Duffe dagen
18 juli 2016
Een paar weken geleden had ik een flinke griep te pakken, en hoewel die alweer een poosje over is voel ik me nog steeds futloos, duf en slaperig. Dat kan ik me ook wel een beetje permitteren, want het zomerreces is begonnen zodat het nu tijd is voor een beetje vakantie. Thuis. Want als iedereen weg is, is het zo heerlijk stil en rustig buiten. Ik hou van lege dagen waarop eigenlijk niets hoeft. Ja, ik heb de boekhouding van vorig jaar naar mijn accountant in Buitenveldert gebracht, en maakte kennis met zijn opvolger die net als ik klinische psychologie gestudeerd blijkt te hebben. Waar zo’n studie al niet nuttig voor is. Daarna heb ik van een massage genoten, en heb ik geen last meer gehad van een vervelende spierpijn die me zelfs uit mijn slaap hield. Moe en rozig wandelde ik door het veel te drukke Amsterdam naar stripwinkel Lambiek in de Kerkstraat, maar omdat die niet meer in de Kerkstraat was en naar de Koningstraat verhuisd bleek te zijn, had ik een probleem. Geen puf meer. Toen zag ik een fietstaxi, en omdat je alles eens meegemaakt moet hebben liet ik me door de stad hobbelen, me wat schuldig voelend door hard trappelende benen voor me, die in de hoogste versnelling tegen bruggen moesten opklauteren. Veel te duur natuurlijk omdat ik vergat af te dingen, maar ik bereikte wel mijn doel. Verschrikkelijk aardige mensen daar bij Lambiek. Ik kocht een paar stripboeken van Alex, want tijdens mijn griep was ik de avonturen van hem en zijn vriendje Enak weer gaan lezen, en vond ze weer net zo leuk als in de jaren zeventig. Daarna was het een drukte van jewelste op de walletjes, met weinig dames meer achter de vensters.
Dat was dus een heel vermoeiende dag, waarna ik alleen futloos wat in Second Life kon rondhangen, want daar heb ik geen last van moeheid. Eeuwig jong en zo. In die wereld heb ik sinds enkele dagen een tweede katje dat ik Happy heb genoemd, en dat wellicht leuk gezelschap is voor Hippy als ik niet online ben. En daarna dook ik weer met Alex in bed. Met de strip dan. Overdag trachtte ik steeds blogs te schrijven, over de aanslag in Nice, waarom de terroristen het op Frankrijk hebben gemunt. Vind het nog steeds moeilijk om de oorzaak van al deze ellende in de islam te zoeken, en dieper gravend kom ik bij ons eigen kapitalisme terecht, de decadentie van het Westen dat gelooft in Winst en Groei, en daarmee alles kapotmaakt. Uiteindelijk ook zichzelf door exploitatie van derdewereldlanden en klimaatveranderingen die hele volksverhuizingen veroorzaken. Nandan kwam op bezoek en we waren eigenlijk best somber over de toekomst van het Westen, dat aan zijn eigen grootheidswaan ten onder gaat. En aan technologieën waar het menselijk bewustzijn nog lang niet aan toe is. Ja, die islamieten hebben wel een beetje gelijk als zij het Westen decadent vinden, hoewel ik me dan wel afvraag wat je dan hier te zoeken hebt. Kunnen hele beschavingen ten onder gaan? Ik vrees van wel. Atlantis 2.0 is in aantocht.
Pokémon Go! Ik staar naar een avatartje op mijn telefoon dat naar de naam Satyamo luistert. Heb zelf onder andere een rugzakje, petje en ogen voor hem gekozen, maar vind hem wel een meisjesachtig type geworden. Dat heb ik dus weer. Hij staat in de tuin, een soort Google Maps laat de straten in de buurt zien, maar ik zie niet de real life omgeving op mijn schermpje en snap er eigenlijk niets van. Voel me te moe om nu als een zombie door de wijk te gaan wandelen terwijl ik niet eens weet wat ik moet doen. Ja, pokémons met een bal vangen, maar hoe? Maar ik moet toegeven dat het ook juist het leuke van dit spel is dat je zelf de spelregels moet ontdekken. Maar net als met geocaching voel ik me een beetje raar en bekeken als ik zo zoekend rondloop. Vlak achter het huis is ergens op een veldje zo’n cache verstopt en volgens een website vindt iedereen hem, behalve ik. Ik kan niet eens rustig daar op het bankje zitten zonder dat onvindbare ding in mijn rug te voelen knagen. Dan maar weer terug naar Facebook waar iemand beweert dat bijna-doodervaringen simpele hersenspinsels zijn, maar waarbij ik me dan weer afvraag hoe je dan je eigen lichaam van buiten af kan waarnemen. Ook daarover wil ik schrijven, maar ben te duf om de flow te pakken te krijgen. Ben twee uur bezig met een alinea die vervolgens in de map concepten verdwijnt tussen andere halve blogs die waarschijnlijk nooit het daglicht zullen zien.
Duffe dagen. Niet echt wakker zijn maar ook niet echt slapen. Misschien is het gewoon moeheid van een eigenlijk veel te drukke tijd waarin ik van alles wil en door elkaar doe. Wel enthousiast en vol overgave, maar ook veel. Wellicht zijn gewoon mijn hersens moegedacht. Willen ze teveel rare dingen weten die geen hond interesseert. Zoals hoe ik met duffe hersenen eigenlijk kan weten dat ik duf ben. Kan dufheid dufheid waarnemen? Pfffff, soms word ik moe van mezelf.
Gepost in Uit mijn leven
