijn vijfde album The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars. En dan zijn er natuurlijk ook het extravagante Jean Genie en last but not least: we can be Heroes, just for one day! Nou, voor mij was Bowie een held gedurende zijn hele leven. Gewoon door zichzelf te zijn, eigenwijs, excentriek, blakend van creativiteit.

Een prachtig nummer vind ik het laatste van zijn album Space Oddity: Memory of a Free Festival dat op 16 augustus 1969 in Beckenham plaatsvond. ‘Satori must be someting just the same,’ voelt hij, en het eindigt met een zich lang herhalend en zonnig gezongen: ‘The sun machine is coming down and we’re gonna have a party.’ Dat zit al een hele tijd in mijn hoofd, en lijkt me een mooi begin van onze party in Second Life komende zondag, waarvan ik het thema in ‘David Bowie’ heb veranderd. Hopelijk vindt onze dj, die zijn set vanuit Brazilië streamt, dat ook een leuk idee.

Bowie wordt nu overal geëerd, onder andere in het Groninger Museum, waar tot en met 13 maart een tentoonstelling van hem is. Wellicht ga ik daar op een vrije doordeweekse dag nog heen – gebruikmakend van een vrije keuzedag en mijn museumkaart kost me dat bijna niets. Beiaardiers spelen zijn liedjes en Bowie zal niet de laatste zijn die we pas goed leren kennen nadat hij de aarde heeft verlaten. Want sommige mensen zijn tot hun laatste snik zo creatief dat ze bijna niet bij te houden zijn. De Rolling Stones zijn er nog steeds, Pink Floyd bracht in 2014 nog een nieuw album uit. En David Bowie nam afscheid met Blackstar, maar daar moet ik nog even aan wennen. Net als aan de wereld die elke keer weer wat leger wordt als er weer een bijna onsterfelijke held is overleden.

Gepost in Muziek