Discussie in Strandvliet

28 februari 2018

Na stukjes uit de hoofdstukken 5, 8 en 7 tenslotte een discussie uit hoofdstuk 3. Maarten is enthousiast over Strandvliet, en kijkt iets anders tegen kannibalisme aan dan Rob en Thea …

Maarten kan nauwelijks geloven wat ze allemaal beweren.
Maar het is wel mijn diepste verlangen om te doden en te sterven, om te eten en gegeten te worden!’ werpt hij tegen. ‘Zo ben ik nou eenmaal en dat is toch onze diepste natuur?!’
‘Ja!’ roept Thea.
‘Nee,’ zegt Rob. ‘Je bent gewoon bang voor het leven! En daarom wil je zo snel mogelijk wegwezen, dood. Maar de bevrijding vind je niet door naar Strandvliet te vluchten, maar in het alledaagse leven dat gewoon knokken is. Voor bevrijding moet je gewoon vechten, er iets voor overhebben, pas dan en dan alleen krijg je je vrijheid, de enige echte vrijheid omdat die van jou is. De zon is de enige die voor niets opgaat, al het andere moet bevochten, verdiend worden.’
‘Ja, hallo! Alsof de martelschool niets was!’
‘Alleen maar om de échte pijn niet te hoeven voelen, om te wennen aan je eigen zelfvernietiging zodat je je willoos aan het spit kan laten braden!’
‘De échte pijn? Als er érgens échte pijn wordt geleden en aanbeden is het wel in Strandvliet!’ begint Maarten furieus waarbij hij zijn eigen pijn helemaal vergeet. ‘Wij eisen het basale recht op sterven op! Als er érgens de echte pijn wordt ontvlucht is dat in de zogenaamde gewone wereld, waar men er van alles aan doet om mensen juist níét te laten lijden en hen in een verdomhoekje laten sterven! Dát is de grote verlijding! Al die westerse technieken, religies en spirituele leringen zijn niets anders dan een egotrip! Als ík maar gezond blijf, als ík maar in de hemel kom, als ík maar verlicht word! Als er iets is dat bevrijding in de weg staat is het dat wel! Dus waar vindt de échte indoctrinatie plaats? Precies!’
‘Alsof dat in Strandvliet anders is!’ verweert Rob zich.
‘Maar wij sluiten vrede met de pijn. Je kent de Codex!’
‘De ideale gids voor zelfvernietiging,’ lacht Rob, die gedachteloos een van de maïskolven aanneemt die Thea ronddeelt. ‘En wat is er dan zo heerlijk aan om vernietigd, om opgegeten te zijn? Je maakt het zelf niet meer mee!’
‘Dat weet ik niet, maar daar gáát het niet om! Ik voel hoe elke cel in mijn lichaam ernaar smacht om opgegeten, verteerd te worden. Sterven is het ware leven!’
‘Wat een heerlijk romantisch sprookje! En ze stierven nog lang en gelukkig!’