Ouder worden

29 april 2017

Net als De Kaarsvlam ben ik geboren in januari 1947. Een babyboomer dus, behorend bij de geboortegolf van vlak na de oorlog en die nu deel uitmaakt van een uitstervende generatie. Met een cultuur die straks alleen in boeken en films voortleeft, maar die niemand meer aan den lijve heeft beleefd. Hoewel er voor hen steeds meer verleden en minder toekomst op deze aardse dreven is, ben ik toch blij bij deze generatie te horen. Niet alleen omdat we gigantisch veel ontwikkelingen hebben meegemaakt, maar ook omdat we in de jaren zestig de wereld een beetje op zijn kop hebben gezet, zowel op het maatschappelijke als op het spirituele vlak. We waren gewenst en geliefd, en narcistisch genoeg om goed voor onszelf te zorgen. We ontdekten het individualisme, maar plaveiden daarmee ook de weg voor het zelfzuchtige neoliberalisme, misschien omdat we een tikje teveel geloofden in het goede in de mens.

Vijftig jaar geleden, in 1967, vierden hippies de Summer of Love: als we maar lief bleven voor elkaar zou alles wel goed komen met de wereld. Nee dus. Of wij waren niet écht lief, of de wereld was er nog niet aan toe. Maar wat ook de spirituele vruchten van mijn generatie mogen zijn, het sterven is nog steeds taboe. Gewoon rustig je lichaam wat laten aftakelen is er niet bij, want bij elke klacht hoort een geneesmiddel of een therapie. Elk gebrek moet gerepareerd worden, de machine steeds opgelapt. We moeten zo gezond mogelijk oud worden en pijn vermijden. Daar is niks mis mee, maar wellicht is onze grootste pijn wel die van onze eigen sterfelijkheid, het gegeven dat we niet meer zo mooi en energiek zijn als in onze jonge jaren.

Maar er wordt aan onze onsterfelijkheid gewerkt! Op het Erasmus Medisch Centrum zijn ze druk bezig bij muizen zogenaamde senescente cellen om het leven te helpen, waardoor ze écht jonger worden, weer een glanzende vacht krijgen en levenslustig gaan rondspringen! Daarmee zou ik eindelijk weer de mooie jongen kunnen worden die ik in wezen nog steeds ben, maar die zich achter mijn rimpelende en vlekkerige huid verstopt. Misschien hebben millennials straks het eeuwige leven. Dat gun ik ze van harte, maar ik vraag me wel af wat er van het leven zou overblijven als er geen sterven meer is. Want geeft niet het bewustzijn van de eigen sterfelijkheid, zeker als deze zo dichtbij komt dat het eigenlijk elk moment zo ver kan zijn, juist dat intense zinderende bewustzijn van écht te leven?

De Kaarsvlam, mei/juni 2017