Meelijden

20 mei 2016

Soms kan ik best kwaad zijn op het weer. Vooral als de lente maar niet wil komen, de wind uit het noorden blijft waaien, en je op de meest onverwachte momenten door gure regen wordt overvallen. Grillig en onvoorspelbaar is van de ene op de andere dag de temperatuur tien graden hoger of lager. Niet normaal en volgens mij heel ongezond omdat je lijf zich voortdurend moet aanpassen. Vroeger – toen alles beter was – bleven hogedrukgebieden keurig boven de Azoren liggen en kon je er een beetje van op aan wat voor weer er de komende dagen zou komen. Terwijl je tegenwoordig zelfs met een schone buienradar nog in de regen kan lopen, en weersvoorspellingen met de dag veranderen. Het is niet eerlijk. We hebben recht op warmere lentes, op mooie zonnige zomers, op verstilde herfsten en op besneeuwde winters!

Het is natuurlijk niet het weer dat vals speelt, evenmin als het veranderende klimaat waar dit alles een gevolg van is. Wij zijn het zelf die dit veroorzaken. Wij zelf? Maar dan ik toch niet, met mijn bescheiden ecologische voetafdruk? Ik raas niet dag in dag uit in auto’s rond en heb nog geen tien keer in mijn hele leven in een vliegtuig gezeten. Op mijn dak liggen keurig zonnepanelen zoals het hoort, de spouwmuren zijn geïsoleerd en ik scheid keurig mijn afval. Het zijn de anderen die schuldig zijn en mij het leven zuur maken, milieuvervuilende fabrieken, een overheid die trots vandaag de dag nog een kolencentrale opent, politici die ons met 130 km/h over de weg laten scheuren, medeburgers die de plastic soup voeden door van alles op straat te gooien. Zelf leef ik milieubewust zodat ik niet medeschuldig ben aan de klimaatverandering. Zo!

Ik lijd mee. En kennelijk wil ik dat niet. Alleen de schuldigen horen gestraft te worden, dus niet ik. Laten asgrauwe giftige wolken met hun zure regen maar boven de huizen van de verspillers samenpakken en niet boven mijn dak! Ik wil niet meelijden, maar word daar wel toe gedwongen. Door die idiote anderen die zulke desastreuze dingen doen omdat ze stom zijn en weinig bewustzijn hebben van waar ze mee bezig zijn. Maar kan ik het iemand kwalijk nemen dat hij dom is, onbewust? Dat is net zoiets als een kleuter kwalijk nemen dat hij niet volwassen is. Wat zou er gebeuren als ik eens uit mijn ivoren milieuvriendelijke huisje stapte en een bezoekje bracht aan Boze Buurman? Dan besefte ik wellicht dat alles niet anders kan zijn dan het is. Misschien ben ik dan echt in staat tot medelijden, heeft hij echt de alarmbel van klimaatverandering nodig om wakker te worden. Om tot bewustzijn te komen, en dat is het belangrijkste van alles.

De Kaarsvlam, mei/juni 2016