Liedjes zingen

31 januari 2016

Een paar weken geleden heb ik mijn gitaar uit de mottenballen gehaald. Het arme instrument, een Yamaha G-225, heeft zo’n vijftien jaar daar in het donker gelegen maar bleek, nadat ik hem uit zijn slaap had gewekt, nog in uitstekende staat. Aanleiding was een bezoekje aan Marcel om Android Marshmallow in mijn telefoontje te zetten, en zijn vriendin Hanneke die gitaarles geeft stimuleerde me om weer eens te gaan spelen. Dat deed ik veel in mijn studententijd. Mijn hoogbegaafde studiegenootje Arjen heeft me indertijd aangestoken. Niet alleen omdat hij gitaar speelde, maar ook omdat hij altijd zelf de liedjes maakte die hij ten gehore bracht. Dan kon ik ook. Vond ik, en ik voegde de daad bij het woord. Na een dozijn liedjes te hebben gemaakt, hoofdzakelijk in het Engels, ging ik ze keurig in een groot schrift met harde kaft noteren. Ik wist toen al niet meer wat mijn eerste liedje was, dus koos Be Aware – waarvoor eigenlijk een sitar nodig was – als nummer 1. Ik amuseerde mijn vrienden ermee en er gingen weinig bijzondere gelegenheden voorbij of ik moest er een liedje over schrijven. Dat ging door tot in 1981 en met nummer 123, You Are The Sun, vond ik dat het af was allemaal. Meer was er niet te vertellen of te zingen.

Een leuke hobby was dat! Ik heb het altijd wat sneu gevonden als mensen liedjes van anderen gingen spelen en zingen. Je hoorde toch op zijn minst The House of the Rising Sun te spelen, maar dat deed ik dus niet. Ja, Rocky Raccoon en het bloederige Maxwell’s Silver Hammer van The Beatles zong ik wel, maar dat waren echt uitzonderingen. De Fab Four, de Stones, Pink Floyd en de Incredible String Band zongen hun zelfgemaakte liederen en zo hoort het ook. In de wereld van de popmuziek was volgens mij geen plaats voor authentieke uitvoeringen in een verre toekomst, zoals bij klassieke muziek: je liet altijd iets nieuws van jezelf horen en deed niet aan reproductie van iets dat anderen al hadden gemaakt. De toekomst zou nog leren dat dit, net als bij de klassieke muziek, eigenlijk best goed kan, zoals bijvoorbeeld te horen en te zien is in de perfecte The Pink Floyd Tribute Show in 2011: die jongens, spelend onder de naam Brit Floyd, hebben het echt begrepen. Daar raak ik echt even vol van.

Nadat ik mijn gitaar opnieuw had besnaard viel het best tegen. Vooral de akkoorden die een barrégreep nodig hebben, zoals de F en de B. Alsof de kracht uit mijn vingers verdwenen was. En dan die pijnlijke vingertoppen op die scherpe snijdende snaren! Maar daar begint nu weer geleidelijk het gebruikelijke eelt op te groeien. En nog heb ik moeite met het toch niet al te moeilijke d-mineur akkoord, snap niet hoe Beethoven zijn hele Negende in die toonaard heeft kunnen schrijven. De teksten van de liedjes heb ik opnieuw afgedrukt, met de akkoorden erbij, maar ook dat is soms een heel gezoek. Na veel speuren kwam ik er achter dat het akkoord dat ik zelf had uitgevonden voor mijn liedje Beautiful Boy, een C#dim7-akkoord is. Ik vind trouwens dat ik best nog wat kan bijleren over akkoorden. Het is nog veel oefenen en daarvoor beperk ik me tot een selectie van zo’n dozijn liedjes die ik eerst maar eens foutloos moet leren spelen. Door van alles wat ik in de loop der jaren van Vriend heb geleerd ben ik wel perfectionistischer dan vroeger: alle snaren moeten goed klinken en elke melodie moet zuiver gezongen worden. Pfff…

Zingen is heel gezond, zeggen ze, dus laat mij maar elke dag een half uurtje met mijn gitaar klooien. Een van die liedjes heet The Doors of Perception – ja, drugs speelden wel een beetje een rol in die liedjes, maar dat kon ook moeilijk anders in die tijd – en Vriend is nu dit boek van Aldous Huxley aan het lezen. Heb ik het eigenlijk ooit zelf gelezen? Bij sommige liedjes begeleidde ik mezelf met kazoo of mondharmonica, en soms hebben anderen me geassisteerd met bongo’s, een piano en zelfs een kerkorgel. Ik ben blij dat ik rond 2000 een aantal liedjes heb kunnen digitaliseren zodat ze nu gewoon op mijn website te beluisteren zijn. Geen perfecte opnames, maar wel de verklanking van wat mij indertijd bezielde. Als een echte narcist blijf ik verliefd op mijn eigen liedjes.