Lachen geeft geen pas

15 juli 2006

Dat wordt wat met mijn nieuwe identiteitskaart straks! Want ik lees dat binnenkort op officiële pasfoto’s niet meer gelachen mag worden. Ik zie me al voor de camera zitten. Niet lachen, Satyamo! Ik zal mijn best doen om héél serieus te kijken. We leven tenslotte in een land met degelijke gristelijke wortels en dienen ons serieus te gedragen ten aanzien van de door God over ons gestelde overheid. Elke grimas moet van mijn gezicht worden weggestreken, zodat ik echt in paniek raak bij de gedachte aan de eerstvolgende pasfoto! Misschien moet ik rond mijn mond een droevige tattoo laten aanbrengen. Niet zo moeilijk, want de meeste van die dingen getuigen niet echt van een lichtzinnige vrolijkheid. Misschien moet ik toch maar aan de mode van Oldegeppel gaan meedoen en het gebruik van Botox maar eens gaan bestuderen, want als je er maar genoeg van gebruikt vergaat het lachen je vanzelf, heb ik begrepen.

Het is net zoiets als die obsessieve angst om te gaan blozen, of naar het toilet te moeten, of hoogtevrees te zullen krijgen. Juist daardoor krijg je – en ik ook – een rode kop, een spannende blaas en een duizelingwekkende angst in een diepte gezogen te worden. Want als ik straks voor de camera mezelf toefluister ‘Niet lachen, Satyamo!’ weet ik zeker dat het tegengestelde gaat gebeuren. Gelukkig dat niet meer met filmpjes of polaroids wordt gewerkt, want daarvan zouden er veel in de prullenbak verdwijnen voordat ik was uitgelachen. En als ik uitgelachen bén, wórd ik juist uitgelachen omdat ik serieus ga kijken. Waarop dan ik weer in de lach schiet, en pas vele megapixels later weer eens serieus recht in de camera kan kijken Waarop ik weer word uitgelachen, et cetera ad infinitum. Dat schiet niet echt op.

Lachende gezichten schijnen voor de computer moeilijk herkenbaar te zijn. Dat is dan ook de oorzaak van dit nieuwste voorschrift, heb ik begrepen. Spiedende camera’s – die waken over onze eigendommen en veiligheid, u kent dat wel – moeten daders van divers ongerief snel en effectief kunnen identificeren met behulp van de databank waarin al onze serieuze gelaatstrekken zijn gedigitaliseerd.

Opvallend is dat in dit verhaal verdrietige, huilende, kwade en boze gezichten niet worden genoemd. Die mogen dus kennelijk wél op de pasfoto en zullen dus wél door camera’s worden betrapt. Net zoals minder vrolijke foto’s de meeste World Press-prijzen winnen, blijkt ook hier dat we kennelijk liever met negatieve emoties omgaan dan met positieve. Op zich al iets om te huilen. Ik kan degenen die dit hebben bedacht natuurlijk een koekje van eigen deeg geven door straks voor de camera al mijn woede eens lekker te laten overkoken. En face, precies zoals ze willen. Zullen ze meteen weten hoe kwaad ik erover ben geen lachende identiteit te mogen hebben! Onder het excuus dat de computer me dan niet zal herkennen! Maar wacht eens…

Straks kan ik heerlijk lachend het leven door! Stel je voor! In de computer staat alleen mijn serieuze gezicht, het enige dat serieus wordt genomen en herkenbaar is. Dus straks kan ik lachend en anoniem onder de camera’s doorlopen, want die herkennen alleen serieuzeriken. Dank zij mijn lach heeft Big Brother geen vat meer op me, en kan ik van alles doen dat God verboden heeft. En dat heb ik toch maar mooi aan die computers en onze beleidsmakers te danken! Een belachelijke maatregel, maar ik heb nooit geweten dat lachen zo bevrijdend kan zijn.