Homotrots

13 augustus 2016

De Gay Pride is weer voorbij en eerlijk gezegd vind ik het nu wel weer even mooi geweest allemaal. Want ik wil nu weer een poosje vergeten dat ik homo ben. Ik wil gewoon weer even gewoon zijn, en zo voel ik me ook, net zoals hetero’s zich gewoon gewoon voelen. Wat niet wegneemt dat er nog altijd velen zijn die mij niet normaal vinden, en zolang hetero’s homo’s discrimineren blijft er werk aan de winkel. Emanciperen dus. Maar het lullige van emancipatie is dat dit niet kan zonder discriminatie. Of beter: een tegen-discriminatie die naar de andere kant kan doorslaan. Zie eens hoe vrolijk wij leven en dansen, hoe blij we zijn dat we homo zijn! We zijn er trots op dat we homo zijn! Een hetero zou eens moeten beweren dat hij trots op zijn geaardheid is! Dan is de boot aan, zeker op de Amsterdamse grachten!

Ik snap niets van trots. Toen we nog peuters waren zei mijn moeder ooit tegen mij en mijn broer: ‘Jij bent mijn liefde en jij bent mijn trots.’ Waarop mijn broertje vroeg: ‘Mama, mag ik niet je liefde zijn?’ En gelijk had hij, want wat is nou trots? Het eerste dat Van Dale noemt is ‘vervuldheid van en het doen blijken van het (al dan niet gerechtvaardigde) gevoel dat men meer is dan anderen’. Ik vind het altijd heel eng als ouders trots zijn op hun kinderen, net alsof ze er met de eer van de prestatie van hun kroost vandoor gaan. Oké, je kan ergens blij mee zijn, maar om er meteen trots op te worden… Voor mij betekent gay dan ook niets anders dan blij, de blijheid die je voelt als je jezelf kunt zijn, en je speels kunt leven omdat je niet verantwoordelijk bent voor kinderen. Maar moet je er trots op zijn dat je met een wat andere biologie geboren bent? Nope.

Toch ben ik blij met de Gay Pride. Niet trots, want is eigenlijk van de gekke dat zoiets überhaupt nodig is. Maar wel blij dat zovelen zo massaal uit de kast komen. Eenieder die zichzelf vindt stemt tot blijheid. Soms wordt het wel een beetje ordinair, zoals de EuroPride T-shirts van de HEMA waar Vriend en ik tegenaan liepen toen we naar de Canal Parade gingen kijken. ‘Liever één worst in de hand dan twee op mijn shirt,’ mompelde Vriend. Wellicht is het ook ordinair van mezelf dat ik de boten met de meeste blote jongens het leukste vind, zoals die van OUTtv en van Body Talk waarop Let the sun shine in werd gezongen. Alsof die toch nog iets uitstralen van de wildheid en enthousiasme waarmee elke revolutie begint. En is uit de kleren gaan niet net zoiets als uit de kast komen?

Moet dat nou, al die blote jongens in strings? Dat vragen velen zich af. Maar ik geniet ervan, net zoals veel hetero’s genieten van blote vrouwen. Met dat laatste word je in veel reclame doodgegooid, en ik maar wachten op een knaap in een kort topje! Dat is niet eerlijk! Terwijl de hele wereld nu de navel van Dafne Schippers kent, blijven de heren laf hun lijf verhullen onder veel te lange shirts en shorts. Zoals bij beachvolleybal, wat een verschil tussen de seksen! Een verschil dat er eigenlijk helemaal niet hoort te zijn. Op de boot van BNN stond een genderblender, en dat is het mooiste wat er is! Weg met de geslachten, iedereen androgyn! We hebben allemaal wel iets van het andere geslacht in ons. En wow, wat zouden er veel problemen zijn opgelost als we dat hele verschil tussen man en vrouw eens loslieten! Misschien is dat wel de enige échte emancipatie!