Alleen zijn

31 oktober 2017

Steeds vaker betrap ik mezelf op vreemde reflexen. Als de telefoon gaat, neem ik hem op. Als er aan de voordeur gebeld wordt, ren ik naar beneden om open te doen. Als ik een mail ontvang, ga ik hem beantwoorden. Als mijn smartphone klikt, ga ik kijken welk berichtje binnenkomt. Waarom eigenlijk? Waarom laat ik me storen als ik eigenlijk met rust gelaten wil worden? Me bewust wordend van de idiotie hiervan zit ik dan ook soms naar de rinkelende telefoon te staren, laat ik mensen voor de voordeur staan, beantwoord ik geen mails als er niets gevraagd wordt, en laat ik mijn smartphone lekker knipperen. Want ik bepaal liever zelf wanneer ik gestoord wil worden. Best moeilijk soms, want ik weet niet wat ik mis en wie ik met mijn schijnbare afwezigheid tekort doe. Tegelijk ook best makkelijk, vooral omdat het me een voldaan gevoel geeft om zelf over mijn eigen tijd te beschikken, de regie over mijn aandacht zelf in handen te nemen.

Heb ik het recht om niet gestoord te worden als ik alleen wil zijn? Volgens mij is dat een basaal mensenrecht. Net zoals dat op privacy, en eigenlijk is dat hetzelfde recht omdat het om inbreuk op je persoonlijke levenssfeer gaat waar je daar geen behoefte aan hebt. Niet dat ik mensen kwalijk neem dat ze contact met me zoeken, wat ook mijn ego een beetje streelt. Maar wel dat ik zo’n oproep niet dwangmatig hoef te beantwoorden. Als ik dat dan toch doe zijn mijn reacties – geïrriteerd of afwezig als ik dan ben – kort en bits, waardoor van een echte communicatie nog maar weinig sprake is. Bovendien heb ik dan de flow waarin ik met iets bezig was tekortgedaan.

Ben ik asociaal omdat ik soms onbereikbaar wil zijn, net als vroeger tijdens verre vakanties toen er nog geen smartphones en internet waren en telefoneren naar het buitenland hartstikke duur was? Dat waren gouden tijden op het Spaanse strand! Want zonder periodes van alleen zijn kan ik niet leven en word ik knettergek. Wat je tegenwoordig dan ook ziet bij veel mensen die 24/7 hun leven dichttimmeren met afleiding om maar niet alleen te hoeven zijn. Een van mijn mooiste vakanties was die waarin ik die helemaal alleen met mezelf vierde en er extatisch van genoot. Toegegeven: je moet er wel van houden om alleen of zelfs eenzaam te zijn. Wat dat betreft ben ik een rare, en heb ik graag vrienden met wie ik samen alleen kan zijn, met wie ik samen kan zwijgen. Want zijn kun je alleen op je eentje, en wat zich dán allemaal aan je openbaart …!

De Kaarsvlam, november/december 2017